«Τήν ἡμέρα ἐκείνην τήν φοβεράν,
ἐννοοῦσα ψυχή μου, γρηγόρησον,
ἀνάπτουσα λαμπάδα σου, ἐν ἐλαίω φαιδρύνουσα,
οὐ γάρ οἶδας πότε, πρός σέ ἐπελεύσεται, ἡ φωνή ἡ λέγουσα·
Ἰδού ὁ Νυμφίος σου.
Βλέπε οὔν ψυχή μου, μή νυστάξης καί μείνης ἔξωθεν κρούουσα,
ὡς αἵ πέντε Παρθένοι, ἀλλ’ ἀγρύπνως καρτέρησον,
ἴνα ὑπαντήσης Χριστῷ τῷ Θεῶ, ἐν ἐλαίω πίονι,
καί δώη σοί τόν Νύμφωνα, τόν θεῖον τῆς δόξης αὐτοῦ».
No comments:
Post a Comment