ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΛΥΠΗΡΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΛΥΠΗΡΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

==========

Πολύ μας λύπησε η πυρκαγιά στο Ναό της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ, στο σπουδαιότατο αυτό κτίσμα του 4ου αιώνος. Η βασιλική της Γεννήσεως του Χριστού, κτίστηκε πάνω στο Σπήλαιο της Γεννήσεως του Χριστού, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος είναι σκαλισμένο σε βράχο, από τους ισαποστόλους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη. 

Εκεί στον τόπο της Γεννήσεως του Χριστού, πάνω από το Σπήλαιο, όπου και ο ασημένιος αστέρας, σημειώθηκε πυρκαγιά, μετά τη συμπροσευχή του Πατριάρχη μας με τον Πάπα Φραγκίσκο. Είναι τούτο τυχαίο γεγονός; Η τυχαιότητα είναι ξένη προς τη Χριστιανική διδασκαλία. Φυσικά δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το λυπηρό τούτο γεγονός τυχαίο, ούτε και φυσικά να προσδώσουμε εξηγήσεις, που έλκουν την καταγωγή τους στον αδόκιμο ζήλο. Το βέβαιο είναι ότι «ο Θεός τα πάντα κατεργάζεται εις σωτηρίαν ημών». Ας αφήσομε τον Σωτήρα Χριστό, να μας οδηγήσει όπως εκείνος πανσόφως γνωρίζει, στη σωτηρία. Εμείς απλά ας αναφωνούμε «γενηθήτω το θέλημά σου».

Καταρχήν θα σταθώ στο ότι, κάποιοι χαρακτήρισαν το γεγονός τούτο θεοσημεία. Δεν μπορούμε με βεβαιότητα να θεωρήσουμε το χαρακτηρισμό τούτο, ως τη συνήθεια κάποιων, να αφορμούν την κάθε  συμφορά, στην «ένδικον μισθαποδοσίαν», «αποκωδικοποιούντες» στην εποχή της κωδικοποιήσεως των πάντων, με την ανθρώπινη τους λογική, τα κρίματα του Θεού. Θεώρησαν λοιπόν την πυρκαγιά στο Σπήλαιο της Γεννήσεως, καθώς και το σεισμό στην Ίμβρο, ως την επακολουθήσασα θεοσημεία, για το ατόπημα της συμπροσευχής του Πατριάρχη μας με τον Πάπα της «εκπεσούσης Ρώμης»*. Η Θεοδίδακτη Ορθόδοξη μας Πίστη, υπεραρκούσε για να καταλάβουν το ανοικονόμητο της απαράδεκτης «οικονομίας».

Πλείον πάντων θεωρώ, ότι «θέορτον σημείον»** τούτο το λυπηρό γεγονός νόμισαν, όσοι την ανοικονόμητο συμπροσευχή, ως θεάρεστη εξέλαβαν. Ως θεοσημεία θεώρησαν όμως κατόπιν την πυρκαγιά, γιατί γνωρίζουν καλώς ότι, συμπροσευχή για την "καθ’ ημάς Ανατολήν", το «συνεύχεσθαι εν αληθεία εστί». Μία φορά μόνο να παρευρεθεί κάποιος Ορθοδόξως στη Θεία Λειτουργία, αρκεί για να καταλάβει το «αλήθεια εν αγάπη» και το «αγάπη εν αληθεία». Για τούτο δικαιολογημένα, οι παντοειδώς συνηγορήσαντες, στο μέγα τούτο ατόπημα της συμπροσευχής, νόμισαν ως θεοσημεία, το λυπηρό τούτο γεγονός  της πυρκαγιάς.

Θα προσθέσω στο σχολιασμό αυτό, επιλογικά και τούτο. Προσωπικά έχω την απορία, πως προσπέρασε ο της Ρώμης «αλάθητος», από τις δύο επιμήκεις πλευρές, του κεντρικού κλίτους του Ναού της Γεννήσεως, όπου εις μεν τον προς βορρά τοίχο είναι ζωγραφισμένες οι τοπικές Σύνοδοι και προς νότο οι Επτά Οικουμενικές Σύνοδοι, χωρίς να έλθει “εις εαυτόν” και να καταλάβει ότι η Εκκλησία «είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας» Α΄Τιμ.3,15. Αν κοντοστεκόταν για λίγο ο Πάπας Φραγκίσκος, στο μεσαίο κλίτος, της πεντάκλιτης τούτης βασιλικής, θα παρατηρούσε στα ενδιάμεσα των καμάρων, «ελληνικοίς γράμμασιν» και περιληπτικώς, τα πρακτικά κάθε Συνόδου, και θα καταλάμβαινε τα της εκκλησιαστικής αυθεντίας και τη μεγίστη «αλαθήτου» πλάνη.

*«εκπεσούσης Ρώμης» - ομολογιακή έκφραση του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ

**«θέορτον σημείον» - θεόπεμπτο σημείο