Η ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=======

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος εξεπέλυσε εγκύκλιο αναφορικά με τη συνάντηση Πάπα και Πατριάρχη στα Ιεροσόλυμα γραμμένη με τη γνωστή διγλωσσία που χαρακτηρίζει -στις πλείστες περιπτώσεις- τα γραπτά του, όταν αναφέρεται σε εκκλησιαστικά θέματα.

Στην εγκύκλιο αυτή δίνει -εκ πρώτης όψεως- την εντύπωση ότι ελέγχει τον οικουμενισμό και ότι ζητά από τους ορθόδοξους να ζήσουν πιο αληθινά την πίστη τους ώστε η μαρτυρία τους να είναι και κατά Θεόν πιο αποτελεσματική και κατ’ άνθρωπον πιο φερέγγυα.

Στην πραγματικότητα όμως, if you read through the lines, η εγκύκλιος του Σεβασμιότατου γράφτηκε για να ελέγξει όσους πολεμούν τον Οικουμενισμό. (Αν διαμφισβητηθεί ο ισχυρισμός μου θα επανέλθω.)

Δυστυχώς ο Σεβασμιότατος μας έχει κατ’ επανάληψη σε πλείστα όσα θέματα απογοητεύσει οικτρά.

Πολλοί -όπως πρόσεξα στο διαδίχτυο- έλεγξαν τη νέα παρεκτροπή του Σεβασμιότατου αλλά λυπήθηκα να διαπιστώσω ότι για τις παρεκτροπές του Αγίου Μεσογαίας τα ρίχνουν στην αδελφότητα θεολόγων ο “Σωτήρ”.

Δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο να ζητούμε ευθύνες από την αδελφότητα για τη συμπεριφορά του Σεβασμιότατου. Δεν είναι μωρό παιδί για να τον ελέγξουν για όσα λέγει και πράττει.

Οπως ισχύει για όλους μας, ο καθένας είναι υπεύθυνος γι’ αυτά που λέγει και πράττει και όχι ο αδελφός ή ο συγγενής ή ο φίλος του.

Η αδελφότητα θεολόγων ο “Σωτήρ” μάχεται με αξιοζήλευτη συνέπεια στην πρώτη γραμμή εναντίον του Οικουμενισμού όπως φαίνεται και από πρόσφατο σχόλιο της εφημερίδας της που πληκτρολόγησε για το διαδίχτυο το ιστολόγιο “Χριστιανική βιβλιογραφία":

“Στοὺς καιρούς µας, ἔπειτα ἀπὸ ἱκανὸ διαστηµα, ὁ διάβολος ἀναθάρρησε καὶ ξανάπιασε τὸ ὅπλο τῶν αἱρέσεων. Μὰ µὲ ἄλλη µορφὴ τώρα. Ἐδῶ καὶ ἕναν αἰώνα µηχανεύεται τὴν νόθευση τῆς πίστεως µὲ τὸ πρόσχηµα τῆς ἀγάπης. Προωθεῖ τὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας µἐ τοὺς αἱρετικοὺς σχηµατισµοὺς τῆς Δύσεως ἐν ὀνόµατι τῆς ἀγάπης. Τὸ φαινόµενο ὀνοµάζεται «οἰκουµενισµὸς» καὶ ἀποτελεῖ τὸν χειρότερο ἐχθρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας µέχρι σήµερα, ἀκριβῶς διότι ἐκµεταλλεύεται τὴν ἔννοια τῆς ἀγάπης. Μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι µπορεῖ νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ αἱρετικοὶ σχηµατισµοl τὴν πλάνη τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὸ πατρικό τους σπίτι, ὁ οἰκουµενισµὸς ἔγινε ἀνεκτὸς τόσες δεκαετίες τώρα. Ὅµως ἡ κατάσταση στὶς µέρες µας δείχνει νὰ ἔχει ἐκτροχιασθεῖ πλήρως. Εἶναι φανερὸ πιὰ ὅτι «τὸ Πνεῦµα τῆς ἀληθείας» εἶναι ἀπὸν ἀπὸ αὐτὸ τὸ κίνηµα. Οἱ αἱρετικοὶ ὄχι µόνο δὲν ἀλλάζουν, ἀλλὰ καὶ χειροτερεύουν. Ὁ Προτεσταντισµὸς ἔχει ἀποστατήσει παντελῶς. Καὶ ὁ Παπισµὸς παίζει θέατρο στὴ µεγάλη σκηνὴ τῆς πολιτικῆς διπλωµατίας. Εἶναι ἀδύνατο νὰ παραµένει τὸ Ἅγιο Πνεῦµα σ᾽ αὐτὲς τὶς λεγόµενες «ἐκκλησίες», ἐνεργούµενα τῆς δαιµονικῆς ὑποκρισίας.

Καὶ εἶναι λοιπὸν ἀνάγκη ἐπείγουσα νὰ σταµατήσει ἀµέσως ἡ ξέφρενη αὐτὴ οἰκουµενιστικη πορεία. Τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο, ποὺ φέρει καὶ τὴν καίρια εὐθύνη, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποτολµήσει νὰ διακόψει κάθε σχέση µὲ τὸν χῶρο τῆς ραγδαίως ἐπιδεινουµένης πλάνης. Γιὰ νὰ µένει πάντοτε ἐδῶ ποὺ πνέει «τὸ Πνεῦµα τῆς ἀληθείας».