ΣΤΑ ΚΑΛΟΥΜΕΝΑ ‘’ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑ’’ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ

ΣΤΑ ΚΑΛΟΥΜΕΝΑ ‘’ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑ’’ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ

(Η εν αγάπη ομολογία της αληθινής Πίστεως, είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία προς τους ευρισκομένους στην πλάνη συνανθρώπους μας)

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

====

Εξ αφορμής της προγραμματισθείσας Αγίας και Μεγάλης Σύνοδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γιατί όχι και Οικουμενικής, κάποιοι με μονομέρεια προτείνουν οικουμενικά ανοίγματα, για τα οποία καραδοκούν οικουμενιστικά ολισθήματα.

Οι αναφορές για οικουμενικά ανοίγματα, γίνονται αναφορικά με τις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις διάφορες αιρετικές "εκκλησίες" καλούμενες, οι οποίες εξέπεσαν της Χριστιανικής αλήθειας και τις οποίες εμμένουν να τις καλούν κάποιοι απλά ‘’χριστιανικές ομολογίες’’.

Οι αιρετικοί δεν είναι απλά "χριστιανικές ομολογίες". Παρεκκλίσεις από τις Πατερικές υποδείξεις στο θέμα τούτο, δεν πρέπει να γίνονται. Τα θέματα των αληθειών της Πίστεώς μας, καθώς και ο τρόπος προσέγγισης των αιρετικών, δεν είναι θέμα εποχής. Απεναντίας η επιμονή στην αλήθεια της Πίστεως, θα διασφαλίσει σε καλόπιστους εκτός Εκκλησίας συνανθρώπους μας, την επιστροφή τους σ’ αυτήν.

Θωρούν κάποιοι τα καλούμενα οικουμενιστικά ανοίγματα, ως έκφραση αγάπης προς τους εκτός Εκκλησίας συνανθρώπους μας. «Τέτοιου είδους αγάπες» έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, «έχουν σκοπό την διάλυσιν και όχι την ένωσιν». «Μετά λύπης μου»  έγραφε ο Γέροντας Παΐσιος «από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική, ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει. Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγάπησανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας».

Γιατί κάποιοι αλλοτρόπως την ειρήνη επιδιώκουν; Γιατί τα τόσα οικουμενιστικά ολισθήματα  συνοδεύουν τις προσπάθειες κάποιων για την ειρήνη του κόσμου τούτου; Προς τούτο κάποιοι προβαίνουν σε συμπροσευχές με αιρετικούς αλλά και με αλλοθρήσκους. Δεν είναι μορφή συγκρητισμού η συμπροσευχή με αιρετικούς και αλλοθρήσκους; Δεν είναι παρωδία προσευχής; 

Είναι η συμπροσευχή μετά αιρετικών και αλλοθρήσκων, αληθινή προσευχή; Ο Κανών ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου λέγει «Ου δει αιρετικούς ή σχισματικούς συνεύχεσθαι». Παρατηρείται πράγματι σχετικοποίηση των Ιερών Κανόνων. Γιατί καταπατούν τους Ιερούς κανόνες  συμπροσευχόμενοι μετά των ετεροδόξων και αλλοθρήσκων; Δεν πρέπει η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, αυτά τα ατοπήματα να εξετάσει. Αφορούν παραβάσεις των Ιερών Κανόνων.

Πολλές φορές με λύπη παρατηρούμε ότι η ανθρωπαρέσκεια είναι η κατεξοχήν αιτία για τη μη ακριβή τήρηση των σωτηριωδών κανόνων της Εκκλησίας μας. Είναι χαρακτηριστική η επιστολή που είχε σταλεί από τις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους, προς μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο (3/16 Μαΐου 2005), για τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (WCC – World Council of Churches), στην οποία επισημαίνετο ότι «…καθώς και μόνη η ύπαρξις και λειτουργία αυτού ενέχει τας επικιδύνους και απαραδέκτους εκκλησιολογικώς ιδέας του συγκρητισμού της σχετικοποιήσεως των Ιερών Κανόνων…».  

Τόσες οικουμενιστικές προσπάθειες έγιναν με δυσάρεστα αποτελέσματα. Ο Πατριάρχης Ρωσίας Κύριλλος, όταν ήταν υπεύθυνος επί των Εξωτερικών Υποθέσεων του Πατριαρχείου της Μόσχας ανέφερε ότι, η αλλαγή που υπήρξε στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (WCC – World Council of Churches) ήταν προς το χειρότερο.

«Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την ακεραίαν διδασκαλίαν του Θεανθρώπου Χριστού, διότι ίσταται άνευ υποχωρήσεων εις την θεανθρωπίνην μεθοδολογίαν των Αγίων Αποστόλων και των Οικουμενικών Συνόδων» λέγει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς και ως εκ τούτου ένας δρόμος υπάρχει: H επιστροφή στην Μία Αγία Εκκλησία. Το μόνο οικουμενικό άνοιγμα που πρέπει να γίνεται, είναι η εν αγάπη ομολογία της Αληθείας. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ευεργεσία προς τους ευρισκομένους στην πλάνη συνανθρώπους μας.