Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥ

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥ

Του κ. Πολυνείκη Θεοδωρόπουλου

==========

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς, Σεβαστοί Πατέρες και Αγαπητοί Αδελφοί,

Θα μου επιτρέψετε να παρουσιάσω στην αγάπη σας, μία εξομολογητική κατάθεση ψυχής, σχετική με τη συμπεριφορά του π. Επιφανίου στους κατά σάρκα συγγενείς του.

Ζώντας για πάρα πολλά χρόνια πλησίον του π. Επιφανίου – αρκετά από τα οποία συγκατοικούσαμε – και γνωρίζοντας και αρκετούς αγάμους κληρικούς, με τους οποίους συνδεόταν ο ίδιος, διαπίστωσα – προκαταβολικά ζητώ συγγνώμη αν η διαπίστωσή μου είναι εσφαλμένη – ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες αγάμων κληρικών, που ζούν κι εργάζονται στον κόσμο, με διαφορετική μεταχείριση, η κάθε μία απ’ αυτές, στις κατά σάρκα οικογένειές τους.

1^η Κατηγορία: Σ’ αυτήν ανήκουν οι άγαμοι κληρικοί που είναι αποκλειστικά αφοσιωμένοι στο πνευματικό έργο τους και οι κατά σάρκα συγγενείς τους αποτελούν γι’αυτούς «κάτι δευτερεύον».

2^η Κατηγορία: Στη συγκεκριμένη κατηγορία ανήκουν αυτοί που στην καρδιά τους την πρώτη θέση έχουν οι σαρκικοί συγγενείς τους και «παραμελούν» το πνευματικό έργο τους, και

3^η Κατηγορία: Σ’ αυτήν ανήκουν οι άγαμοι κληρικοί που προτάσσουν το πνευματικό έργο τους χωρίς όμως ν’ απομακρύνονται από τους συγγενείς τους. Με θαυμαστή ισορροπία κινούνται μεταξύ της πνευματικής και κατά σάρκα οικογενείας τους, έχοντας όμως το πνευματικό τους έργο στο κέντρο του ενδιαφέροντός τους.

Ο π. Επιφάνιος ανήκε στην τρίτη κατηγορία. Σε όλη του τη ζωή ήταν ο άνθρωπος που ασφυκτιούσε με τα άκρα, ενώ αντιθέτως η ψυχή του ευφραινόταν «περπατώντας» στη μέση οδό, τη βασιλική κατά τους πατέρες.

Ο π. Επιφάνιος και σ’ αυτή την περίπτωση πέτυχε, με τη βοήθεια του Θεού, ν’ αποφύγει τα άκρα και να συνθέσει τα διεστώτα: Απέφυγε τόσο τη συναισθηματική προσκόλληση στους κατά σάρκα συγγενείς του, η οποία θα ζημίωνε το πνευματικό του έργο, όσο και την ψυχρότητα προς αυτούς, η οποία θα τους τραυμάτιζε ψυχικώς. 

Παράλληλα επεδίωξε και πέτυχε να ανήκει πρωτίστως στην εν Χριστώ πνευματική του οικογένεια, χωρίς όμως να αγνοεί και την κατά σάρκα οικογένειά του. Είναι γνωστός ο ισχυρός σύνδεσμος του π. Επιφανίου με την πνευματική του οικογένεια, αλλά δεν είναι γνωστή η παράλληλη - διακριτική πάντα – αφοσίωσή του στην κατά σάρκα οικογένειά του. Δεν υπήρξε γεγονός ευχάριστο ή δυσάρεστο στις οικογένειές μας (γέννηση, βάπτιση, γάμος, κηδεία, μνημόσυνο, δοκιμασία κλπ.), από το οποίο απουσίασε ο π. Επιφάνιος. 

Αεικίνητος, χωρίς να εγκαταλείπει ούτε στο ελάχιστο την πνευματική του εργασία, στην οποία αφοσιωνόταν ψυχή τε και σώματι τις περισσότερες ώρες της ημέρας του, θυσιάζοντας αγόγγυστα και παρά τις σωματικές  του ασθένειες, ακόμα και αυτό τον απαραίτητο χρόνο του φαγητού (συνήθως έτρωγε τηλεφωνώντας) ή του ύπνου (κατά κανόνα σχεδόν άγρυπνος) έβρισκε τρόπο, ώστε να εξοικονομεί ελάχιστο χρόνο, για να πραγματοποιεί, κατά τις περιστάσεις, σύντομες επισκέψεις στα σπίτια μας ή να μας στέλνει ένα γραπτό μήνυμα ή να επικοινωνεί μαζί μας τηλεφωνικά. Θεωρούσε την πνευματική του συμπαράσταση και προς τους κατά σάρκα συγγενείς του χριστιανικό χρέος, για το οποίο  προσπαθούσε πάντοτε να είναι συνεπής και ακριβής. 

Αν και από πλευράς πνευματικής συγκροτήσεως τον χώριζε από τους κατά σάρκα οικείους του τεράστια διαφορά, ποτέ δε μας αντιμετώπισε «αφ’ υψηλού», αλλά κατά τις συζητήσεις μας άκουγε ταπεινά και λάμβανε σοβαρά υπ’ όψη του τη γνώμη και του νεωτέρου από εμάς, συμπεριφερόμενος ως ίσος προς ίσους. Είχε τη διάκριση να σέβεται τις απόψεις μας, ακόμη και όταν αυτές ήταν λανθασμένες, επειδή σεβόταν βαθιά την ελευθερία εκφράσεως κάθε ανθρώπου. 

Ήταν εύστοχος στις απαντήσεις του, αποφεύγοντας τις περιττές φράσεις, περιεκτικός, ετοιμόλογος, και παρόλα αυτά συνήθως σιωπηλός, προτιμώντας να μη μιλάει, εάν προηγουμένως δεν του απευθύναμε κάποια ερώτηση. Αντίστοιχα ο π. Επιφάνιος πέτυχε να μεταδώσει και σ’ εμάς την πεποίθηση ότι δεν ανήκουμε αποκλειστικά στην κατά σάρκα οικογένειά μας, αλλά ότι ανήκουμε ταυτόχρονα και στη δική του μεγάλη πνευματική οικογένεια.

Αγαπούσε με την καρδιά του όλους μας (αν και προσπαθούσε – συνήθως ανεπιτυχώς – να το αποκρύπτει) και σεβόταν τους μεγαλυτέρους στην ηλικία. Απολαυστική ήταν η σκηνή των συναντήσεών του με τον κατά σάρκα πατέρα μας: Ο πατέρας προσπαθούσε ν’ ασπασθεί το χέρι του υιού του, ως πνευματικού πατρός, και ο υιός το χέρι του πατέρα μας ως σαρκικός υιός.

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς, Σεβαστοί Πατέρες  και Αγαπητοί Αδελφοί,

Στα εξήντα τέσσερα χρόνια της ζωής μου έχω δεχθεί πολλές ευεργεσίες από το Θεό μας, όπως το ότι με γέννησαν καλοί κι ευλαβείς γονείς, ότι είχα για χρόνια ως φύλακα άγγελό μου τη μακαριστή θεία Αλεξάνδρα, αναγνώριση και καταξίωση στον επαγγελματικό μου χώρο, ότι παντρεύτηκα μία εκλεκτή σύζυγο, ότι αποκτήσαμε δύο υπέροχα παιδιά, αλλά μιά μεγάλη και σπουδαία χάρη και αγαθοεργία που δέχθηκα από τον Κύριό μας είναι το ότι για εννέα μήνες παρέμεινα στην ίδια μήτρα όπου πριν δεκαοκτώ χρόνια είχε παραμείνει ο μακαριστός π. Επιφάνιος και ακόμη ότι θήλασα για μήνες τους ίδιους μαστούς της μακαρίτισσας μητέρας μας, που παλαιότερα είχε θηλάσει ο π. Επιφάνιος.

   

Κλείνοντας, θα ήθελα να καταθέσω στην αγάπη σας πως ό,τι καλό στοιχείο του χαρακτήρα μου οφείλεται πρώτα στον Κύριό μας, αλλά και στον π. Επιφάνιο, λόγω της παραμονής μου για πάρα πολλά χρόνια κοντά του, που με το ολόφωτο παράδειγμά του άσκησε θετική επίδραση επάνω μου.

   

Επαναλαμβάνω κάτι που είπα μεγαλοφώνως την ώρα της ταφής του στο Ιερό Ησυχαστήριο της Κεχαριτωμένης Θεοτόκου: “Ευχαριστούμε το Θεό που γεννήθηκες στην οικογένειά μας, αείμνηστε π. Επιφάνιε”.

Σας ευχαριστώ θερμά και ζητώ συγγνώμη αν σας κούρασα.