ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΝΟΗ

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΥΠΟΔΟΜΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==============

Ο κ. Τάτσης για πολλά χρόνια τώρα ασχολείται με το μάθημα των θρησκευτικών και προβληματίζει όλους δημιουργικά με την πλούσια πληροφόρηση που παρέχει με το ιστολόγιό του “Θρησκευτικά” και τις ορθόδοξες θέσεις που διατυπώνει.

Στο συγκεκριμένο άρθρο θέτει “τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων”. Το πρόβλημα δεν είναι αν πρέπει να γίνει το μάθημα των θρησκευτικών θρησκειολογικό! Αυτό ούτε που πρέπει να συζητείται ως ενδεχόμενο. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι το γε νυν έχον το μάθημα των θρησκευτικών κάθε άλλο παρά ικανοποιητικό είναι για να παρέχει ορθόδοξη κατήχηση στα παιδιά μας.

Για να γίνει εφικτή η ευκταία ορθόδοξη κατήχηση πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά τους Πατέρες της Εκκλησίας. Το Γεροντικό, ο Ευεργετινός, τα έργα του Μεγάλου Βασιλείου, του Αγίου Χρυσοστόμου, του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, του Αγίου Συμεών Νέου θεολόγου, του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, πρέπει να μπουν στο σχολικό αναλυτικό πρόγραμμα.

Θα αναφέρω κάτι χαρακτηριστικό για να αντιληφθούμε σε ποιο βαθμό έχουμε εξοκείλει από την πραγματική ορθόδοξη κατήχηση που θα έπρεπε να τροφοδοτούμε την παιδεία.

Στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης δεν παίρνει κανείς φοιτητής πτυχίο (μπάντεσλορ) οποιουδήποτε κλάδου, όχι μόνον αν δεν μελετήσει την αρχιτεκτονική του Παρθενώνα, αλλά και αν δεν έχει μελετήσει τον “Περί Ενανθρωπήσεως” λόγο του Μεγάλου Αθανάσιου.

Για να αντιληφθείτε τη σοβαρότητα του θέματος σας αναφέρω ότι όταν σπούδαζα το 1974 - 1978 θεολογία στην Αθήνα δεν διδαχθήκαμε ολόκληρο τον “Περί Ενανθρωπήσεως” λόγο του Μεγάλου Αθανασίου! Και όμως! Οι φοιτητές του πολυτεχνείου ή της αστρονομίας του Κολούμπια δεν παίρνουν πτυχίο αν δεν μελετήσουν αυτό το υπέροχο θεολογικό κείμενο. Οχι μόνον οι Ορθόδοξοι αλλά και οι Μουσουλμάνοι φοιτητές. Οχι μόνον οι Βουδιστές αλλά και οι Ινδουιστές και οι κάθε λογής Προτεστάντες ή και δεδηλωμένοι άθεοι φοιτητές! Κι αυτά σε μια χώρα όπου ο χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας θεωρείται ο ακρογωνιαίος λίθος του πολιτεύματός της!!!

Επομένως! Αλλαγή στα θρησκευτικά; Απολύτως απαραίτητη όχι όμως προς την κατεύθυνση που δείχνει ο κ. Γιαγκάζογλου, οι “Καιροσκόποι”, ο κ. Πέτρος Βασιλειάδης και οι ομόφρονές τους, αλλά προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Με την προσφυγή στις πηγές της πίστης μας που είναι η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Αλλά για να γίνει αυτό πραγματικότητα πρέπει να ξεπεράσουν τα μεταπατερικά και συναφειακά τους σύνδρομα οι διαχειριστές των αλλαγών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και στο Θεολογικό Τμήμα της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Και για να επιτευχθεί αυτό το θαύμα - επειδή περί θαύματος θα πρόκειται - “του Κυρίου δεηθώμεν”.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το ωραίο άρθρο του κ. Τάτση που μας έδωσε αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ

Του Ιωάννη Τάτση

=============

Το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών αποτελεί και πάλι θέμα συζήτησης μεταξύ των Θεολόγων και όχι μόνο. Όπως είναι γνωστό ετοιμάζονται ήδη νέα προγράμματα σπουδών και νέα βιβλία για τα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου. Στο πλαίσιο αυτής της αλλαγής πρόσωπα γνωστά για τις απόψεις τους στους θεολογικούς κύκλους προτείνουν ένα «άνοιγμα» του μαθήματος ώστε να εισέλθει σε αυτό αέρας από τη Δύση (Παπισμός – Προτεσταντισμός) και την Ανατολή (Ισλαμισμός - Ιουδαϊσμός – Βουδισμός κλπ). Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ακόμη βήμα στην πορεία για αντικατάσταση του ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος από ένα μάθημα θρησκειολογίας, κίνηση που βρίσκει αντίθετη τη μεγάλη πλειονότητα των θεολόγων εκπαιδευτικών.

Το μάθημα των Θρησκευτικών μιας ορθόδοξης χώρας, όπως η πατρίδα μας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποκοπεί από τις πηγές της Ορθόδοξης Θεολογίας, την Αγία Γραφή και την πατερική παράδοση.

Στο επίκεντρο του θρησκευτικού μαθήματος πρέπει να υπάρχει η Παλαιά και Καινή Διαθήκη, διδασκόμενη σε απλή γλώσσα και με βάση την ερμηνεία της από τους αγίους Πατέρες. Για παράδειγμα η δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου προσεγγίζεται ορθά μέσα από την μελέτη των πρώτων κεφαλαίων της Γενέσεως και τους ερμηνευτικούς λόγους του Μεγάλου Βασιλείου «Εις την Εξαήμερον». Ομοίως τα θαύματα του Κυρίου διδάσκονται μέσω των ευαγγελικών περικοπών και ερμηνεύονται βάσει της θεολογίας του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Διδασκαλία της Αγίας Γραφής αποκομμένη από την πατερική ερμηνευτική θεολογία νοσεί από προτεσταντική μυωπία που δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στον «Ευαγγελισμό της Θεοτόκου» και τον «Ευαγγελισμό της Μαρίας».

Η εκκλησιαστική ιστορία πρέπει να διδάσκεται μέσα από τα πατερικά έργα. Η καταδίκη των αιρέσεων, οι Οικουμενικές Σύνοδοι, η δράση των αγίων μορφών της Ορθοδοξίας μας περιέχεται μέσα στα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας. Για παράδειγμα ο επικήδειος λόγος που συνέταξε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για τον Μέγα Βασίλειο είναι κείμενο που μόνο του αρκεί για να μάθουν οι μαθητές όχι μόνο τη ζωή του Ουρανοφάντορος αγίου αλλά και τους καρπούς της πνευματικής δράσης των δύο αγίων φίλων και Ιεραρχών.

Τα συναξάρια των Αγίων, οι ύμνοι των ιερών ακολουθιών, οι εικόνες των ναών είναι μέσα άμεσης και ευχάριστης για τους μαθητές μετάδοσης της γνώσης της Ορθόδοξης Θεολογίας.

Ένα σύγχρονο μάθημα Θρησκευτικών οφείλει να περιέχει αναλυτική παρουσίαση της διδασκαλίας και της ασκητικής ζωής των αγίων Γερόντων των τελευταίων χρόνων (π.χ. Γέροντας Παΐσιος, Γέροντας Πορφύριος, Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης κ.α.). Μια ενότητα αφιερωμένη στον μάρτυρα των ημερών μας, άγιο Ευγένιο Ροντιόνωφ μπορεί να διδάξει στους μαθητές ότι το Μαρτύριο συνεχίζει και σήμερα να είναι τρόπος ζωής ή μάλλον αγιασμένο τέλος της επίγειας ζωής πολλών αληθινών Χριστιανών.

Τέλος, η αναφορά στους ετερόδοξους χριστιανούς και τα ξένα θρησκεύματα πρέπει να γίνεται μέσα από την οπτική των αγίων Πατέρων. Δεν είμαστε «ανεκτικότεροι» ούτε αγαπούμε «τον έτερο» αλλόθρησκο ή ετερόδοξο συνάνθρωπό μας περισσότερο από τους αγίους Πατέρες. Οφείλουμε να μην θυσιάζουμε την Αλήθεια του Χριστού στο βωμό πανθρησκειακής ψευτοαγάπης και δήθεν αλληλοκατανόησης. Για παράδειγμα οι Παπικοί είναι αιρετικοί – Λατίνους τους ονομάζει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στα έργα του - και όχι «αδελφοί Χριστιανοί», όσο και αν κάποιοι θεολόγοι προσπαθούν να στηρίξουν τις απόψεις τους σε οικουμενιστικές πρακτικές διαχριστιανικών διαλόγων. Όσοι θεολόγοι επιδιώκουν την εκτενέστερη αναφορά του μαθήματος στους Παπικούς και Προτεστάντες δεν πρέπει να λησμονούν ότι οι μαθητές μας μέσω του διαδικτύου και της τηλεόρασης έχουν πλήρη γνώση των σκανδάλων παιδεραστίας υψηλόβαθμων κληρικών του Παπισμού και των γάμων και χειροτονιών ομοφυλοφίλων του Προτεσταντισμού. Αλήθεια, τι θα απαντήσουν οι θεολόγοι αυτοί στο εύλογο ερώτημα αν τα παραπάνω κρούσματα είναι απλές εξαιρέσεις ή αν αποτελούν καρπούς της πλάνης και της διαστροφής του Ευαγγελίου από τους «χριστιανούς της Δύσης»;

Στη σημερινή κοινωνία της σύγχυσης αντιλήψεων και του αποπροσανατολισμού της σκέψης ακόμη και ορθοδόξων θεολόγων το μάθημα των Θρησκευτικών και οι διδάσκοντες αυτό έχουμε ανάγκη διαρκούς αναβαπτισμού στην αγιοπνευματική πατερική διδασκαλία.

ΠΗΓΗ:

Θρησκευτικά