ΕΥΓΕ ΑΓΙΕ ΠΕΙΡΑΙΩΣ! ΟΤΑΝ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥΣ!

ΕΥΓΕ ΑΓΙΕ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!

ΟΤΑΝ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥΣ!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

========

Οφείλουμε πραγματικάς χάριτας στο Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, επειδή με την λαμπρή εγκύκλιό του, που εξαπέλυσε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, κάνει ορθόδοξη κατήχηση στο λαό του Θεού.

Αντί να μιλά για τον “Θρίαμβο της Ορθοδοξίας” και την αναστήλωση των αγίων εικόνων πριν δώδεκα τόσους αιώνες, επικεντρώνει την προσοχή του στους σύγχρονους “εικονοκλάστες” του Σώματος του Χριστού, που “διαιρούν” και “διευρύνουν” την Εκκλησία.

Ο Σεβασμιότατος κατηχεί το λαό του Θεού για την κακοδοξία των “αδελφών Εκκλησιών”, των “δύο πνευμόνων”, της “διηρημένης” Εκκλησίας που χρειάζεται δήθεν να επανενωθεί για να αποτελέσει την Μία, Αγία Εκκλησία που ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως.

Η κακοδοξία αυτή έλκει την καταγωγή της στην Αγγλικανική “θεωρία των κλάδων” (“Branch theory”).

Αγγλικανικής έμπνευσης επίσης είναι και η “Βαπτισματική θεολογία”, τον σκληρό πυρήνα της οποίας προσπαθεί να ορθοδοξοποιήσει ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας).

Δυστυχώς ο κακόδοξος αυτός επίσκοπος ανεκηρύχθη ΟΜΟΦΩΝΑ από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών “Επίτιμος Καθηγητής” προς αιώνια καταισχύνη της Θεολογικής Σχολής.

Να το γνωρίζουν αυτό οι κύριοι Καθηγητές, που ανεκήρυξαν τον Σεβασμιότατο Περγάμου “Επίτιμο Καθηγητή.”

Η Εκκλησιαστική Ιστορία θα γράψει με μαύρα ανεξίτηλα γράμματα το αργυρώνητο όνομά τους στις δέλτους της.

Ανεκήρυξαν "Επίτιμο Καθηγητή" τον επιτελάρχη των Οικουμενιστικών σχεδιασμών του Φαναρίου και τον εισηγητή πολλών κακοδοξιών σε ορθόδοξο έδαφος.!!!

Ντροπή σας κ. Καθηγητές! Ντροπή σας!

Αναφέρει λοιπόν ο Σεβασμιότατος Πειραιώς στην περισπούδαστη εγκύκλιό του για τις ρίζες του Οικουμενισμού, το Διαθρησκειακό και Διαχριστιανικό Οικουμενισμό και την πανθρησκεία που προωθεί το Παγκόσμιο Συμβούλιο των αιρέσεων γνωστό ως ΠΣΕ.

*****

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ

========

Οι ρίζες του Οικουμενισμού πρέπει να αναζητηθούν στον προτεσταντικό χώρο, στα μέσα του 19ου αι.

Τότε κάποιες «χριστιανικές ομολογίες», βλέποντας τον κόσμο να φεύγει από κοντά τους λόγω της αυξανομένης θρησκευτικής αδιαφορίας και των οργανωμένων αντιθρησκευτικών κινημάτων, αναγκάσθηκαν σε μια συσπείρωση και συνεργασία.

Αυτή η ενωτική δραστηριότητα τους έλαβε οργανωμένη πλέον μορφή, ως Οικουμενική Κίνηση, τον 20ο αι.

Και κυρίως το 1948, με την ίδρυση στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών - που ουσιαστικά είναι Παγκόσμιο Συμβούλιο των Αιρέσεων, του Εωσφόρου και του ψεύδους, παρά των «Εκκλησιών» - που εδρέυει στη Γενεύη.

Ένα από τα μέσα, που χρησιμοποιεί ο Οικουμενισμός για να επιτύχει τους σκοπούς του, είναι ο συγκρητισμός, αυτός ο θανάσιμος εχθρός της χριστιανικής πίστεως, τον οποίο προωθεί το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» η μάλλον το «Παγκόσμιο Συνοθύλευμα των Αιρέσεων», όπως δικαιολογημένα έχει χαρακτηρισθεί.

Ο Οικουμενισμός κινείται σε δύο επίπεδα∙ το πρώτο σε διαχριστιανικό και το δεύτερο σε διαθρησκειακό.

Έτσι έχουμε τον διαχριστιανικό οικουμενισμό και τον διαθρησκειακό οικουμενισμό, οι οποίοι αποτελούν δύο από τις βασικές κατευθύνσεις του Οικουμενισμού.

Η Ορθόδοξη θεολογία απορρέει από την αποκαλυπτική εμπειρία, που προσφέρει η άκτιστη θεία ενέργεια της Αγίας Τριάδος μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο μεν διαχριστιανικός οικουμενισμός προωθεί την ένωση των διαφόρων χριστιανικών «ομολογιών» (Παπικών, Προτεσταντών, Αγγλικανών, Ιεχωβάδων, Πεντηκοστιανών, Μονοφυσιτών, μετά της Νύμφης του Χριστού Αγίας Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας) με το κριτήριο του δογματικού μινιμαλισμού.

Σύμφωνα με την οικουμενιστική αρχή του «διαχριστιανικού δογματικού συγκρητισμού» οι δογματικές διαφορές μεταξύ ετεροδόξων είναι απλώς τυπικές παραδόσεις κάθε «εκκλησίας» και πρέπει να παρακάμπτωνται για το καλό της ενότητας της Εκκλησίας, η οποία μπορεί να εκφράζεται με την ποικιλία διαφόρων μορφών και εκφράσεων.

Ο δε διαθρησκειακός οικουμενισμός, θεωρώντας ότι σε όλες τις θρησκείες υπάρχουν θετικά στοιχεία, προωθεί την ένωση μεταξύ αυτών και κυρίως μεταξύ των δήθεν τριών μονοθεϊστικών θρηκειών του κόσμου, του Χριστιανισμού, του Μουσουλμανισμού και του Ιουδαϊσμού.

Με λίγα λόγια προωθεί την λεγόμενη «πανθρησκεία».

Σύμφωνα με την οικουμενιστική αρχή του «διαθρησκειακού συγκρητισμού» πρέπει να βλέπουμε τα «κοινά θεολογικά σημεία», που υπάρχουν σε όλες τις «μονοθεϊστικές θρησκείες», ώστε να οικοδομήσουμε την θρησκευτική ενότητα της οικουμένης.