ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Ψαλμός η´)

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ 

(Ψαλμός η´)

Της Χριστούφαντου

=====

Πῶς νά ὑμνήσω ὁ μικρός Θεοῦ τό μεγαλεῖον,

δημιουργίαν θαυμαστήν καί Χάριν τῶν Ἁγίων.

Σ᾽ ὅλην τήν γῆν θαυμάζεται τό θεῖον ὄνομά Σου

καί ὑπεράνω οὐρανῶν μεγαλοπρέπειά Σου.

Ὄχι μόνο οἱ ὥριμοι γνωρίζουν νά ὑμνοῦνε,

μά καί τά ἄκακα παιδιά Ἐσέ δοξολογοῦνε.

Θηλάζοντα τά νήπια ἐχθρούς ἀποστομώνουν

κι ἐξευτελίζουν ἄφρονες πού μίση τούς τυφλώνουν.

Στρέφω τά ὄμματα ψηλά καί βλέπω οὐρανούς Σου,

τά θεϊκά Σου δάκτυλα πλέκουν ἀστερισμούς Σου.

Ὅταν σελήνη φωτεινή προβάλλῃ μέσ᾽ στά ἄστρα,

τό ἀσημένιο της τό φῶς φωτίζει πόλεις, κάστρα.

Μέσα σ᾽ αὐτήν τήν ὀμορφιά τοῦ οὐρανίου κόσμου,

πού Σύ ἐδημιούργησες καί χαίρομαι τό φῶς μου,

ἀναρωτῶ ἐκστατικός, ἐκ βάθους ἀνακράζω,

τί εἶναι ἄρα ἄνθρωπος καί μένω νά θαυμάζω. 

Τόσο μικρός κι οὐτιδανός ἐμπρός στό ὅλο σύμπαν,

κάλαμος σαλευόμενος, μά καί μέ σκέψιν, εἶπαν!

Πῶς καταδέχεσαι αὐτόν πάντοτε νά θυμᾶσαι,

στούς ἀπογόνους πλάσμα Σου στό νοῦ τους πάντα νά ᾽σαι.

Δόξα τόση τοῦ ἔδωσες, Ἄγγελοι τόν θαυμάζουν, 

λίγο κατώτερον αὐτῶν κι ἀπό κοινοῦ δοξάζουν.

Ἐχάραξες εἰκόνα Σου στήν ἄϋλον ψυχήν του

καί ἐστεφάνωσες αὐτοῦ ὅλην τήν ὕπαρξίν του.

Ὡς βασιλεύς τῆς κτίσεως μέλπει δοξολογίαν,

ὅλα ὑπάκουα σ᾽ αὐτόν, «καλῶς τά πάντα λίαν».

Ὄχι μόνο βοοειδῆ, τ᾽ ἄκακα προβατάκια,

μά καί δρυμοῦ τά ἄγρια, ἐμπρός του σάν ἀρνάκια.

Μαζί καί τά πετούμενα καί ὅλους τούς ἰχθύας,

τά κήτη τῶν ὠκεανῶν κι ὅλης τῆς φαντασίας, 

τά πάντα Σύ ὑπέταξας στήν ἔμψυχον εἰκόνα,

τό ὄνομά Σου θαυμαστό, Δόξα εἰς τόν αἰῶνα.