Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» ΣΤΗΝ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΣΙΜΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» ΣΤΗΝ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΣΙΜΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

Του Χριστούφαντου

=====

Κάποιοι ἰσχυρίζονται, ὅτι στό θέμα τῆς τεκνογονίας θά πρέπῃ νά ἐφαρμόζεται ἡ ἐκκλησιαστική «οἰκονομία» ἀπό τούς ποιμένας, διότι στήν ἐποχή μας εἶναι ἀδύνατον νά ἐφαρμοσθῇ ἡ ἐκκλησιαστική «ἀκρίβεια». 

Στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλουν τά πάντα νά ἐναρμονίζωνται μέ τούς Ἱερούς Κανόνας, ὅπως μᾶς τούς παρέδωσαν οἱ Πατέρες, καί ὄχι σύμφωνα μέ νεωτεριστικές-νικολαϊτικές διδασκαλίες καί ἑρμηνεῖες. 

Δυστυχῶς, κάποιοι κληρικοί καί ὡρισμένοι λαϊκοί εἶναι ὑπέρ τῆς «οἰκονομίας». Οἱ κληρικοί αὐτοί, ἐνδεχομένως, ἤ δέν ἔχουν μελετήσει σωστά καί ἀπό Ὀρθοδόξου σκοπιᾶς τό ζήτημα τῆς τεκνογονίας, ἤ δέν ἔχουν ἀποβάλει ἀπό τήν καρδιά τους τό δέλεαρ καί τό φόβητρο τοῦ κόσμου καί ἔτσι διστάζουν νά ὀρθοτομήσουν. 

Οἱ δέ λαϊκοί «θεολόγοι», κοινωνιολόγοι καί τοῦ κόσμου φιλόσοφοι, πού οὐσιαστικῶς οὐδέποτε ἐγνώρισαν τήν ζωντανή πίστι καί τήν ἀγωνιστική Ὀρθοδοξία, μέ τίς ποικίλες θεωρίες των συσχετίζουν τήν σαρκική πτῶσι μέ τόν ὑψηλόν καί ἀγγελικόν θεῖον ἔρωτα. Τούς λείπει ἡ ἐμπειρία τῆς θείας ἀγάπης-ἔρωτος καί ἔχουν ὡς ὑποκατάστατα αὐτές τίς νοοτροπίες. Ἀντί νά χορταίνουν ἀπό τόν ἀκόρεστο κορεσμό τοῦ Θεοῦ, ἔχουν ὑπαρξιακή ἀνεπάρκεια. Μέ τήν πεπλανημένη διδασκαλία τους, ἔχουν καταστῆ νεωτεριστές-νικολαΐτες-παρερμηνευτές, «φάροι ἐσβεσμένοι ἀντί τηλαυγεῖς», χλιαροί ἀντί θερμοί, ὄντες «φιλήδονοι μᾶλλον, ἤ φιλόθεοι» (Β´ Τιμόθ. γ´, 4). 

Ὅλοι αὐτοί, ἀντί νά οἰκοδομοῦν τούς πιστούς βάσει τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς Παραδόσεως, παρερμηνεύουν καί ἀποδομοῦν τό μυστήριον τοῦ γάμου. Μέ τίς «εὐλογίες» αὐτῶν τά ζευγάρια σταματοῦν στό ἕνα ἤ τό πολύ στά δύο παιδιά καί ἔχουν καί συχνή Θεία Κοινωνία. Τό πνευματικό ἐπίπεδο μεταπίπτει, ἀπό ὑψηλό καί ἀγωνιστικό, σέ χλιαρό-χαλαρό, εὔκολο, ὡσάν εἰς ἕνα ἄγευστο καί ἄκοπο Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος δέν ὁδηγεῖ εἰς νομάς σωτηρίους.

Οἱ πνευματικοί πού ἀμνηστεύουν θανάσιμες ἁμαρτίες, σέ θέματα ἀποφυγῆς τεκνογονίας, αὐτοί εἶναι πνευματικοί τῆς «Διεθνοῦς Ἀμνηστίας». Ἁμαρτάνουν καί πίπτουν σέ θανάσιμα ἁμαρτήματα, τόσον οἱ ἴδιοι, ὅσον καί οἱ ψυχές τίς ὁποῖες ἔχουν χρεωθῆ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, κατά τό «τυφλός τυφλόν ἐάν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται.»