ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΙΕΡΩΝΥΜΟ Α΄(ΚΟΤΣΩΝΗ)

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΙΕΡΩΝΥΜΟ Α΄(ΚΟΤΣΩΝΗ)

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Μόλις επισημάναμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικόλαου για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο (Κοτσώνη), που γράφτηκε για το Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία”.

Είναι καλογραμμένο, περιεκτικό και εκφράζει με συντομία την ιστορικη διαδρομή του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου.

Παρόλον ότι Σεβασμιότατος αναφέρει στον πρόλογό του ότι θα απαριθμήσει τους ιστορικούς σταθμούς της ζωής του Μακαριότατου και θα αφήσει τον αναγνώστη να εξάγει τα συμπεράσματά του, είναι φανερόν ότι ο κ. Νικόλαος έχει εξάγει τα δικά του συμπεράσματα τα οποία είναι πολύ θετικά για τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο.

Ομολογώ ότι μέχρι πρότινος στεκόμουνα με τον ίδιο θαυμασμό για τον αοίδιμο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο μέχρι που διάβασα το σχετικό άρθρο του Οσιολογιότατου μοναχού Νικόδημου Μπιλάλη, ο οποίος έκανε δύο σοβαρότατες καταγγελίες κατά του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, οι οποίες δεν διαψεύστηκαν από κανένα.

Οτι κάποιοι νεωτερισμοί - ιδιαίτερα ως προς την εμφάνιση των ιερέων -άρχισαν από την εποχή της Αρχιεπισκοπείας του να εισβάλλουν μαζικά στην Εκκλησία και ότι εθεάθη, από απολύτως αξιόπιστα πρόσωπα (όπως ο π. Γεώργιος Μεταλληνός), να κυκλοφορεί με στολή παπικού κληρικού.

Οι αποκαλύψεις του π. Νικόδημου Μπιλάλη, ενός καθ’ όλα αξιόπιστου μοναχού, μου ενεποίησαν βαθύτατη θλίψη και με προβλημάτισαν σοβαρά.

Δεν έπαυσα όμως να θεωρώ τον αοίδιμο Αρχιεπίσκοπο ως σπουδαίο Πρωθιεράρχη κατά την ίδια έννοια που θαυμάζω το ιεραποστολικό και ποιμαντικό έργο του Μακαριότατου Αλβανίας, ενώ ταυτόχρονα με θλίβει βαθύτατα η προσέγγιση του στο θέμα του Οικουμενισμού.

Ομολογώ ότι εξεπλάγην λίαν ευχάριστα να διαπιστώσω ότι ο Σεβ. Φθιώτιδος είχε το θάρρος να καταθέσει τη μαρτυρία του παρόλον ότι είναι πλέον ή βέβαιο ότι πολλοί θα ενοχληθούν από τον τρόπο που είναι γραμμένη.

Μετά το πέρας της ολοκλήρωσης της δημοσίευσης του άρθρου του θα επανέλθουμε - συν Θεώ - για κάποια σχόλια εν είδει συμπεράσματος.

Παραθέτουμε σε συνέχειες το αξιόλογο άρθρο του Σεβ. Φθιώτιδος Νικόλαου για τον αοίδιμο Αρχιεπίσκοπο.

*****

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ο ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο Α΄;

Του Σεβ. Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικολάου, 

αποκλειστικά για τη Romfea.gr

===================

Στις 15 Νοεμβρίου του 1988 εκοιμήθη εν Κυρίω, σε ηλικία 83 ετών, στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, όπου ενοσηλεύετο με κάταγμα, ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αθηνών Ιερώνυμος ο Α΄.

Έτσι έκλεισε μια ζωή αγώνων, πόνων και περιπετειών γι' αυτόν που επί 7 χρόνια ήταν στην κορυφή της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ως σημείο αντιλεγόμενο. Μέχρι σήμερα άλλοι ορκίζονται στο όνομά του και άλλοι συνεχίζουν με εμπάθεια να κακοποιούν την μορφή του.

Ποιος, όμως, ήταν πραγματικά ο Ιερώνυμος ο Α;

Αντί μνημοσύνου θα δώσουμε επιγραμματικά τα κύρια σημεία της ζωής του και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου του 1905, τρεις μήνες μετά τον ξαφνικό θάνατο του ναυτικού πατέρα του Ιερωνύμου.

Η μητέρα του Αγγελική αφιερώθηκε στην ανατροφή του και μέχρι του θανάτου της στάθηκε κοντά του, ακόμα και κατά τα χρόνια των σπουδών του στο εξωτερικό.

Εφοίτησε στη Ριζάρειο Σχολή, επί της εποχής του Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, του μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών, ο οποίος τον είχε λάβει υπό την προστασία του. Πνευματικό πατέρα είχε τον αείμνηστο Αρχιμ. Σεραφείμ Παπακώστα.

Αριστεύσας εισήχθη στη Θεολογική Σχολή Αθηνών (1924-1928) και έλαβε το πτυχίο με τον βαθμό Άριστα.

Στη συνέχεια υπηρέτησε πλησίον του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, ως ιδιαίτερος γραμματεύς του.

Το 1934 απεστάλη για ευρύτερες σπουδές στη Γερμανία (Μόναχο, Βερολίνο και Βόννη) και εν συνεχεία στην Αγγλία.

Το 1940 ανηγορεύθη διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.

Διάκονος χειροτονήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1939 με εντολή του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου από τον Μητροπολίτη Σάμου Ειρηναίο και Πρεσβύτερος στις 23 Ιουνίου του 1940 από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο.

Το 1939, 1940 και 1941 διεύθυνε το περιοδικό «Εκκλησία» και υπηρέτησε ως Γραμματεύς της Ιεράς Συνόδου, θέση από την οποία απελύθη από την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου.

Υπηρέτησε ως εφημέριος του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» και από το 1949 πρωθιερεύς των Βασιλικών Ανακτόρων και πνευματικός της Βασιλικής οικογενείας.

Το 1959 εξελέγη τακτικός Καθηγητής τού Κανονικού Δικαίου και της Ποιμαντικής στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Συμμετείχε σε πολλά επιστημονικά Συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.   

Ως υποψήφιος προς Αρχιερατείαν υπήρξε στόχος από ομάδα Ιεραρχών, οι οποίοι αντιδρούσαν στην προαγωγή του μέχρι του σημείου και σ' αυτόν τον Καταστατικό Χάρτη να προβλέπουν τον αποκλεισμό του.

(Συνεχίζεται)