ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ κ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ κ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===========

Ο κ. Ν. Παπαχρήστου, ιδιοκτήτης του Πυλώνα Εκκλησιαστικών ειδήσεων ΑΜΗΝ, απεφάνθη -εν τη πανθαυμάστω αυτού θεολογική σοφία-, με ρητά από τον Οράτιο και τον Ομηρο, ότι είναι “ανάλαφρη” η έξοδος του κυρού Ιωαννίνων Θεόκλητου από τον μάταιο αυτό κόσμο. 

Τι θα πει "ανάλαφρη" έξοδος; 

Μήπως ο κ. Παπαχρήστου υιοθετεί την παγανιστική δοξασία για το ελαφρύ χώμα που σκεπάζει τους νεκρούς που ακούμε τακτικά σε επικήδειους;

Το χώμα, κ. Παπαχρήστου, έχει το ίδιο βάρος και όταν σκεπάζει ένα Αγιο και όταν σκεπάζει τον μεγαλύτερο αμαρτωλό. Οποιος ισχυριστεί το αντίθετο κάντε μου τη χάρη να του πείτε ότι ανοητολογεί επικίνδυνα.

Ως κλασσικός φιλόλογος εκτιμώ ιδιαίτερα την ενασχόληση σας με τον Ομηρο και τον Οράτιο, αλλά δεν νομίζετε ότι η παράθεση ρητών από την Ομηρική και τη Λατινική είναι χρήσιμο να αποδίδεται και σε μετάφραση -έστω και σε υποσημείωση- για τους κοινούς θνητούς που δεν έχουν τη δική σας κλασσική παιδεία; 

Θεωρήσατε σκόπιμο να αναφέρετε στο άρθρο σας ότι ο Ομηρος και ο Οράτιος είναι ποιητές -λες και υπάρχει κανείς που νομίζει ότι ο Ομηρος είναι χρηματιστής της Wall Street. Δεν νομίζετε ότι καλόν θα ήταν να παραθέτετε τα χωρία από τον Ομηρο και τον Οράτιο σε μετάφραση -ή τουλάχιστον και σε μετάφραση- μιας και είναι απίθανο αυτοί που δεν γνωρίζουν ότι ο Ομηρος είναι ποιητής ότι θα μπορούν να διαβάζουν στο πρωτότυπο τον Ομηρο ή τον Οράτιο;

Οντως! Ο Οράτιος έλεγε με καμάρι ότι ένα μεγάλο μέρος του εαυτού του (multaque pars mei) -εννοούσε φυσικά το ποιητικό του έργο- θα επιζούσε του θανάτου του.

Και είχε δίκαιο. Για περισσότερα από 2000 χρόνια το ποιητικό του έργο μελετάται σε βάθος και έχει επηρεάσει κορυφαίους ποιητές όπως λ.χ. τον John Keats στην “Ωδή προς το αηδόνι” (Ode to a Nightngale) κτλ..

Μόνον που δεν έχουμε υπόψη, αγαπητέ κ. Παπαχρήστου, ποιο είναι το σπουδαίο έργο που μας κληροδότησε ο κυρός Θεόκλητος. Εχετε υπόψη σας κάποιο περισπούδαστο σύγγραμμα που έχει γράψει να μας συστήσετε να το διαβάσουμε ή στην ανάγκη να το έχουμε κάτω από το μαξιλάρι μας για να το μελετούμε ημέρας τε και νυκτός, πρωίας τε μεσημβρίας και μεσονυκτίου;

Οσο για το ρητό του Ομήρου ότι ο ύπνος και ο θάνατος είναι αδέλφια δίδυμα “Ύπνω και θανάτω διδυμάοσιν” δεν έχει άδικο ο κ. Παπαχρήστου μόνον που άλλα πρέσβευε ο Ομηρος ως παγανιστής και άλλα πρεσβεύει ένας χριστιανός όταν μιλά για τον θάνατο ως ύπνο. 

Οτι ο θάνατος είναι ύπνος είναι βασική διδασκαλία της Εκκλησίας εξ ου και ο όρος “νεκροταφεία” των ειδωλολατρών αντικαταστάθηκε από τον όρο “κοιμητήρια”.

Με την εξής tiny winy διαφορούλα κ. Παπαχρήστου μας. Κοιμούνται οι νεκροί και θα αναστηθούν την Ημέρα της Κρίσεως, όχι για να επιβιώσει ένα μεγάλο μέρος τους από την Αιγυπτιακή Θεά του Θανάτου (Libidinam), όπως αναφέρει ο Οράτιος, αλλά για να βρεθούν μπροστά στο φοβερό κριτήριο του Αδέκαστου Κριτή οπότε και κατά τα έργα αυτών θα απέλθουν “εις ζωήν αιώνιον και εις κόλασιν αιώνιον”, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος.

Omnis, λοιπόν, θα ζήσουμε και όχι multaque pars, όπως αναφέρει ο Οράτιος. Το θέμα είναι πώς θα ζήσουμε; Με τον Χριστό στην ατελεύτητη Βασιλεία Του ή -Θεός φυλάξοι- στην αιώνιον κόλαση;

Δεν αρπάζουμε την Κρίση του Θεού για τον κυρό Θεόκλητο -όπως έκαναν οι Βατοπαιδινοί με τον πλανεμένο, Θεομπαίκτη και τρομολάγνο Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό-, αλλά και δεν έχουμε υπόψη μας -τουλάχιστον δεν είδαν το φως της δημοσιότητας- αναφορές ότι ο κυρός Θεόκλητος έφυγε έτοιμος από τον μάταιο τούτο κόσμο. Δηλαδή: Εξομολογήθηκε; Κοινώνησε; Του έκαναν ευχέλαιο; Συγχωρήθηκε με τους εχθρούς του; Πού άφησε τα περιουσιακά του στοιχεία -αν είχε- κτλ.;

Οι προσευχές μας φυσικά είναι ο Χριστός να του συγχωρήσει πάντα τα εν λόγω ή εν έργω ή εν διανοία αμαρτήματα, αλλά κ. Παπαχρήστου καλόν είναι να είμαστε λίγο προσεκτικοί. 

Δεν είναι σαν να κοιμήθηκε ο παπά-Δημήτρης Γκαγκαστάθης, ο π. Παίσιος, ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης, ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο π. Αμφιλόχιος Μακρής, ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος, ο π. Ηλίας Παναγουλάκης, ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ο π. Σπυρίδων Σγουρόπουλος, ο π. Αθανάσιος Χαμακιώτης, ο π. Ενώχ ο Ρουμάνος ο Αγιορείτης, ο π. Κλεόπας Ηλίε της Ρουμανίας, ο π. Τύχωνας ο Ρώσσος ο Αγιορείτης, ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ο Παναής της Λύσης, ο π. Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο Πατριάρχης των Σέρβων Παύλος, ο ασκητής Χατζηγιώργης, ο π. Ευμένιος Σαριδάκης, ο μοναχός Αυξέντιος Γρηγοριάτης, ο π. Γαβριήλ Διονυσιάτης, ο Μητροπολίτης Σιατίστης Αντώνιος (Κόμπος), ο Μητροπολίτης Κυθήρων Μελέτιος, ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος (Σελέντης) κτλ..

Είναι απολύτως ενδεδειγμένο να μην προβάλλονται ως πρότυπα άνθρωποι όπως τους Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ (Τίκα), Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητο (Σετάκη), Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (Παρασκευαίδη), Mοναχό Ιωσήφ Βατοπαιδινό, Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο (Κουκούζη), Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, Μητροπολίτη Κορινθίας Παντελεήμονα (Καρανικόλα), Μητροπολίτη Μελίτωνα (Χατζή), Μητροπολίτη Πατρών Νικόδημο (Βαληνδρά), Αρχιεπίσκοπο Αθηναγόρα (Κοκκινάκη), Πατριάρχη Μελέτιο (Μεταξάκη), Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Δαμασκηνό κτλ., επειδή, αδελφέ μου, συγχύζουμε έτσι τα κριτήρια της Εκκλησίας για το τι είναι Αγιότητα. 

Κάντε μνημόσυνα για την ψυχή τους, σαρανταλείτουργα, φιλανθρωπίες κτλ., αλλά  σταματήστε να μαστιγώνετε ανελέητα τη λογική μας για την υποτιθέμενη αγιότητα ανθρώπων για τους οποίους υπάρχουν μαρτυρίες αδιάψευστες, είτε για τον παγκοίνως γνωστό διαβεβλημένο βίο τους, είτε για το αντορθόδοξό τους φρόνημα, είτε για το συναμφότερον.

Οσο για τη βαθυστόχαστη θεολογική κρίση σας -η οποία απετέλεσε και την αιτία της σύνταξης του παρόντος άρθρου- ότι ο μακαριστός ιεράρχης “δε δίσταζε να λέει την άποψη του με όποιο κόστος έστω κι αν στα μάτια κάποιων φαινόταν "ο μοντέρνος, ο καινοτόμος, ο αντιπαραδοσιακός" λες και η παράδοση είναι το όπλο όσων νόμισαν την πίστη μας για Μουσείο απέραντο και τη Θεολογία σαν περίληψη ενός ένδοξου παρελθόντος!” τι φω και τι λαλήσω ο έρμος μπροστά σ' αυτό το προτεσταντικό παραλήρημα;

Μια και λοιπόν νιώθω ανήμπορος να αρθρώσω δικό μου λόγο θα μου επιτρέψετε να σας παραπέμψω -αν δεν έχετε αντίρρηση- στην Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο και στον Αγιο Βικέντιο Λειρίνου.

Λέγει λοιπόν η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος: «Ημείς δε κατά πάντα των αυτών θεοφόρων πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες, κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία, μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν αλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα·ούτως ομολογούμεν, ούτως διδάσκομεν, καθώς αι αγίαι και οικουμενικαί έξ σύνοδοι ώρισαν και εβεβαίωσαν».

Αλλά την ίδια “μουσειακή” -κατά την αντίληψη σας πάντοτε- κατανόηση της παράδοσης, είχαν όλοι οι Αγιοι Πατέρες, οι οποίοι συνεχώς επαναλαμβάνουν στα Θεοφόρα συγγράμματά τους την φράση “επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσιν.”

Δυστυχώς δεν έχω πρόχειρο το αυτούσιο χωρίο από τον Αγιο Βικέντιο, Επίσκοπο Λειρίνου, γι’ αυτό το μεταφέρω από μνήμης: “Δεν λέγω τίποτα δικό μου, αλλά επαναλαμβάνω την καθολική πίστη της Εκκλησίας. Αν όμως υπάρχει κάποιος που μπορεί να μου υποδείξει ότι κάτι από όσα λέγω δεν είναι διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, αλλά δική μου άποψη, είμαι πρόθυμος να την διορθώσω και θα είμαι εσαεί ευγνώμον σε αυτόν που μου υπέδειξε την καινοδιδασκαλία που διατύπωσα”. 

Επαναλαμβάνω ότι δεν μεταφέρω τα ipsissima verba -δεν νομίζω ότι χρειάζεται να μεταφράσω τον όρο σε ένα λατινομαθή της δικής σας περιωπής- του Αγίου, επειδή τα μεταφέρω από μνήμης, αλλά είμαι απολύτως βέβαιος ότι αποδίδω σωστά το περιεχόμενό τους.

Και μια φιλική συμβουλή κ. Παπαχρήστου μας: Stick to your chosen carreer, buddy! To journalism I mean! Αφήστε -να χαρείτε- τα θεολογικά και τα φιλολογικά. Οχι ότι με ενοχλεί φυσικά. Αντιθέτως! Προξενεί ιδιαίτερη και ανυπόκριτη χαρά -γράφε χαιρεκακία- στην πανθομολογούμενη και πολλαπλώς μαρτυρούμενη χριστιανική "ανεξικακία" μου να παγιδεύω τον Περσικό στόλο στη Σαλαμίνα και το Τουρκικό ασκέρι στα Δερβενάκια.