Sunday, November 14, 2010

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ


Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ

============


Μόρφωση δεν είναι το να μπορείς να κρατήσεις στη μνήμη σου πολλά πράγματα ή να γνωρίζεις πολλά. Μόρφωση είναι το να είσαι σε θέση να ξεχωρίζεις εκείνο που γνωρίζεις από εκείνο που δεν γνωρίζεις.

Ανατόλ Φρανς


Ο κ. Whitson δίδασκε φυσική στην έκτη τάξη του δημοτικού.


Την πρώτη ημέρα που είχαμε μάθημα μαζί του, μας έκανε μια ομιλία για ένα πλάσμα που ονομάζεται «γατολέων», ένα νυχτόβιο ζώο που εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της εποχής των παγετώνων.


Καθώς μιλούσε, μας έδωσε να κοιτάμε ένα κρανίο. Εμείς κρατήσαμε σημειώσεις των πραγμάτων που μας έλεγε, γιατί αργότερα θα μας έβαζε τεστ.


Όταν πήρα πίσω την κόλλα μου, σοκαρίστηκα! Υπήρχε ένα μεγάλο κόκκινο Χ πάνω σε κάθε μία από τις απαντήσεις μου. Είχα αποτύχει! Έπρεπε να υπάρχει κάποιο λάθος! Είχα γράψει ακριβώς ό,τι είχε πει ο κ. Whitson!


Τότε συνειδητοποίησα ότι όλοι στην τάξη είχαν αποτύχει. Τι είχε συμβεί;


Πολύ απλά. O κ. Whitson μας εξήγησε ότι όσα μας είπε σχετικά με τον «γατολέοντα», τα είχε βγάλει από το μυαλό του. Ποτέ δεν υπήρχε αυτό το ζώο. Οι πληροφορίες στις σημειώσεις μας ήταν, επομένως, λανθασμένες. Πώς περιμέναμε να μας βάλει καλό βαθμό για λανθασμένες απαντήσεις;


Περιττό να πω ότι ήμασταν εξοργισμένοι. Τι είδους τεστ ήταν αυτό; Και τι είδους δάσκαλος;


Έπρεπε να το είχαμε καταλάβει, μας είπε ο κ. Whitson. Εξάλλου, την ίδια στιγμή που μας έδινε να δούμε το κρανίο του γατολέοντα (στην πραγματικότητα ήταν μιας γάτας) μας έλεγε ότι δεν είχε σωθεί κανένα ίχνος του ζώου! Είχε περιγράψει την καταπληκτική νυχτερινή όραση του, το χρώμα της γούνας του και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά, που κανονικά δεν έπρεπε να γνωρίζει! Είχε δώσει στο ζώο ένα γελοίο όνομα, και εμείς ακόμη και τότε δεν υποπτευθήκαμε τίποτα! Τα μηδενικά στις κόλλες μας θα καταγράφονταν στο επίσημο βαθμολόγιο μας, είπε. Και έτσι έγινε.


Ο κ. Whitson μας είπε ότι ήλπιζε πως θα μαθαίναμε κάτι από όλη αυτή την εμπειρία: Ότι οι εκπαιδευτικοί και τα σχολικά βιβλία δεν είναι αλάνθαστα. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν είναι. Μας είπε να μην αφήσουμε το μυαλό μας να κοιμηθεί, και να το λέμε όταν πιστεύαμε ότι ο ίδιος ή το βιβλίο ήταν λάθος.


Κάθε μάθημα ήταν μια περιπέτεια με τον κ. Whitson. Ακόμη θυμάμαι κάποιες μέρες αυτούσιες, σχεδόν κάθε στιγμή τους. Μια μέρα μας είπε ότι η Volkswagen του ήταν ένας ζωντανός οργανισμός. Μας πήρε δύο ολόκληρες μέρες για να μπορέσουμε να διατυπώσουμε μια άρνηση που δέχτηκε ως αδιαμφισβήτητη. Δεν μας άφησε να ησυχάσουμε μέχρι που αποδείξαμε όχι μόνο ότι γνωρίζαμε καλά τι είναι ένας οργανισμός, αλλά και ότι είχαμε το σθένος να πολεμήσουμε για την Αλήθεια.


Κουβαλήσαμε τον καίνουργιο αυτό σκεπτικισμό σε όλες τις επόμενες τάξεις μας. Αυτό προκάλεσε προβλήματα στους άλλους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι δεν είχαν συνηθίσει να τους αμφισβητούν. Σε κάποιες περιπτώσεις ο καθηγητής ιστορίας έλεγε κάτι, και κάποιος έβηχε υποτιμητικά μουρμουρίζοντας «…γατολέων».


Αν μου ζητηθεί ποτέ να προτείνω μία λύση για τα προβλήματα στα σχολεία μας, θα είναι ο κ. Whitson. Δεν κάναμε καμιά μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη, αλλά τα παιχνίδια του κ. Whitson δίδαξαν σε μένα και τους συμμαθητές μου κάτι εξίσου σημαντικό: το θάρρος να κοιτούμε τους ανθρώπους στα μάτια και να τους λέμε ότι κάνουν λάθος. Μας δίδαξαν επίσης ότι μπορούμε να το κάνουμε με διασκεδαστικό τρόπο.


Δεν το εκτιμούν φυσικά όλοι. Κάποτε μίλησα σε έναν δάσκαλο για τον κ. Whitson και έμεινε άφωνος. «Δεν έπρεπε να σας εξαπατήσει έτσι», είπε.


Κοίταξα τον δάσκαλο στα μάτια και του είπα ότι έκανε λάθος.



ΠΗΓΗ:


Τάγμα αγγέλων,


antidogma

4 comments:

  1. Και παιδεία είναι αυτό που μένει όταν ξεχάσουμε όλα όσα μάθαμε, είπε κάποιος άλλος δε θυμάμαι ποιος(γεράματαααα!)

    ReplyDelete
  2. Ουκ έρχεται μόνο Σαλογραία μου αλλά ξέρεις; Και αλλοι νεώτεροι όπως ο τρελλογιάννης λένε ακόμη πιο σαλά πράγματα!

    ReplyDelete
  3. Ωραίο πολύ, μόνο που αν αρχίσω να τους λέω στην σχολή μου έχουν λάθος (θα δώ πτυχίο το 2666),υπάρχη και μιά άλλη λύση κουνάεις το κεφάλι σου θετικά ότι συμφωνείς ενώ εσωτερικά είσαι μπουρλότο και όταν πάρεις πτυχίο αρχίζεις "σταυροφορία"για τα καταπιεσμένα χρόνια...γατολέον...παραμύθια και πονηριές αλλά έχω έναν τέτοιο καθηγητή που μας ιντριγκάρη την σκέψη μας αλλά σε θέματα πιστεύω που είναι δογματικής φύσεως και το θεωρώ πολύ πονηρό...π.χ.τελικά ο Ιούδας σώθηκε;Τελικά για τον μόνο σίγουρο πολίτη του παραδείσου είναι ο ληστής γιατί το είπε ο Χριστός,για κανένα άλλον δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι... ούτε ακόμα και για την Παναγία διότι στην Λειτουργία λέμε το Εξαιρέτος...αν ένας άνθρωπος αρνηθεί την σωτηρία του και πάει αιώνια στην κόλαση άρα το κακό παίρνει αιώνια υπόσταση και έχει και θεό,Ο Θεός μας αφού είναι Αγάπη γιατί τον δημιούργησε και αφού τον αγαπά γιατί τον καταδικάζη στην κόλαση που είναι αιώνια...και τελικά γιατί κάνουμε μνημόσυνα σε αυτούς που ξέρουμε δεν ήθελαν να έχουν σχέση με την Εκκλησία αφού είναι σαν να επεμβαίνουμε στην βούληση του κεκοιμημένου και θέλουμε εμείς που έχουμε αγάπη παραπάνω απο τον Θεό να τον σώσει ο Θεός απο την κόλασή του,ο Θεός δεν μπορεί να τον σώσει ή μήπως τελικά εκτός απο ανακούφιση στις ψυχές το κάνουμε για να τα βλέπουμε εμείς και να παραδειγματιζόμαστε;;;Και άλλα τρελά ερωτήματα που νομίζω ο γατολαίον φαντάζη μυρμυγκολέον μπροστά σε αυτά τα θέματα...

    ReplyDelete