ΔΑΚΡΥΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

ΔΑΚΡΥΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Της Χριστούφαντου

=====

Πόσες σταγόνες ἄραγε

βροχῆς νά ἔχουν στάξει,

ἀπ᾽ ὀφθαλμούς μετάνοιας

ἀνθρώπου πού ᾽χει κλάψει;

Πόσες φορές γονάτισε

ἐμπρός σ᾽ εἰκονοστάσι

κι ὁ διάβολος ἐφρύαξε

στήν πάλη μέ τά πάθη;

Πόσες φορές δειλίασε

κι ἀπόμεινε στό σκότος

κι ἄλλες πόσες λαβώθηκε,

πονοῦσε, ἦταν μόνος;

Πόσες φορές ἐπάλεψε

μονάχος σάν λιοντάρι

καί πόσες ἐβυθίσθηκε

στοῦ βούρκου τό πηγάδι;

Πόσες φορές ἀγρίεψε,

μέ λύσσα πολεμοῦσε,

μά πιό πολύ πνιγότανε,

βοήθεια ζητοῦσε;

Πόσες φορές κουράσθηκε,

εἶπε νά ξαποστάσει

καί ξάφνου ἦλθ᾽ ἀπόγνωσι

καρδιά του νά σκεπάσῃ;

Πόσες φορές δέν ἔπεσε,

κυλίσθηκε στήν λάσπη

δυσωδία ἀνέπνεε

μέσ᾽ τά φρικτά του πάθη;

Πόσες φορές ἐκραύγασε,

ὠρύετο, βογκοῦσε

κι ἀπ᾽ τῆς φωνῆς ἀντίλαλο

αὑτόν πετροβολοῦσε;

Πόσες φορές ἐτρόμαξε,

στ᾽ ὅριο εἶχε φθάσει,

Ἰούδα συλλογίσθηκε

καί πῆγε νά τά χάσῃ;

Πόσες φορές, ἀμέτρητες,

τόν οὐρανό θωροῦσε,

μά ἦταν πλάϊ ὁ Χριστός

καί τόν ἐκαρτεροῦσε;

Ἦταν τυφλός, δέν ἔβλεπε

σ᾽ Ἐκεῖνον γιά νά στρέψῃ,

"ἥμαρτον Κύριε" νά πῇ,

πληγές νά τοῦ γιατρέψῃ.

Καί ξάφνου νοιώθει Φῶς Χριστοῦ,

ἄφησε τήν δουλεία,

καί γόνυ κλείνει καί τό νοῦ,

ποθεῖ ἐλευθερία.

Χριστέ, φρίττω στόν θάνατο,

μισῶ τήν ἁμαρτία,

μέσ᾽ ἀπό τήν μετάνοια,

ἄς λάβω εὐλογία.

Πέμψον τήν θείαν Χάριν Σου,

καρδίαν νά ξεπλύνῃ,

στό καθ᾽ ὁμοίωσιν νά βρῶ,

τήν ὑπέρ νοῦν εἰρήνη.

Ποθῶ τίς ἅγιες ἀρετές,

τήν θεία σου Λατρεία,

νά γίνω φῶς καί ἅλας Σου

μέσα στήν κοινωνία.

Νά μή κιοτέψεις ἄνθρωπε

στόν δρόμο τῶν παθῶν σου,

ἀπελπισία δέν χωρεῖ,

ἐλπίδα ὁ Χριστός σου.

Δρόμο πάρε ἐπιστροφῆς,

τῆς θείας σωτηρίας

καί τῆς αἰώνιας Ζωῆς,

μακράν ἀποστασίας.

Τό Θεϊκό τό Αἷμα Του,

Χριστοῦ Ἐσταυρωμένου,

θά πλύνῃ ὅλες τίς πληγές

τοῦ κάθε πονεμένου.

Μετάνοια μόνο ζητεῖ,

γαλήνη θά σοῦ δώσῃ

καί μέσ᾽ στήν Βασιλεία Του

γιά πάντα θά σέ σώσῃ.