Η Κυρία ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΜΑΧΗ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ ΚΑΙ π. ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΕΩΤΗ

Η κυρία ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΜΑΧΗ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ ΚΑΙ π. ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΕΩΤΗ

=====

Ευχαριστούμε, κ. Τελεβάντο, που πραγματεύεστε αυτά τα ουσιώδη θέματα της πίστεως και της εκκλησιαστικής επικαιρότητος. Σε καμμία περίπτωση δεν πιστεύω, ότι έχει κάποια σημασία η δική μου γνώμη επί τόσο σοβαρών θεμάτων που έχουν να κάνουν με τον προσανατολισμό της Εκκλησίας. Εμένα μου αρκεί και αναπαύομαι σε μία θέση μαθητείας, πάσχω από το σύνδρομο της μαθητείας. Υπάρχουν τόσο αξιόλογοι άνθρωποι να μιλήσουν. Το μόνο πράγμα που με νομιμοποιεί να μιλήσω είναι πρώτον η γενική αφωνία και δεύτερον ως μία τυχαία φωνή μεταξύ τόσων άλλων ανωνύμων και επωνύμων που αντανακλούν το λαϊκό αίσθημα. 

Προ πάντων με κανένα τρόπο δεν μπορώ να σταθώ ισότιμα απέναντι σε έναν άνθρωπο που έχει “φάει την ζωή με το κουτάλι”, εννοώ με την καλή έννοια και έχει αποκομίσει εκκλησιαστική εμπειρία. 

Παρεμπιπτόντως, αν και ουδόλως τυχαίως, να πούμε ότι ως Εκκλησία θα πρέπει να επωφελούμαστε από αυτήν την εμπειρία κάποιων ανθρώπων που η ζωή τους επέτρεψε να αποκτήσουν και τους κατέστησε δόκιμους, δηλαδή τα πήγαν καλά. Διαχειρίστηκαν την ανθρώπινη δόξα με σεμνότητα και παραπάνω από κάθε ανθρώπινη τιμή θεωρούν την τιμή της ομολογίας της πίστεως, ηγησάμενοι μείζονα πλούτον τον ονειδισμόν του Χριστού. 

Θα πρέπει να το θεωρούμε ευλογία του Θεού ότι υπάρχει και ένας τέτοιος άνθρωπος στον αντιοικουμενιστικό χώρο και όχι να τον πριονίζουμε, γιατί απλά πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο στεκόμαστε, χωρίς να τάσσομαι υπέρ ενός άκρατου ακαδημαϊσμού. Όχι! Με κανένα τρόπο! Ποιμένας είναι αυτός, ο οποίος υπηρετεί το “ποιμαντικό συμφέρον”, κύριε Τελεβάντο, όπως πολύ σωστά επισημάνατε. Το εκτιμά και το υπηρετεί με “ακρίβεια”. Η “ακρίβεια”, σε κάθε περίσταση, είναι το συμφέρον. Ό,τι ήταν “ακρίβεια” για τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη μπορεί να μην είναι σήμερα. 

Είπατε, κ. Τελεβάντο, ότι στην Εκκλησία της Αμερικής, αν μιλήσεις για Οικουμενισμό θα νομίσουν ότι μιλάς για την οικολογία. Και στην Ελλάδα ομοίως, αν μιλήσεις για Οικουμενισμό νομίζουν ότι μιλάς για τον κομμουνισμό και μάλιστα όχι άνθρωποι άσχετοι, αλλά άνθρωποι εκκλησιαστικοί και μάλιστα με παιδεία που παρακολουθούν και κύκλους. 

Ας με συγχωρήσουν οι λίαν σεβαστοί και αγαπητοί μου πατέρες οι εγγύς και οι απώτεροι. Δεν ωφελεί σε τίποτα να φυλάττουμε ως κόρην οφθαλμού την “καθαρότητα” του Αγίου Ποτηρίου και να καταπίνουμε την κάμηλο της αδυναμίας να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Όμως αυτό θα έπρεπε να γίνεται αβίαστα και αυθορμήτως. Με την βία τίποτα δεν γίνεται και δεν καρποφορεί και ούτε είναι επιθυμητό να χάνει κανείς την αυθεντικότητά του. Ενώ ο αγώνας είναι κοινός, η ομολογία είναι κοινή, ανάγουμε σε ύψιστο θέμα ένα θέμα δευτερεύον και υψώνουμε τείχη. Το μείζον είναι η ταπείνωση και το “υποτασσόμενοι αλλήλοις.” Μα θα μου πείτε, είναι θέμα πίστεως …. Έ! Δεν νομίζω δα ότι είναι θέμα πίστεως! Ο κύριος πατήρ καθηγητής μπορεί να σας παραθέσει πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι δεν είναι θέμα πίστεως! 

Τα υπόλοιπα, κ. Τελεβάντο, νομίζω ότι είναι θέμα χημείας μεταξύ ενός Κύπριου και ενός Κρητικού. Το μίγμα φαίνεται ήδη αρκετά εκρηκτικό, ας μην εμπλακεί και το Σαρακατσανέικο. Καλέ μου, π. Σάββα, ο Τελεβάντος σε βρίζει όχι εγώ! Την ευχή σου!