ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ- ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΕΜΙΑ ΦΟΥΝΤΑ, ΓΕΝΕΣΙΣ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

________

Επισκόπου Ιερεμία Φούντα, Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, Γένεσις, Εκδοσις Ι. Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, 2014, σσ. 728.

Του Θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Τώ όντι ογκώδες το παρόν πόνημα του Σεβασμιότατου συγγραφέα, που δεν αποβαίνει όμως επ’ ουδενί σε βάρος της ποιότητας του έργου. Ο Σεβασμιότατος, Καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, εντάσσει το παρόν βιβλίο στη σειρά Ερμηνεία της Αγίας Γραφής (μηνιαία έκδοση). Πρωτίστως αυτό που διακρίνει με την πρώτη ματιά ο αναγνώστης είναι η καθαρότητα της σκέψης του συγγραφέα και το ευμετάδοτο των ιδεών του. Τον καταλαβαίνει κι ο θεολόγος και ο απλός άνθρωπος. Αυτά τα στοιχεία σπρώχνουν τον αναγνώστη στην απνευστί ανάγνωση του κειμένου. Πρέπει να τονιστεί πως ο συγγραφέας δεν ασχολείται αποκλειστικά με τη Γένεση, αλλά πριν εισέλθει στο βιβλίο αυτό και στην ερμηνεία του, αγγίζει την Παλαιά Διαθήκη στο σύνολό της με ότι αυτό συνεπάγεται. Κρατά την παραδοσιακή γραμμη χωρίς να παραβλέπει τα επιτεύγματα των σύγχρονων παλαιοδιαθηκολόγων σχετικά με την κριτική του κειμένου. 

Το στίγμα του συγγραφέα δίνεται με την εξής επισήμανση του: “Ως Ορθόδοξοι Θεολόγοι πρέπει να βλέπουμε την Παλαιά Διαθήκη όπως την είδε η Εκκλησία. Και η Εκκλησία μας στη λατρεία της και τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων είδε την Παλαιά Διαθήκη ως την πρώτη αποκάλυψη που έδωσε ο Θεός δια τη θεογνωσία των ανθρώπων και ως βιβλίο  του Χριστού (ασάρκου ακόμη όντος). Γράφουμε δε ότι πρέπει να βλέπουμε την Παλαιά Διαθήκη όπως την είδε η Εκκλησία, γιατί πραγματικά, αυτή η Εκκλησία εγγυάται τη σωστή ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης και ολοκλήρου της Αγίας Γραφής. Η Εκκλησία είναι “στύλος και εδραίωμα (=στέρεη βάση) της αληθείας” (Α΄Τιμ. γ΄ 15).΄Ετσι η Αγία Γραφή κατανοείται μέσα στην Εκκλησία και διά της Εκκλησιας”. 

Μετά τα ανωτέρω “τι χρείαν έτι έχωμεν μαρτύρων”; Γι’ αυτό ανενδοιάστως και χωρίς περιστροφές συνιστούμε από τη μια το παρόν βιβλίο για όλους τους πιστούς κι από την άλλη ευχόμαστε στο Σεβασμιότατο συγγραφέα καλή συνέχεια και την εξ ύψους βοήθεια στην προσπάθειά του να κατηχεί ορθόδοξα το λαό του Θεού πράγμα το οποίο πράττει νυκτός και ημέρας αντί να τρέχει σε πολυαρχιερατικά συλλείτουργα, όπως είναι η τελευταία μόδα πολλών αρχιερέων.