ΠΑΠΑΕΥΤΥΧΙΟΣ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΠΑΠΑΕΥΤΥΧΙΟΣ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Του κ. Στέλιου Παπαντωνίου

================

Η εκκλησιά μας, ο άγιος Κασσιανός Λευκωσίας, κι αν δε δεχόταν άμεσα επιθέσεις από τους Τούρκους είτε στα 1958 είτε στα 1963 είτε το 1974, δεχόταν τα αποτελέσματα των επιθέσεων εναντίον της γειτονιάς μας, που βρισκόταν όλες αυτές τις περιόδους στην πρώτη γραμμή του πυρός και σωζόταν από τα παιδιά της κι από άλλους Λευκωσιάτες, που έσπευδαν στις μάχες.

Ενώ ήταν μια από τις μεγαλύτερες ενορίες, άρχισε σιγά σιγά να συρρικνώνεται και οι παλαιοί γνήσιοι αϊκασσιανίτες να την εγκαταλείπουν, αφού τα σπίτια τους καταλαμβάνονταν από τους Τούρκους ή περιέχονταν στη λεγόμενη πράσινη γραμμή, που χώριζε πια απελπιστικά τη Λευκωσία, σε δυο τομείς, τον ελληνοκυπριακό και τον τουρκοκυπριακό, πάντα εις βάρος των Ελλήνων, με εγκέφαλους της διαίρεσης του Άγγλους.

Ύστερα από τον Παπακωνσταντίνο Παπαβασιλείου αρχίζει κι η καθοδική πορεία του ναού, όχι μόνο γιατί οι γείτονες λιγόστεψαν, αλλά γιατί κανένας πια ιερέας δε διαμένει στην ενορία, όλοι νιώθουν περαστικοί, και έτσι είναι, ανάλογα με τις ανάγκες της αρχιεπισκοπικής περιφέρειας, που καταλέγει πια την ενορία στις μικρότερες, χωρίς όμως να την εγκαταλείπει.

Αν λειτουργεί η εκκλησιά μας ακόμα, είναι γιατί μεγάλη είναι η χάρη του αγίου μας, και πιο θαυμαστό από τη λειτουργία του ναού μας μετά το 1974 δεν υπάρχει. Όλοι οι παλιοί γείτονες εδώ έρχονται για τα μνημόσυνά τους, για τις γιορτές τους, συνεχίζουν να θεωρούν τον άγιο Κασσιανό τον προστάτη τους και την εκκλησιά μας οικογενειακή. Τόσο οικείοι και ουδέποτε ξένοι.

Ο Παπαευτύχιος Παπαχριστοδούλου, αδελφός του επί εξηκονταετίαν όλην πρωτοψάλτη μας Αλέξανδρου Παπαχριστοδούλου, ήλθε στην εκκλησιά μας διωγμένος από τους Τούρκους εισβολείς από το χωριό του, το Έξω Μετόχι. Βρήκε καταφύγιο στην αρχή στο ναό του κοιμητηρίου, κι εδώ κοντά μας, που ένιωθε ήδη οικείος, λόγω Αλέξανδρου.

Γλυκός άνθρωπος, ευπροσήγορος, με όλους ανοιχτός και σε όλους, είχε μια πλατιά καρδιά κι ένα αιώνιο χαμόγελο, αλησμόνητο σήμα κατατεθέν. Απλός στους τρόπους, γρήγορος στα διαβάσματα και στη λειτουργία του, κάποτε η μάνα μου τον παρακάλεσε, προπάντων τις ευχές του αγιασμού των υδάτων στα Θεοφάνεια να τις διαβάζει όσο πιο αργά για να καταλαβαίνει, γριά ήδη κι αυτή, μα με απαιτήσεις κατανόησης του κειμένου και προπάντων ειδικά αυτών των ευχών, κι ο Παπαευτύχιος κατέβαλε τη μεγάλη προσπάθεια, και δέχτηκε τα πολλά ευχαριστώ, οικογενειακοί φίλοι νιώθαμε, κάποτε φιλοξενήθηκαν οι δικοί μου στο σπίτι του, αβραμιαία.

Ο Αλέξανδρος, μολονότι ψάλτης, είχε το πάνω χέρι γιατί ήταν κι ένιωθε ο πρώτος και παλαιότερος στο ναό, έχοντας το πρόσταγμα, και δίνοντας το ρυθμό στην όλη λειτουργία, μοναδικός κι αναγνωρισμένος, γνώστης και κατευθυντήρια δύναμη. Κι ο Παπαευτύχιος δεχόταν τα πρωτεία του αδελφού του, χωρίς διαμαρτυρία.

Η θητεία του στην εκκλησιά μας κύλισε ήρεμα κι ανθρώπινα, με κατανόηση και σεβασμό στον παπά μας, που γρήγορα εγκλιματίστηκε στην ενορία και στον κόσμο της.

ΠΗΓΗ:

steliospapantoniou.blogspot.com