ΤΟ ΘΕΜΑ-ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΤΟ ΘΕΜΑ-ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Της Χριστούφαντου

=====

Οἱ "Ὀρθόδοξοι" οἰκουμενιστές δέν χάνουν εὐκαιρία νά προχωροῦν κάθε τόσο καί ἕνα βῆμα πρός ἑδραίωση, προώθηση καί ἐπέκταση  τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πρόσφατα, ''Ὀρθόδοξος'' οἰκουμενιστής ἐπίσκοπος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Φινλανδίας προσκάλεσε ἐπίσημα ἐπισκοπίνα τῆς Λουθηρανικῆς ''ἐκκλησίας'' τῆς Φινλανδίας νά συμπροσευχηθεῖ κατά τήν διάρκεια χειροτονίας μέσα στόν Ὀρθόδοξο Καθεδρικό ναό τοῦ Ἐλσίνκι.

Οἱ χειροτονίες γυναικῶν "παπαδίνων" καί "ἐπισκοπίνων" ἔχει καταντήσει πρακτική ρουτίνας στήν Ἀγγλικανική ''ἐκκλησία'', ὅπως καί σέ ἄλλες παραφυάδες τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Μία ἐξ αὐτῶν εἶναι ἡ Λουθηρανική ''ἐκκλησία''.

Φαίνεται ὅμως ὅτι σέ ἀκμάζουσες οἰκουμενιστικές τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὅπως ἐκείνη τῆς Φινλανδίας, ἡ πρακτική τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν στόν δῆθεν βαθμό τῆς ἱερωσύνης ὑποθάλπεται στούς κόλπους τους.

Αὐτή εἶναι κατά κανόνα ἡ κατάληξη ὅλων τῶν αἱρετιζόντων καί τῶν αἱρετικῶν, νά ἐκτρέπονται ὄχι μόνον σέ δογματικά λάθη, ἀλλά καί σέ ἐκκλησιολογικές καταδικαστέες καινοτομίες.

Οἱ αἱρετικοί, λοιπόν, πού ἔφυγαν ἀπό τήν Ἐκκλησία μας ἔφθασαν καί στό κατάντημα νά "χειροτονοῦν" γυναῖκες.

Φυσικά, στήν Ὀρθοδοξία, πού κατέχει τήν Ἀποστολική Παράδοση, δέν τίθεται κἄν θέμα Ἱερωσύνης γυναικῶν, διότι ἐάν ἐτίθετο τέτοιο θέμα δέν θά ἐπρόκειτο περί θέματος, ἀλλά περί ἀναθέματος, ἀφοῦ:

1) Ὁ Χριστός παραμένει πάντοτε ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς καί ὁ μόνος Λειτουργός τῶν Μυστηρίων.

2) Τήν μοναδική αὐτή Ἱερατική ἐξουσία ὁ Θεάνθρωπος τήν μετέδωσε μόνο στούς Ἀποστόλους.

3) Οἱ Ἀπόστολοι μετέδωσαν τήν Ἀρχιερατική Ἐξουσία στούς διαδόχους τους. Δηλαδή μόνο σέ ἄνδρες.

4) Οἱ Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς εἶναι ἄρρενες, γιά νά διατηρηθεῖ ἡ συμβολική ἀντιστοιχία μεταξύ Λειτουργοῦ καί Χριστοῦ.

5) Στόν Μυστικό Δεῖπνο, ὅταν ὁ Χριστός παρέδωσε τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἦταν παρόντες μόνο οἱ Δώδεκα Μαθητές Του.

6) Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος, ἡ "μετά Θεόν ἡ θεός" κατά τήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν ἔλαβε τό χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης!

7) Οἱ "Ἀποστολικές Διαταγές", ἀναφερόμενες στό ἄν οἱ γυναῖκες δύνανται νά βαπτίζουν, γράφουν πώς τοῦτο εἶναι "παράνομον καί ἀσεβές". Ἡ δέ χειροτονία γυναικῶν εἶναι ἔργον "τῆς τῶν Ἑλλήνων (=Ἐθνικῶν-Εἰδωλολατρῶν) ἀθεότητος" καί ὄχι "τῆς τοῦ Χριστοῦ διατάξεως".

8) Ὁ Ἀποστόλος Παῦλος τονίζει, ὅτι ἡ γυναῖκα δέν ἐπιτρέπεται οὔτε νά διδάσκει σέ ὥρα λατρείας (Α´ Τιμ. β´, 12 ). 

9) Ἀπό ἄποψη θεολογική ὁ Πατρικός ρόλος τοῦ Ἱερέως στήν Ἐκκλησία ἀντανακλᾶ τόν ρόλο τοῦ Θεοῦ Πατρός στήν Ἁγία Τριάδα. Ὁ ρόλος αὐτός δέν εἶναι δυνατόν νά ἐναλλαγεῖ μέ τόν μητρικό ρόλο τοῦ "θήλεος προσώπου".

10) Οἱ "Διακόνισσες", πού ὑπῆρχαν στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, γιά ποιμαντικούς λόγους βοηθοῦσαν στά Μυστήρια.

11) Ἄν καί ἡ Ἱερωσύνη εἶναι εἰδικό χάρισμα καί εἰδική προσωπική κλήση ἀπό τόν Θεό καί ἀπευθύνεται μόνο σέ ἄνδρες, καί πάλι ὅμως δέν εἶναι προνόμιο ὅλων τῶν ἀνδρῶν, παρά ἐλαχίστων.

Αὐτή ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι, ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, ἡ θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό ζήτημα τῆς Ἱερωσύνης, διότι αὐτό καί μόνον αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί αὐτή εἶναι ἡ αὐθεντική Ἀποστολική Παράδοση.

Κάθε δέ ἀντιτιθέμενο πρός αὐτά, καθώς ἐπίσης καί "τό περισσόν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν" (Ματθ. ε´, 37).

Ἐξ ἄλλου, τό ὅτι ἡ θεία Πρόνοια δέν παρέδωσε στήν γυναικεία φύση τήν Ἱερωσύνη, δέν ἀποτελεῖ μειονέκτημα γιά τήν γυναῖκα, καθ᾽ ὅτι ὁ κατ᾽ ἐξοχήν σκοπός τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἁγιασμός, ἡ κατά Χάριν θέωσις, στήν ὁποία μποροῦν ἐξ ἴσου νά συμμετάσχουν καί οἱ ἄνδρες καί οἱ γυναῖκες, ἐξ οὗ καί ἡ εὐκλεής χορεία τῶν Ἁγίων γυναικῶν μέ ἀποκορύφωμα τήν Θεοτόκο, πού εἶναι ἡ Ἁγιωτέρα πάσης τῆς κτίσεως.