Ο ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ) ΚΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΑΙΣΧΗ

Ο ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ) ΚΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΑΙΣΧΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Εγραφε το 1970 ο Πανοσ. Αρχιμ. Βασίλειος (Γοντικάκης) στην Ιερά Κοινότητα:

“Δυστυχῶς, ὡς ἀποδεικνύουν αἱ ἀλλεπάλληλοι καί ἐπί σειράν ἐτῶν πατριαρχικαί δηλώσεις δέν πρόκειται περί φραστικῶν λαθῶν ἤ δημοσιογραφικῶν ἀνακριβειῶν ἀλλά περί σταθερῶν πεποιθήσεων ἐκφραζομένων εὐκαίρως ἀκαίρως μετά πάσης ἐμφάσεως. Ἄρα δέν εἶναι δυνατόν μία ἐκδήλωσις τοῦ Πατριάρχου νά καθησυχάσῃ τήν ὀρθόδοξον συνείδησιν ἐφ’ ὅσον αἱ πεποιθήσεις τοῦ Φαναρίου καί ἡ διαγραφομένη πορεία του παραμένει ἡ αὐτή. Αἱ παρόμοιαι δηλώσεις δέν ἀποτελοῦν μόνον ἀναίρεσιν τῆς Θεοδιδάκτου καί ζωηφόρου παραδόσεως τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀλλά συγχρόνως ἐμπαιγμόν πρός τόν ταλαίπωρον Δυτικόν κόσμον, ὁ ὁποῖος κεκοπιακώς ἐκ τοῦ καύσωνος καί τῆς στείρας ὁδοιπορίας εἰς χώρους ἀβάτου καί ἀνύδρου ὀρθολογισμοῦ ζητεῖ, ἐνσυνειδήτως ἤ μή, τό ὕδωρ ἐκ τῶν πηγῶν τῆς σωτηρίας.

Ἡ ἐκφραζομένη πεποίθησις τοῦ Πατριάρχου (περί τοῦ ἀλαθήτου ὡς ἐθίμου) καί ἡ ὁραματιζομένη προοπτική του (διά τόν τρόπον τῆς ἑνώσεως) δέν τόν ἀποξενώνει ἁπλῶς ἀπό τήν Ὀρθόδοξον συνείδησιν καί τό ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα, ἀλλά τόν ἐμφανίζει ἥκιστα σοβαρόν καί εἰς τό πρόσωπον τοῦ ἰδίου, τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος μετ’ ἐμφάσεως ἐτόνισε –μετά τάς πατριαρχικάς ταύτας δηλώσεις– τό, Θείῳ δικαίῳ, ἀλάθητόν του καί τήν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν ἄνευ τοῦ «παραμερισμοῦ τῶν ἀληθῶν δογμάτων» του. Τό νά ἀκολουθεῖ ὅθεν τάς πατριαρχικάς καί οἰκουμενικάς ἀκροβασίας κανείς, δέν ἀπάδει ἁπλῶς πρός τήν Ὀρθόδοξον ἱεροπρέπειαν ἀλλά καί ἀντίκειται πρός τήν στοιχειώδη σοβαρότητα. 

Σήμερον ὡς συνέπεια καί κληρονομιά τῆς ἀσπονδύλου δογματικῶς ἀγωγῆς μας καί τῆς ἀπωλείας ὀργανικοῦ δεσμοῦ μετά τῆς ζώσης βυζαντινῆς μας παραδόσεως καί τῆς λειτουργικῆς θεολογίας εἶναι ἡ ἔλλειψις ἑτοιμότητος καί ἡ παρουσιαζομένη νωθρότης καί ἀνικανότης (μερική ἕως γενική) ὀρθοδόξου ὁμολογίας. 

Ἐνῷ δέ ἡ Ἐκκλησία δοκιμάζεται διά τῆς πολώσεως τῶν ἀκραίων τούτων τάσεων καί χειμάζεται διά τοῦ ἀκρωτηριασμοῦ τῆς γνησίας μαρτυρίας της, καί ἐνῷ αἱ οἰκουμενικαί μεγαλοστομίαι αὐξάνουν, ἐντός τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καί τοῦ θεολογικοῦ «λείμματος» κυοφορεῖται ἡ μυστική καί ἀκατάβλητος ἀντίδρασις.  Ἐφ’ ὅσον ἀδρανοῦν οἱ κατά πρώτιστον λόγον ὑπεύθυνοι, διεγείρεται αὐτή ἡ ἐσωτερική καί καθολική συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας. Τήν εὐθύνην ἐπωμίζεται ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ πιστός λαός, τοῦ ὁποίου πάντοτε ἀνά τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης καί διά τῶν αἰώνων «ἡ ψυχή καί ἡ καρδία εἶναι μία».

Ἡ μοναχική εὐαισθησία εἰς τά θέματα τῆς πίστεως ἀποτελεῖ τόν δείκτην κατευθύνσεως καί ζωῆς διά τόν ἀγωνιζόμενον πιστόν λαόν. Ἐπειδή δέ ἐν προκειμένῳ τό βάρος καί ἡ εὐθύνη μιᾶς ὀρθοδόξου μαρτυρίας ἐναπόκειται εἰς τόν Ὀρθόδοξον λαόν, γίνεται ἀντιληπτόν τό ἐπίκαιρον καί ἐπεῖγον δι’ ἡμᾶς τῆς μοναχικῆς νήψεως καί ἐγρηγόρσεως. Χωρίς καμμίαν ἐξωτερικήν ἀλλαγήν, ἐάν τό Ἅγιον Ὄρος βιοῖ τήν πνευματικήν του παράδοσιν, θά ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελῇ σημεῖον σταθερότητος καί ἐλπίδος ἐν μέσῳ τῶν πολλῶν καταποντισμῶν. Θά εὐαγγελίζεται διά τῆς ὑπάρξεώς του (τοῦ λόγου ἤ τῆς σιωπῆς του) πόσον τὸ παλαιόν καί παραδοσιακὸν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν εἶναι ὁλοζώντανον καὶ ἑκάστοτε σύγχρονον, διότι παρεδόθη καί παραδίδεται ἀκαταπαύστως ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς Αὐτήν.”

Αυτά τα πολύ σημαντικά και βαθειά θεολογικά έγραφε ο Πανοσ. Αρχιμ. Βασίλειος (Γοντικάκης) το 1970, ως ηγούμενος της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, εξαιτίας των οικουμενιστικών ακροβατισμών του Πατριάρχη Αθηναγόρα.

Σήμερα ο Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος -ως μη όφειλε- στοιχείται στη γραμμή του προκατόχου του. Δεν δίνει βεβαίως τα “άγια τοις κυσίν”, δεν εφαρμόζει ως ο αλήστου μνήμης Αθηναγόρας “διακοινωνία” με τους αιρετικούς, πλην όμως και ημισυλλείτουργο έγινε στο Φανάρι για δεύτερη φορά επί των ημερών του και κακόδοξες θεωρίες στενών συνεργατών του κυοφορούνται που βάζουν νάρκη στα θεμέλια της Ορθοδοξίας.

Δεν πρέπει ο π. Βασίλειος με το αναμφίλεκτο κύρος που έχει στο Αγιον Ορος και επέκεινα, να αναλάβει σχετική πρωτοβουλία για να διερμηνευθεί μέσω της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Ορους ο προβληματισμός και ο σκανδαλισμός των πιστών για τα απαράδεκτα οικουμενιστικά άλματα που πραγματοποιούνται;