Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ π. ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ π. ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ

Του αείμνηστου Καθηγητή Κωνσταντίνου Μουρατίδη

==============

Με την αμυδρή αυτή ελπίδα έσπευσα περί τα μέσα του μηνός Ιουλίου να συναντήσω τον μακαριστό Γέροντα μου στο ί. Ησυχαστήριο της «Κεχαριτωμένης Θεοτόκου».

Έφθασα το μεσημέρι. Ο π. Επιφάνιος ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ωχρός και αδύνατος. Του φίλησα το χέρι, τον ασπάσθηκα, ήταν εξασθενημένος, αλλά γαλήνιος και αμετακίνητος στην πίστη του στο έλεος και στην παντοδύναμη σκέπη και προστασία του Θεού.

Έφαγε με δυσκολία λίγο από το μεσημβρινό φαγητό. Βαθειά οδύνη με συνείχε βλέποντας τόσο ανήμπορο τον Γέροντα. Όταν ήλθε η ώρα να τον αποχαιρετήσω μου είπε να επανέλθω το βράδυ κατά τις εννιά.

Όταν πήγα μου είπε ο θεράπων ιατρός ότι ο Γέροντας εκοιμάτο και να επανέλθω σε μισή ώρα. Ανέβηκα στο κελλί μου. Επάνω στο γραφείο ήταν ο δίσκος με το λιτό βραδινό φαγητό. Δεν πέρασε πολύ ώρα και άκουσα ένα κτύπημα και την πόρτα να ανοίγει. Κατάπληκτος είδα να μπαίνει μόνος του ο Γέροντας. Όρθιος, και αδύνατος όπως ήταν μου φάνηκε σαν ουράνια οπτασία. Με πλημμύρισε μια άρρητη χαρά που έβλεπα και πάλι τον Γέροντα όρθιο. Έσπευσα να τον υποδεχθώ. Κάθισε σε μια πολυθρόνα και εγώ απέναντι του σε μια καρέκλα. Μου υπέδειξε να επανέλθω στην θέση μου και να συνεχίσω το φαγητό.

Αυθόρμητα, όπως ήταν φυσικό, του είπα: — Μα Γέροντα….

— Εάν δεν συνεχίσετε μου είπε θα με έχετε λιγότερο χρόνο μαζί σας.

Έσπευσα να καθίσω, αλλά για να τον ακούσω.

Ήταν η τελευταία μας συνομιλία. Παρά την συντομία της, τα λόγια του μακαριστού π. Επιφανίου ήταν, όπως πάντοτε «εν χάριτι, άλατι ηρτυμένα» και διανθισμένα όπως συνήθιζε με ένα πολύ επιτυχημένο ανέκδοτο από τα αποφθέγματα των Πατέρων της Ερήμου.

Όταν ήλθε η ώρα να επιστρέψει στο κελλί του, του είπα: —π. Επιφάνιε, προσευχόμαστε και περιμένουμε να επανέλθετε για να μας στηρίζετε και να μας ευλογείτε.

Και όπως ήταν ο Γέροντας καθισμένος στην πολυθρόνα με το κοσμποσχοίνι στο χέρι, μου απάντησε με το βλέμμα του, δείχνοντας την Εικόνα της Θεοτόκου με τον Χριστό, που ήταν απέναντι. (Εννοώντας ότι έχει εμπιστευθεί τον εαυτό του απολύτως εις το θέλημα του Θεού). Ήταν τόσο εκφραστικό και γλυκύτατο το βλέμμα αυτό του π. Επιφανίου που νόμιζε κανείς ότι έβλεπε μέσα του μια θεϊκή ανταύγεια.

Για τον π. ‘Επιφάνιο και το βλέμμα του ο γνωστός χαρισματικός Αγιορείτης Γέροντας π. Εφραίμ (ο Κατουνακιώτης) είχε πει: «το φωτεινό αστέρι της Αθήνας με το διορατικό βλέμμα».

Κι’ αυτό το βλέμμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.

ΠΗΓΗ:

(Άρθρο του Καθηγητή Κων/νου Δωρ. Μουρατίδου δημοσιευμένο στην «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» Δελτίον της «Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων» Έτος ΛΒ΄- Οκτώβριος - Δεκέμβριος 1989 - τεύχος 4, σ. 373-398).

http://anavaseis.blogspot.com/,

http://vatopaidi.wordpress.com