Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΤΡΩΝ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΥΣ 150 ΑΧΑΙΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΤΡΩΝ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΥΣ 150 ΑΧΑΙΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

===========

Μέσα στο κατάμεστο από κόσμο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 10-11-2010 λαμπρή και συγκινητική Εκδήλωση, κατά την οποία ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, ετίμησε τους 150 Αχαιούς Αγωνιστάς, που πολέμησαν στην Κύπρο κατά την Τουρκική εισβολή το 1974.

Για πρώτη φορά η Εκκλησία, αποδίδει τον δίκαιο έπαινο και την δέουσα τιμή σε όλους εκείνους, οι οποίοι ευκλεώς αγωνίστηκαν, ηρωικώς έπεσαν η και αγνοούνται κατά τον ιερό αγώνα υπέρ πίστεως και Πατρίδος στην γη της Ελληνικής Μεγαλονήσου Κύπρου κατά το έτος 1974.

Το όλο κλίμα ήταν έντονα συγκινησιακά φορτισμένο κυρίως με την παρουσία των επιζώντων πολεμιστών και των συγγενών των φονευθέντων και αγνοουμένων.

Κατά την διάρκεια της Εκδηλώσεως, προβλήθηκε βιντεοταινία με πραγματικά γεγονότα από τις πολεμικές επιχειρήσεις στα πεδία των μαχών στην Κύπρο, ως και φωτογραφικό υλικό με τα πρόσωπα των φονευθέντων και των αγνοουμένων, ως και με πρόσωπα και σκηνές από την ζωή των επιζώντων πολεμιστών στα πεδία των μαχών στην Κύπρο.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, ο οποίος μη δυνάμενος εις τινα σημεία της ομιλίας να συγκρατήση τα δάκρυά του, είπε τα εξής:

«Ήταν 20 Ιουλίου 1974. Ανήμερα του Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, όταν μαθεύτηκε, ότι έγινε η απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο. Το μεγάλο κακό που σιγόβραζε τόσα χρόνια και που το καλλιεργούσαν σκοτεινές δυνάμεις, ξέσπασε και γρήγορα βύθισε σε θρήνο και κλαυθμό τους Κυπρίους και τους Ελλαδίτες, αλλά και τους Έλληνες όπου γης.

Τα αποτελέσματα γνωστά. Τα προβλήματα μεγάλα μέχρι σήμερα. Οι πληγές ανοιχτές. Τα γεγονότα βοούν και οι τόποι μαρτυρούν για τους βανδαλισμούς, τις σφαγές, τα αποτρόπαια εγκλήματα, τις λεηλασίες, τους αγνοουμένους. Ο πόνος διάχυτος πάνω από το πανώριο Ελληνικό νησί.

Η Κύπρος είναι ο μεγάλος μας πόνος, η παντοτεινή μας αγάπη, η αγιάτρευτη μέχρι σήμερα πληγή μας, το ματωμένο κομμάτι του είναι μας.

Όσο και αν κάποιοι θέλουν σήμερα τα γεγονότα να συγκαλύπτουν και λύσεις μετέωρες, άκαιρες, αταίριαστες να επιβάλλουν, εμείς θα θρηνούμε πάνω από τα σκλαβωμένα Ελληνοκυπριακά εδάφη, θα κλαίμε για την Κερύνεια και την Αμμόχωστο, για τον Άγιο Ανδρέα της Καρπασίας και τα άλλα μέρη που στενάζουν κάτω από την Τουρκική Κατοχή και θα ενώνομε τη φωνή μας με τον πολλάκις προδομένο Κυπριακό Ελληνισμό για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού προβλήματος.

Και να θέλωμε να ξεχάσωμε, δεν μπορούμε. Και τα μάτια να κλείσωμε, τίποτε δεν επιτυγχάνομε.

Δεν μπορούμε να ξεχάσωμε, γιατί από τον τόπο μας ξεκίνησαν 150 και πλέον παλληκάρια τότε, για να πάνε στην γη της Κύπρου την Ελληνική και να υπερασπιστούν τα άγια εδάφη μας, τα ποτισμένα με τα αίματα του Εθνομάρτυρος Κυπριανού και του Αυξεντίου, του Παλληκαρίδη και τόσων άλλων παλληκαριών, λεοντόψυχων Ελλήνων Κυπρίων που με την ψυχή τους βροντοφώναξαν «Ελευθεριά για σένα ζω, για σε μόνο παλεύω, κι αν εις τον κόσμο δεν σε βρω αλλού θα σε γηρεύω».

Κάποιες μανάδες τότε, όταν τα παιδιά τους έφευγαν για την Κύπρο, από την γη της Αχαΐας, γονάτισαν μπροστά στην Παναγιά και τον Άγιο Ανδρέα και έγινε ένα ο κλαυθμός τους με της μάνας του Κυρίου μας τα δάκρυα.

Κάποιες δεν ξαναείδαν τα παιδιά τους. Στα χωριά τους η μνήμη τους είναι ζωντανή, γιατί στέκεται μαρμαρωμένη η λεβεντιά τους, αετίσιο το φεγγοβόλο βλέμμα τους, οδοδείκτης στην πορεία των νεωτέρων, καύχημα για τον τόπο μας, στολίδια για τη γη της Αχαΐας.

Δεν μας επιτρέπει η έντονη παρουσία, το αίμα της θυσίας τους να λησμονήσουμε τους αγώνες του χθες, την πραγματικότητα του σήμερα και το τι δέον γενέσθαι για το αύριο.

Μην παραπονεθήτε ποτέ, αν τυχόν κάποιοι σας ξέχασαν η δεν σας είπαν ευχαριστώ, αν ζήσατε πολλές φορές στην πνευματική η γενικώτερη μοναξιά σας η αν κάποιοι για το δρόμο πού τραβήξατε και πορευτήκατε τίποτε δεν κατάλαβαν. Η μοναξιά είναι το μεγάλο προνόμιο των μεγάλων, στους οποίους η ανθρωπότητα χρωστάει την οντότητά της, την ελευθερία της, το μέλλον της.

« Οι νεκροί έχουν τις δάφνες, οι αγνοούμενοι το "που" και το "γιατί" που ανεβαίνει ως παραπόνο στα πικραμένα χείλη των αγαπημένων τους. Οι τραυματίες και οι αιχμάλωτοι τις ουλές και τα εγκαύματα. Όλοι αυτοί που διαβήκαν ζωντανά ανάμεσα στα λιωμένα σίδερα και τις σφαίρες, που άκουσαν να σφυρίζουν βασανιστικά, περνώντας τους όλμους, δίχως ποτέ να ακούσουν ένα "μπράβο", δεν γυρεύουν διθυράμβους ποιητών ούτε και μνημεία στις εισόδους των στρατοπέδων.

ΠΗΓΗ:

Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία”