ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ- ΧΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

________

Χριστόδουλου Βασιλειάδη, Διδάκτορος Θεολογίας, Άνω σχώμεν τας καρδίας, Δεκατέσσερα κείμενα για την Ορθόδοξη πνευματική ζωή, Εκδόσεις “Αγία Ταϊσία”, Λευκωσία - Κύπρος 2015, σσ.68. 

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

======

Με τίτλο παρμένο από τις εκφωνήσεις της θείας λειτουργίας ο συγγραφέας περιέλαβε 14 δικά του κείμενα, που όμως μπορούν κάλλιστα να αποτελέσουν, με την ποικιλία τους, μια πνευματική ανθοδέσμη με χαρακτηριστικό άρωμα Ορθοδοξίας και χωρίς γενικόλογες αναφορές σε αξίες κ.τ.ό. 

Το φάσμα της πνευματικής ζωής είναι ευρύτατο με πολλές διακλαδώσεις που έχουν, παρά ταύτα, κοινή συνισταμένη  το παύλειο «εις Κύριος, μια πίστις, εν βάπτισμα». Με προϋπόθεση  τα ανωτέρω «ο κοπιάσας δι’ αυτό» το πόνημα έχει περιλάβει στις σελίδες του θέματα ποικίλα, που άλλοτε αποτελούν μελέτες σε θέματα της Παλαιάς Διαθήκης με πρόχειρο παράδειγμα την ενασχόλησή του με τις προτυπώσεις του Τιμίου Σταυρού σ’ αυτή. Δεν παραλείπει επίσης να ενσκύψει σε ζητήματα που πηγάζουν, εμμέσως ή αμέσως, από την Καινή Διαθήκη όπως το θέμα των διωγμών, όπως αυτοί  περιγραφονται στις σελίδες της. Η ιδιαίτερη του ενασχόληση με την εκκλησιαστική μουσική τον έσπρωξε στη συγγραφή άρθρων όπως το επιγραφόμενο «Υμνολογία, εκκλησιαστική μουσική και ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας». Εντρυφά  συν τοις άλλοις και στους βίους των Αγίων και παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του Αγίου Ιωάννου της «Κλίμακος». Στάθηκα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο κείμενό του για την ειρήνη. Με πολλή ευχέρεια, που φανερώνει συστηματική ενασχόληση με το θέμα, αναλύεται από το συγγραφέα  το ακανθώδες και πολύπλοκο αυτό ζήτημα. Με παραδείγματα τόσο από την Αγία Γραφή όσο κι από την πατερική σοφία κάνει το ζήτημα προσιτό στον αναγνώστη, χωρίς να κουράζει με αλλεπάλληλα κατεβατά, και χωρίς να στοχεύει να καταπλήξει. Κρατώ από τα πολλά μόνο την μεστή άνωθεν σοφίας παρατήρηση του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου: «Η ειρήνη είναι το πνεύμα του Θεού, το άλλο (ταραχή, σύγχυση) προέρχεται από το διάβολο». Συνοπτικά μέσα απ’ όλα τα άρθρα αναδύεται η επίμονη και συστηματική έγνοια του πονήσαντος να ακολουθεί τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Στις μέρες μας δυστυχώς αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο, όταν τόσοι άλλοι, συνεπαρμένοι από το πνεύμα της εκκοσμικεύσεως συναγωνίζονται να αποδομήσουν τις ευαγγελικές παραδόσεις, και γκρεμμίζουν συνειδήσεις με κενοφανείς και καινοφανείς απόψεις, που πόρρω απέχουν από τον ευαγγελικό λόγο. Λησμονούν,όλοι αυτοί, ότι «η φιλία του κόσμου έχθρα του Θεού εστίν» (Ιακ. Δ΄4).