ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Της Χριστούφαντου

=====

Οἱ Οἰκουμενιστές ἐπιμένουν νά ἀγνοοῦν τήν βασική ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας πού διατυπώνει τό Ὀρθόδοξο Κανονικό Δίκαιο, ὅτι μία Σύνοδος γιά νά εἶναι κανονική κρίνεται 

α) ἀπό τήν σύγκληση, 

β) ἀπό τήν σύστασή της, καί 

γ) ἀπό τίς ἀποφάσεις της. 

Δηλαδή, ποιός τήν συγκαλεῖ, πόσοι καί ποιοί μετέχουν σ᾽ αὐτήν καί τέλος ἐάν οἱ ἀποφάσεις της ἑδράζονται ἐπί τῆς ἀληθείας.

Ἐπί πλέον, οἱ ἀποφάσεις μιᾶς Συνόδου δέν μποροῦν νά ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ τίς ἀναγνωρισμένες Ἅγιες καί ἐπικυρωμένες Τοπικές Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἐκτός τῶν ἀνωτέρω, ἡ αὐθεντική Σύνοδος, χρειάζεται νά ἐπικυρώσει τίς ἀποφάσεις καί νά ἀναγνωρίσει τήν προηγούμενη ἤ τίς προηγούμενες Συνόδους, πού ἡ θεματολογία τους κινήθηκε σέ δογματικές διατυπώσεις ἀλλά καί σέ Κανόνες πού ρυθμίζουν τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί Ποιμαντική. Καί αὐτό, γιατί οὐδεμία Σύνοδος αὐτοανακηρύσσεται ''Οἰκουμενική'', ἔστω καί ἄν ὑφίστανται τόσο τά οὐσιαστικά, ὅσο καί τά τυπικά χαρακτηριστικά μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἄν ἡ ''Μεγάλη Σύνοδος'' τό 2016 δέν ἐπικυρώσει τίς ἀποφάσεις καί δέν ἀναγνωρίσει τήν ἐπί Μεγάλου Φωτίου συγκληθεῖσα Σύνοδο τοῦ 879-880, πού θεωρεῖται ὡς ἡ Η´ Οἰκουμενική, ἐπίσης, ἄν δέν ἐπικυρώσει τίς ἀποφάσεις καί δέν ἀναγνωρίσει τήν ἡσυχαστική Σύνοδο τοῦ 1341, πού θεωρεῖται ὡς ἡ Θ´ Οἰκουμενική καί ἡ ὁποία ἐπεκύρωσε τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ περί θείας Χάριτος, ἡ ''Μεγάλη Σύνοδος'' δέν θά εἶναι αὐθεντική. 

Ἀλλά εἶναι ἀπό τώρα σίγουρο, ὅτι ἡ ''Μεγάλη Σύνοδος'' τό 2016 δέν θά ἐπικυρώσει τίς ἀποφάσεις τους, οὔτε θά τίς ἀναγνωρίσει ὡς Οἰκουμενικές, πρῶτον, διότι οἱ κεφαλές τῆς ''Μεγάλης Συνόδου'' εἶναι οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν καί ἀποδέχονται καί προβάλλουν τήν Μεταπατερική Θεολογία ὡς τήν Ὀρθόδοξη, ἄρα ἀπορρίπτουν τήν Πατερική Θεολογία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Συνεπῶς, δέν ἀποδέχονται ὡς ἔγκυρες αὐτές τίς Συνόδους καί δέν θά θελήσουν νά τίς ἀναγνωρίσουν. Καί δεύτερον, διότι δέν θά θελήσουν νά δυσαρεστήσουν τούς Παπικούς. 

Οἱ Οἰκουμενιστές, ἄν καί ἐπί τῆς οὐσίας ἀρνοῦνται τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί τίς ἐπικυρωμένες ἀπό αὐτές Τοπικές Συνόδους, ἀφοῦ ἀρνοῦνται τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ταυτόχρονα προσδίδουν τά χαρακτηριστικά τῆς «σώζουσας Ἐκκλησίας» στίς πλᾶνες καί τίς αἱρέσεις (Παπισμό, Προτεσταντισμό, Μονοφυσιτισμό). 

Τούς «Ὀρθόδοξους Οἰκουμενιστές» στήν ἀποτίμηση τῶν Συνόδων κυρίως τούς ἐνδιαφέρει ὁ ἀριθμός τῶν ψήφων στίς τελικές ἀποφάσεις. Νά ἔχουν δηλαδή μέ τό μέρος τους τήν ὁμοφωνία. Τό οὐσιαστικό ὅμως ἀποτέλεσμα καί ἡ σώζουσα πραγματικότης δέν εἶναι θέμα ἀριθμῶν, ἀλλά Ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας καί συμφωνίας μέ τήν ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια στήν Ἐκκλησία.

Στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία ἀναφέρονται καί περιγράφονται τέτοιες Σύνοδοι, πού ἐνῶ ξεκίνησαν μέ πλασματικές προϋποθέσεις ἀπό τούς συγκαλοῦντας αὐτές ὡς δῆθεν Μεγάλες καί μέ οἰκουμενικές προδιαγραφές, τελικά κατάντησαν ''ληστρικές'', διότι δέν ἐκπλήρωναν τίς βασικές καί ἀναγκαῖες ἁγιοπνευματικές καί ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις. Ἡ ληστρική Σύνοδος τῆς Ἐφέσου τό 449 καί ἡ Σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας τό 1438-39 ἀποδεικνύουν ἱστορικά τοῦ λόγου τό ἀληθές.