ΚΑΜΠΑΝΑ

ΚΑΜΠΑΝΑ

Της Χριστούφαντου

=====

Καμπάνα ἡ γλυκόλαλη

πόσα δέν μοῦ θυμίζει,

τό ὄμορφο μικρό χωριό,

ὅταν αὐγή ροδίζῃ.

Μᾶς προσκαλοῦσες μέ χαρά

στόν ὄρθρο γιά νά ᾽ρθοῦμε

κι ὅταν ὁ ἥλιος ἔγερνε

γιά νά προσευχηθοῦμε.

Ὅταν χαμόγελο γλυκό

στά χείλη μας ἀνθοῦσε

κι ὅταν τό δάκρυ τό πικρό

στά πρόσωπα κυλοῦσε.

Σύ, καμπανούλα μας γλυκειά,

πάντα ἠχολαλοῦσες,

μᾶς μάζευες σάν μάνα μας

κι ὅλους μᾶς συγκαλοῦσες. 

Ὅταν κυκλώναν λογισμοί,

πού ζάλη προκαλοῦσαν,

ὁ ἦχος σου σάν ἔφθανε

ὅλα φεγγοβολοῦσαν.

Σωστά τό εἶπαν Ἅγιοι,

καμπάνας μελωδία,

κανοναρχοῦσε πάντοτε

ὕμνο γιά Ἐκκλησία.

Παιδάκια ἀνεβαίναμε

κορφή καμπαναριοῦ μας,

μᾶς εὐλογοῦσε μέ χαρά

παπούλης τοῦ χωριοῦ μας.

Ἐμεῖς δέν σταματούσαμε

τούς ἤχους νά σκορποῦμε 

καί γλυκασμούς οὐράνιους

στά γύρω νά σκορποῦμε.

Τώρα λοιπόν πού κρόταφοι

γεμίζουνε μέ χιόνια,

τά γλυκοκαμπανίσματα

 γλυκαίνουνε τά χρόνια.

Δέν φέρουν μόνο παρελθόν 

ἀπ᾽ τά παλιά τά ἔτη,

σημαίνουνε καί τό παρόν 

καί μέλλοντος μελέτη. 

Ἠχεῖ στό νοῦ καί στήν καρδιά,

ταπείνωσι ζητάει,

μά καί τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ

στά πέρατα σκορπάει.

Καμπάνες στήν Ἁγια-Σοφιά,

σ᾽ ὅλα τά Μοναστήρια, 

σέ μεγαλόπρεπους Ναούς 

καί στά Ἡσυχαστήρια 

Ἀπ᾽ ὅλες πιό γλυκά ἠχεῖ

καμπάνα στήν καρδιά μας,

φωνή τῆς συνειδήσεως

γιά τήν μετάνοιά μας.

Γι᾽ αὐτό χρυσές ἐλπίδες μας

ποτέ δέν θά χαθοῦνε,

καμπάνες τῶν Ἐκκλησιῶν 

γιά πάντα θά ἠχοῦνε. 

Εἶν᾽ ὁ Χριστός ἡ Ἐκκλησιά

κι ἐμεῖς οἱ καμπανοῦλες

καί νά ἠχοῦμε πάντοτε

μετάνοιας προσευχοῦλες.

Στοῦ Οὐρανοῦ τήν Ἐκκλησιά

ὅλοι νά συναχθοῦμε,

στό Φῶς τό θεῖο τοῦ Χριστοῦ

αἰώνια νά ζοῦμε.