Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ π. ΙΩΑΝΝΗ ΡΩΜΑΝΙΔΗ

ΜΙΑ ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΑΙΡΕΣΗ

Η ερμηνεία του π. Ιωάννου Ρωμανίδη

Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεου

================

Η άποψη των νέων θεολόγων και φιλοσοφούντων, που αναφέρθηκε στην αρχή του κειμένου αυτού, περί δήθεν δύο εκκλησιολογιών, της «αρχεγόνου παραδόσεως» και της «μεταγενέστερης», υπονομεύει όλη την Παράδοση της Εκκλησίας, όπως εκφράζεται στην Αγία Γραφή, την διδασκαλία των Πατέρων, την λατρεία της Εκκλησίας και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, η οποία παράδοση αναφέρεται ουσιαστικά στην κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, στην βίωση της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού.

Μια τέτοια πεπλανημένη άποψη είναι ένα σαράκι που θέλει να καταστρέψη τον πνευματικό οργανισμό της Εκκλησίας και να αλλοιώση όλην την ορθόδοξη θεολογία.

Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι από που έφθασε στην Ορθόδοξη Εκκλησία «ο πνευματικός αυτός ιός και μολυσμός»;

Η απάντηση είναι ότι διάφοροι θεολόγοι η διανοούμενοι που μαθήτευσαν σε προτεσταντικές Σχολές και είχαν διδασκάλους Προτεστάντες, που τους εξιδανίκευσαν, η που μελέτησαν προτεσταντικές αναλύσεις, χωρίς να γνωρίζουν επαρκώς την νηπτική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μετέφεραν άκριτα αυτές τις απόψεις και μέσα στο άγιο περιβάλλον της ορθοδόξου θεολογίας και Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να προσβάλλωνται τα επί μέρους μέλη του οργανισμού της Εκκλησίας.

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, που γνώρισε σε Προτεσταντικές Σχολές της Αμερικής αυτήν την νοοτροπία παρατηρεί εύστοχα:

«Υπάρχει μία άποψη, ότι η διδασκαλία περί τελειότητος, κατά τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως και ότι τάχα οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν επηρεασμένοι από τις διακρίσεις αυτές μεταξύ καθάρσεως, φωτισμού και θεώσεως – διότι υπάρχουν και παράλληλα και στον Νεοπλατωνισμό – υπάρχει σαφής αυτός ο διαχωρισμός δηλαδή των σταδίων της τελειώσεως.

Και λόγω μιας ομοιότητας αυτών των δύο, οι δικοί μας έχουν υιοθετήσει την άποψη αυτή, που κυρίως προέρχεται από μελέτες που έχουν κάνει οι Προτεστάντες.

Δηλαδή, οι Προτεστάντες αφού έχουν απορρίψει τον μοναχισμό και υιοθέτησαν η τον απόλυτο προορισμό του Καλβίνου η την διδασκαλία του Λουθήρου περί σωτηρίας του ανθρώπου δια μόνης της πίστεως κλπ., και είναι αντιμέτωποι ενός μοναχισμού της παραδόσεως που συνάντησαν (Φραγκολατίνων), η οποία εβασίζετο σε αξιομισθίες, εφ’ όσον ανακάλυψαν ότι η διδασκαλία περί αξιομισθιών είναι εσφαλμένη διδασκαλία, γι’ αυτόν τον λόγο κατήργησαν και την αγαμία, τον μοναχισμό. Μαζί με αυτά ο Λούθηρος, κυρίως, και ο Καλβίνος, είχανε μεγάλη απήχηση εναντίον των σταδίων της τελειότητος.

Μετά, οι ιστορικοί Προτεστάντες ασχολήθηκαν με το θέμα και χάρηκαν τόσο πολύ όταν βρήκαν την καταπληκτική ομοιότητα μεταξύ της πατερικής διδασκαλίας και της διδασκαλίας των ειδωλολατρών, και ισχυρίσθηκαν ότι είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως τα περί σταδίων τελειώσεως.

Και γι’ αυτό οι δικοί μας, οι οποίοι πηγαίνουν με τόση μεγάλη όρεξη και σπουδάζουν –δεν λέω να μην πάνε να σπουδάσουν, τουλάχιστον να πάνε με κρίση να σπουδάσουν, γιατί πηγαίνουν χωρίς κρίση– στα ξένα Πανεπιστήμια και βλέπεις τώρα εκεί τα συγγράμματα των ορθοδόξων θεολόγων γεμάτα, παντού βλέπεις αυτήν την ιδέα ότι η Εκκλησία έχει επηρεασθή από τους ειδωλολάτρες και συγκεκριμένα περί των σταδίων της τελειώσεως».

Η ερμηνεία αυτή είναι καταλυτική, εκφραστική και αποστομωτική.

(Συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ:

Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία”