ΣΧΕΔΙΑ ΑΦΟΜΟΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ

ΣΧΕΔΙΑ ΑΦΟΜΟΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ

=============

Στὸ κατωτέρω ἀπόσπασμα (+ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, «Ἡ Ρωμηοσύνη», ἐκδ. Π. Πουρναρᾶ, Θεσ/νίκη 1975, σελ. 35-36.) φαίνονται καθαρὰ τὰ σχέδια γιὰ τὴν “ἀφομοίωση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ ὑπὸ τοῦ δυτικοῦ ἢ Εὐρωπαϊκοῦ”, μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τοῦ γνωστοῦ Ἀγγλοσάξωνα ἱστορικοῦ τῶν πολιτισμῶν Arnold Toynbee, τὰ ὁποῖα ἔγραφε τὸ 1965.

“Ὁ πολιτισμὸς τῶν πνευματικῶν ἀπογόνων τῶν Φράγκων λέγεται δυτικὸς ἢ εὐρωπαϊκὸς καὶ ὄχι ἑλληνικὸς ἢ βυζαντινός, ἁπλούστατα διότι δὲν εἶναι ἑλληνικὸς οὔτε βυζαντινός, παρ᾽ ὅτι ὀφείλει πολλὰ εἰς αὐτούς. Οἱ Εὐρωπαῖοι ὄχι μόνον θεωρoῦν τερματισθεῖσαν τὴν ἱστορικὴν ὕπαρξιν τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ εἰς τὴν Δύσιν καὶ τὴν Ἀvατολήν, ἀλλὰ καὶ πιστεύουν ὅτι πολὺ ὀλίγα ἔχουν ἀπομείνει ἀπὸ τὸν λεγόμενον βυζαντινὸν πολιτισμόν, δηλαδὴ τὴν Ρωμαιοσύνην, καὶ ὅτι οἱ σημερινοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εὑρίσκονται πλέον εἰς τὸ χωνευτήριον τοῦ δυτικοῦ ἢ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ καὶ θὰ ἐξαφανισθοῦν πλέον ὡς ξεχωριστὴ ὀντότης.

Πολὺ ἀποκαλυπτικὰ ἐν προκειμένῳ εἶναι τὰ γραφόμενα τοῦ Toynbee περὶ τῶν σχέσεων μεταξύ του Ἰσλὰμ καὶ τῆς Δύσεως, ἔνθα περιγράφονται παράλληλα σχέδια ἀφομοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, δηλαδὴ τῆς Ρωμηοσύνης, ὑπὸ τοῦ δυτικοῦ ἢ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ.

Γράφει ὁ Toynbee: «Αὕτη ἡ ὁμόκεντρος ἐπίθεσις τῆς μοδέρνας Δύσεως κατὰ τοῦ Ἰσλαμικοῦ κόσμου ἐνεκαινίασε τὴν παροῦσαν σύμπλοκὴν μεταξὺ τῶν δύο πολιτισμῶν. Θὰ γίνη ἀντιληπτὸν ὅτι αὕτη εἶναι μέρος ἑνὸς μεγαλυτέρου καὶ φιλοδοξοτέρου κινήματος διὰ τοῦ ὁποίου ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς δὲν σκοπεύει τίποτε ὀλιγώτερον ἀπὸ τὴν ἐνσωμάτωσιν ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητος εἰς μίαν μοναδικὴν μεγάλην κοινωνίαν, καὶ τὸν ἔλεγχον παντὸς πράγματος ἐπὶ τῆς γῆς, εἰς τὸν ἀέρα, καὶ εἰς τὴν θάλασσαν, τὸ ὁποῖον δύναται ἡ ἀνθρωπότης νὰ ἐκμεταλλευθεῖ μέσῳ τῆς μοδέρνας δυτικῆς τεχνικῆς. Αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἡ Δύσις κάμνει τώρα εἰς τὸ Ἰσλάμ, τὸ κάμνει συγχρόνως καὶ εἰς τοὺς λοιποὺς ἐπιβιοῦντας πολιτισμοὺς – τὸν ὀρθόδοξον χριστιανικόν, τὸν Ἰνδικόν, καὶ τὸν κόσμον τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς ὡς καὶ εἰς τὰς ἐπιβιοῦσας πρωτογόνους κοινωνίας, αἱ ὁποῖαι τώρα πολιορκοῦνται ἀκόμη καὶ εἰς τὰ τελευταῖα των ὀχυρὰ εἰς τὴν τροπικὴν Ἀφρικήν. Οὕτως ἡ σύγχρονος ἐμπλοκὴ μεταξὺ τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τῆς Δύσεως εἶναι ὄχι μόνον πιὸ δραστηρία καὶ οἰκεία ἀπὸ οἱανδήποτε φάσιν τῶν ἐπαφῶν των εἰς τὸ παρελθόν· ξεχωρίζει ἐπίσης εἰς τὸ ὅτι εἶναι ἓν περιστατικὸν εἰς μίαν προσπάθειαν τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου νὰ «δυτικοποιήσῃ» τὸν κόσμον … »

Εἰς τὴν προσπάθειαν αὐτὴν ἡ Τουρκία τοῦ Ἀτατοὺρκ θεωρεῖται ἴσως ἡ μεγαλυτέρα ἐπιτυχία τοῦ δυτικοῦ ἡ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, ἀφοῦ ἐλπίζεται νὰ χρησιμοποιηθῆ ὡς σφήνα διὰ τὴν ἐν προκειμένῳ δυτικοποίησιν τοῦ Ἰσλάμ. Διὰ τοῦτο ἡ Τουρκία εἶναι τὸ χαϊδεμένο παιδὶ τῶν ἱεραποστόλων τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Ὅθεν ὁ Toynbee ἐκφράζει τὰ ἐπικρατοῦντα περὶ Τουρκίας αἰσθήματα τῶν ἱεραποστόλων τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ ὅταν διὰ τὴν Τουρκίαν γράφει ὅτι ἡ δυτικοποίησίς της « … ἐπραγματοποιήθη μὲ τόσον πνεῦμα, ὑπὸ τοιαῦτα σοβαρὰ ἐμπόδια, καὶ ἔναντι τόσης βαρείας ὑπεροχῆς (τῶν ἀντιθέτων), ὥστε κάθε γενναιοδώρως σκεπτόμενος παρατηρητὴς θὰ κάμνῃ παραχωρήσεις διὰ τὰ σφάλματά της καὶ ἀκόμη διὰ τὰ ἐγκλήματά της καὶ θὰ τῆς εὐχηθῇ ἐπιτυχίαν εἰς τὸ φοβερὸν ἔργον της».

ΠΗΓΗ:

“Χριστιανική Βιβλιογραφία”