Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο π. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟ ΤΟΥ

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο π. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟ ΤΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

================

Ο καθένας με τον πόνο του και ο π. Βασίλειος Βολουδάκης με τον Παποκαισαρισμό του.

Δυστυχώς. Η παποκαισαρική πλάνη έχει σφηνωθεί κυριολεκτικά στο μυαλό του λίαν σεβαστού και άκρως αγαπητού μας Γέροντα και έχει παραλύσει τη θεολογική του σκέψη.

Ο Παποκαισαρισμός ή μάλλον ο Βολουδακικός Αγιατολλαχισμός απορροφά κάθε ικμάδα της σκέψης του.

Πριν αρκετό χρόνο ο π. Βασίλειος ενεπλάκη σε δημόσια συζήτηση με τον π. Λάμπρο Φωτόπουλο για το λιλλιπούτειο Μακρακιστικό κόμμα - “κομματίδιο” κατά τον Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ - “Κοινωνία”, του οποίου ο π. Βασίλειος Βολουδάκης είναι ο πραγματικός ιδρυτής και πνευματικός - με την ευρύτερη έννοια του όρου - πατέρας. 

Παρενέβηκα στη συζήτηση και έγραψα ότι η συζήτηση είναι αχρείαστη, επειδή κάθε Ελληνας πολίτης έχει δικαίωμα να συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία και να υποβάλλει υποψηφιότητα και αν ο λαός εγκρίνει το πρόγραμμά του, τότε έχει το συνταγματικό δικαίωμα ή μάλλον την υποχρέωση να το εφαρμόζει.

Η παρέμβασή μου ένα στόχο είχε: Να αποτρέψει δημόσια συζήτηση για ένα θέμα που - ως εκ της φύσεως του - δεν προσφερόταν για συζήτηση. 

Το κόμμα “Κοινωνία” δεν είχε, ούτε και έχει φυσικά οποιαδήποτε ελπίδα να επιβιώσει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες στην πολιτική ζωή του τόπου, παρά ως ένα περιθωριακό εξωκοινοβουλευτικό κόμμα. 

Ως εκ τούτου θεώρησα ότι η συζήτηση γι’ αυτό το θέμα μεταξύ των π. Λάμπρου Φωτόπουλου και του π. Βασιλείου Βολουδάκη ήταν τουλάχιστον αχρείαστη. 

Ηλπιζα ότι αφού ο σεβαστός και λίαν αγαπητός μας π. Βασίλειος έσπαζε και ξανάσπαζε και ξανάσπαζε και ξανάσπαζε και ξανάσπαζε και ξανάσπαζε τα μούτρα του στις εκλογικές αναμετρήσεις θα καθόταν στα βραστά του και την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος θα υποχρεωνόταν να απεμπλακεί από τον κομματικό στίβο και να σιγήσει.

Οι προβλέψεις μου μεν για την λαική ετυμογορία αναφορικά με το Μακρακιστικό κόμμα “Κοινωνία” επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά στις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν.

Διαψεύστηκαν όμως πάμπαν οι ελπίδες μου ότι ο π. Βασίλειος θα συνετιζόταν και θα απέσυρε τα Παποκαισαρικά - Αγιατολλαχικά που διδάσκει έργω τε και λόγω. 

Δυστυχώς ο σεβαστός και εξαιρέτως αγαπητός μοι πρωτοπρεσβύτερος ως ο παράνομος Ιούδας ου βούλεται συνιέναι. 

Οχι μόνον παραγνώρισε τη φωνή των Ιερών Κανόνων, οι οποίοι ρητά, αυστηρά και επί ποινή καθαιρέσεως απαγορεύουν την εμπλοκή των κληρικών ταις του βίου πραγματείαις ίνα τω στρατολογήσαντι αρέσουσι, αλλά ούτε την αδυσώπητη λαική ετυμηγορία έλαβε υπόψη η οποία κατ’ επανάληψη απεδοκίμασε το Μακρακιστικό του κόμμα.

Ας είναι! Οι ελπίδες και οι προσευχές μας είναι ότι ο σεβαστός μας Γέρων θα συνετιστεί με τα απανωτά εκλογικά χαστούκια που θα δεχτεί από το εκλογικό σώμα στο προσεχές μέλλον.

Κρίμα.!

Δεν κάνει ένας κληρικός να συμπεριφέρεται έτσι για θέματα πίστεως.

Για τα λοιπά τον έχω ήδη παραδώσει στην Κρίση του Αγίου Θεού και δεν έχω να προσθέσω ούτε μία λέξη.

Αλλωστε δεν μου διαφεύγει ότι η επιλεκτική και αποσπσμαιτκή μερικές φορές δημοσίευση της μεταξύ μας ιδιωτικής αλληλογραφίας, γίνεται σ’ αυτή τη χρονική στιγμή με ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ στόχο: Να αλλάξω ατζέντα και να σταματήσω να ζητώ επιτακτικά την απόσυρση της απολογίας των υπευθύνων του “Ορθοδόξου Τύπου” προς τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο (Σαββάτο).

Τέτοιο χατίρι δεν θα τους κάνω.! 

Ενόσω βρίσκονται γονατισμένοι μπροστά στο Σεβ. Μεσσηνίας θα τους υπενθυμίζω την ανάγκη να αποσύρουν την απολογία την οποία - ως μη όφειλαν - τους έδωσαν.