Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

(ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ TΗΣ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (UNITATIS REDIDENGRATIO) 

Της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς

=====

Η νέα Εκκλησιολογία που αναδύεται από τα περί Εκκλησίας κείμενα της Β΄ Βατικανής, (UR, Lumen Gentium), παρουσιάζει καταπληκτικές ομοιότητες με τις εκκλησιολογικές θέσεις, που κατά καιρούς εξέφρασε και επισήμως διετύπωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, (και όσοι τον ακολουθούν), τις οποίες συνοψίζει και ανατρέπει άριστα με αδιάσειστες βιβλικές και πατερικές μαρτυρίες, το εσχάτως δημοσιευθέν κείμενο της Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών με τίτλο «Η νέα Εκκκλησιολογία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου». Για παράδειγμα στο 22ο κεφάλαιο του UR γίνεται λόγος για εκκλησιαστικές κοινότητες (Ορθοδόξων, Προτεσταντών κ.λ.π.) «διϊστάμενες», και άρα απεσχισμένες, από την Ρωμαιοκαθολική «Εκκλησία», μη έχουσες πλήρη κοινωνία μετ’ αυτής: «Αι διϊστάμεναι προς ημάς εκκλησιαστικαί κοινότητες δεν έχουν μεθ’ ημών την απορρέουσαν από το βάπτισμα πλήρη ενότητα, πιστεύομεν δε ότι λόγω κυρίως της απουσίας του μυστηρίου της ιερωσύνης, δεν διετήρησαν την γνησίαν και ακεραίαν ουσίαν του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας». 

Σ’ άλλο σημείο, στο 3ο κεφάλαιο του UR, γίνεται πάλι λόγος για αποσχίσεις, στη γένεση των οποίων έπαιξε κάποιο ρόλο η ανθρώπινη ενοχή, οι δε σοβαρότατες δογματικές διαφορές που μας χωρίζουν από τους Ρωμαιοκαθολικούς, χαρακτηρίζονται ως απλά εμπόδια, που πρέπει μέσω του διαλόγου να υπερπηδηθούν: «Εις την μίαν ταύτην και μόνην Εκκλησίαν του Θεού εξ’ αρχής ήδη ενεφανίσθησαν ένιαι αποσχίσεις, τας οποίας ο απόστολος αποδοκιμάζει αυστηρώς ως καταδικαστέας. Κατά τους επόμενους τέσσερις αιώνας ανέκυψαν ευρύτεραι διαστάσεις και ουχί μικραί κοινότητες εχωρίσθησαν από την πλήρη κοινωνίαν της Καθολικής Εκκλησίας, ενίοτε ουχί άνευ της ανθρωπίνης ενοχής αμφοτέρων των πλευρών.[…] Πράγματι όσοι πιστεύουν εις Χριστόν και έλαβον εγκύρως το βάπτισμα, τελούν εν ποιά τινί κοινωνία, έστω και ατελεί μετά της Καθολικής Εκκλησίας. Βεβαίως, ποικίλαι διαφοραί μεταξύ αυτών και της Καθολικής Εκκλησίας, τόσον επί δογματικών ζητημάτων, ενίοτε και κανονικών, όσον και περί την δομήν της Εκκλησίας, αποτελούν αριθμόν εμποδίων- έστιν ότε σοβαρωτάτων - προς πλήρη εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, τα οποία η οικουμενική κίνησις τείνει να υπερπηδήσει». Παρόμοια εικόνα μιας εν χρόνω διεσπασμένης Εκκλησίας μας έδωσε κατ’ επανάληψιν με κατά καιρούς δηλώσεις του ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. 

Για παράδειγμα σε μια πρόσφατη δήλωσή του, προς τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο, δημοσιευθείσα στο ιστολόγιο Amen.gr είπε τα εξής: «Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η ιδρυθείσα υπό του εν “αρχή Λόγου”,  του “όντος προς τον Θεόν”, και “Θεού όντος” Λόγου, κατά τον ευαγγελιστή της αγάπης, δυστυχώς κατά την επί γης στρατείαν αυτής, λόγω της υπερισχύσεως της ανθρώπινης αδυναμίας και του πεπερασμένου θελήματος του ανθρωπίνου νοός, διεσπάσθη εν χρόνω. Ούτω διεμορφώθησαν καταστάσεις και ομάδες ποικίλαι, εκ των οποίων εκάστη διεκδικεί “αυθεντίαν” και  “αλήθειαν”. Η Αλήθεια όμως είναι Μία,  ο Χριστός, και η ιδρυθείσα υπό Αυτού Μία Εκκλησία». «Ατυχώς, υπερίσχυσεν ο ανθρώπινος παράγων, και διά της συσσωρεύσεως προσθηκών “θεολογικών”, “πρακτικών” και “κοινωνικών” αι κατά τόπους Εκκλησίαι ωδηγήθησαν εις διάσπασιν της ενότητος της πίστεως, εις απομόνωσιν, εξελιχθείσαν ενίοτε εις εχθρικήν πολεμικήν».

Από την παρά πάνω απλή σύγκριση, (και από άλλες παρόμοιες που θα μπορούσαμε να κάνουμε), φαίνεται ξεκάθαρα, ότι οι ιθύνοντες του Φαναρίου ακολουθούν  και προωθούν, άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε συγκεκαλυμένα, την νέα παπική Εκκλησιολογία, όπως αυτή διαμορφώθηκε στην Β΄ Βατικανή, δηλαδή μια Εκκλησιολογία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του παπικού Οικουμενισμού.

(Συνεχίζεται)