ΖΗΤΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΒΡΕΦΗ!!!

ΖΗΤΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΒΡΕΦΗ!!!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=========

Προσυπογράφω δι’ αμφοτέρων των χειρών τη φρίκη που αισθάνονται οι ιδιοκτήτες του ιστολογίου “Χριστιανική Βιβλιογραφία” για την εισήγηση να θανατώνονται τα νεογνά κατά την επιθυμία των γονέων τους.

Αυτό που δεν κατανοώ είναι γιατί μας εκπλήττει η εισήγηση. Τα έμβρυα είναι λιγότερο άνθρωποι από ότι είναι τα νεογνά;

Ασφαλώς και οι υποστηρικτές της έκτρωσης θα κατέληγαν και στη θανάτωση των νεογνών, όπως ήταν άλλωστε η πρακτική στην Αρχαία Ρώμη. Μέχρις ενός έτους τα βρέφη μπορούσαν να θανατωθούν από τους γονείς τους χωρίς αυτό να θεωρείται ανθρωποκτονία.

“Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός. Δεν ξέρω αν ο Χριστός είναι Θεός”, μου λένε ορισμένοι. Και απαντώ. Ούτε εγώ ξέρω. Απλά πιστεύω και παρακαλώ το Θεό να μου προσθέτει πίστη. Αλλά είτε υπάρχει Θεός, είτε δεν υπάρχει, είτε ο Χριστός είναι ο Θεός, είτε δεν είναι, ένα πράγμα ξέρω και το ξέρω καλά.

Δέστε τη φωτογραφία του παιδιού που πρόταξα της ανάρτησης και πέστε μου αν αυτό το αγγελούδι δεν είναι άνθρωπος και αν μπορεί ο οποιοσδήποτε να το σκοτώσει, είτε σε αυτή τη φάση της ζωής του, είτε ως έμβρυο.

Γι’ αυτό μπορεί να μην ξέρεις, αδελφέ μου, αν υπάρχει Θεός. Μπορεί και να μην πιστεύεις. Μπορεί να μη γνωρίζεις αν ο Χριστός είναι ο Θεός. Αλλά σίγουρα αισθάνεσαι - πρέπει να αισθάνεσαι - ότι χωρίς το Χριστό ο κόσμος θα ήταν κόλαση - αβυσσαλέα κόλαση - που συζητά αν επιτρέπεται η θανάτωση τέτοιων αγγέλων ακόμη και από τους ίδιους τους γονείς τους.

Και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής μου που έδωσα για το Χριστό το θεωρώ παράδεισο και τις ατέλειωτες ώρες και μέρες και μήνες και χρόνια που πέρασα και περνώ μακριά από το Χριστό τις θεωρώ κόλαση, επειδή όπως μας διαβεβαιώνει ο Αγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), ακόμη και στην κόλαση είμαι πρόθυμος να πάω αρκεί να ξέρω ότι εκεί είναι ο Χριστός επειδή όπου είναι ο Χριστός εκεί είναι και ο παράδεισος.

Φτάσαμε να ζητούμε το δικαίωμα να σκοτώνουμε τα βρέφη!!! Ηρώδες και Μήδειες καταντήσαμε!

Ο Θεός να μας ελεήσει.

Παραθέτουμε πιο κάτω το σχόλιο του ιστολογίου "Χριστιανική βιβλιογραφία" και το κείμενο που μας έδωσαν την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

=============

Ὁ δαιμονισμὸς τῆς ἐποχῆς μας σὲ ὅλη του τὴν μεγαλοπρέπεια. Κάθε φράση τοῦ κατωτέρω φρικτοῦ δημοσιεύματος προκαλεῖ μὲ τὴν “περιτυλιγμένη” ὠμότητα καὶ τὴν καλοσερβιρισμένη μέσα σὲ σελοφὰν διεστραμμένων “ἐπιστημονικῶν” ἐπινοήσεων ἀνθρωποκτονία.

Ἐπιβεβαιώνεται ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι: «Mία παγκόσμια μετάλλαξη εὑρίσκεται σὲ πλήρη ἀνάπτυξη. Ἕνας διαφορετικὸς κόσμος ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὴν πυρακτωμένη λάβα κατευθυνομένων “ἐπαναπροσδιορισμῶν”.

Δυὸ μόνον ἐνδεικτικὰ παραδείγματα δείχνουν ἀνάγλυφα τὸ μέγεθος τοῦ χαλασμοῦ. […] 2. Παλαιότερα, ἡ ἰατρικὴ ἠθικὴ ἦταν σαφῶς τοποθετημένη ὑπὲρ τῆς ζωῆς, ἐνῶ σήμερα ἡ ἰατρικὴ πρακτική, μὲ αὐξανόμενο ρυθμό, ἐμπλέκεται στὴν “νόμιμη” ἀφαίρεση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.

Ἡ τάση γιὰ ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ θανάτου εἶναι ἐπιταχυνομένη. (…) Ἡ γραμμὴ ποὺ χωρίζει τὴν ζωὴ ἀπὸ τὸν θάνατο ἔχει μετατεθεῖ», ὥστε νὰ διευκολυνθοῦν οἱ πωλήσεις ὀργάνων, ἡ εὐθανασία καὶ οἱ ἐκτρώσεις. Mὲ ἔμφαση διαμορφώνεται ἕνα νέο πολιτισμικὸ κλῖμα (…) (Ἐμμ. Παναγόπουλος, ἐπ. καθ. Xειρουργικῆς, περ. «Ἡ Δρᾶσις μας», Ἀπρίλ. 2010).» (ἀποκαλυπτικότατο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν τόμο «ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ» ποὺ ἐξέδωσε ὁ Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Παρασκευῆς (http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/12/09/ ἐξεδόθησαν-τὰ-πρακτικὰ-τῆς-ἡμερίδο/ Εἰσήγηση ὑπὸ τὸν τίτλο «Ναὶ ἢ ὄχι στὴν “μετάφραση” τῶν λειτουργικῶν κειμένων».)

*****

«Δὲν πειράζει νὰ σκοτώσεις τὸ μωρό, ἀφοῦ γεννηθεῖ.
Εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὴν ἔκτρωση»,
λένε ‘εἰδικοὶ’ σὲ ἐπιστημονικὸ περιοδικὸ

_____________

Τὸ ἄρθρο, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ ‘Journal of Medical Ethics’, λέει ὅτι τὰ νεογέννητα μωρὰ δὲν εἶναι «πραγματικὰ πρόσωπα» καὶ δὲν ἔχουν «ἠθικὸ δικαίωμα στὴ ζωή». Οἱ εἰδικοὶ ὑποστηρίζουν ἐπίσης ὅτι οἱ γονεῖς πρέπει νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ σκοτώσουν τὸ μωρό τους (!!!) ἐὰν βγεῖ ἀνάπηρο, ὅταν γεννηθεῖ.

Ὁ συντάκτης τοῦ περιοδικοῦ, καθηγητὴς Julian Savulescu, διευθυντὴς τοῦ Κέντρου Uehiro τῆς Ὀξφόρδης γιὰ τὴν Πρακτικὴ Ἠθική, εἶπε ὅτι οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἄρθρου εἶχαν δεχθεῖ ἀπειλὲς θανάτου ἀπὸ τὴ δημοσίευση τοῦ ἄρθρου. Εἶπε ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ ἔκαναν προσβλητικὰ καὶ ἀπειλητικὰ μηνύματα γιὰ τὴ μελέτη ἦταν «φανατικοὶ ποὺ εἶναι ἀντίθετοι στὶς μεγάλες ἀξίες μίας φιλελεύθερης κοινωνίας».

Τὸ ἄρθρο, μὲ τίτλο «Ἡ Ἄμβλωση Μετὰ τὴν Γέννηση: Γιατί Θὰ Πρέπει Νὰ Ζήσει Τὸ Μωρό;», γράφτηκε ἀπὸ δύο πρώην συνεργάτες τοῦ καθηγητῆ Savulescu, τὸν Alberto Giubilini καὶ τὴν Francesca Minerva. Προέβαλαν τὸ ἐπιχείρημα: «Ἡ ἠθικὴ ὑπόσταση ἑνὸς βρέφους εἶναι ἰσοδύναμη μὲ ἐκείνη ἑνὸς ἐμβρύου, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι καὶ στὰ δύο λείπουν αὐτὲς οἱ ἰδιότητες ποὺ δικαιολογοῦν τὴν ἀπόδοση τοῦ δικαιώματος στὴ ζωὴ σὲ ἕνα ἄτομο.

Ἀντὶ γιὰ “πραγματικὰ πρόσωπα”, τὰ νεογέννητα εἶναι “ἐν δυνάμει πρόσωπα”. Ἐξήγησαν: «Τόσο τὸ ἔμβρυο ὅσο καὶ τὸ νεογέννητο μωρὸ σίγουρα εἶναι ἀνθρώπινα ὄντα καὶ ἐν δυνάμει πρόσωπα, ἀλλὰ δὲν ἀποτελοῦν “πρόσωπο” κατὰ τὴν ἔννοια τοῦ “ἀντικειμένου ἑνὸς ἠθικοῦ δικαιώματος στὴ ζωή”».

«‘Πρόσωπο’ γιὰ ἐμᾶς σημαίνει ἕνα ἄτομο ποὺ εἶναι σὲ θέση νὰ ἔχει κάποια χαρακτηριστικά, γιὰ τὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη, κάποιες (τουλάχιστον) βασικὲς ἀξίες τέτοιες ὥστε, ἂν τὶς στερηθεῖ, αὐτὸ νὰ ἀποτελεῖ μία ἀπώλεια».

Ὡς ἐκ τούτου, ἰσχυρίστηκαν ὅτι «δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ βλάψεις ἕνα νεογνὸ μὲ τὴν πρόληψη τῆς ἀνάπτυξης ἀπὸ τὴν δυνατότητα νὰ γίνει ἕνα πρόσωπο στὴν ἠθικὰ σχετικὴ ἔννοια». Οἱ συγγραφεῖς λοιπὸν κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι «αὐτὸ ποὺ λέμε «ἔκτρωση μετὰ τὴν γέννηση» (δολοφονία ἑνὸς νεογέννητου) θὰ πρέπει νὰ ἐπιτρέπεται σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις ὅπου ἡ ἄμβλωση ἐπιτρέπεται, συμπεριλαμβανομένων τῶν περιπτώσεων ὅπου τὸ νεογέννητο δὲν εἶναι ἀνάπηρο».

Ἰσχυρίστηκαν ἐπίσης ὅτι οἱ γονεῖς πρέπει νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ σκοτώσουν τὸ μωρὸ ἐὰν ἀποδεικνυόταν ὅτι εἶναι ἀνάπηρο χωρὶς νὰ τὸ γνώριζαν πρὶν ἀπὸ τὴν γέννηση, γιὰ παράδειγμα, ἀναφέροντας ὅτι «μόνο τὸ 64 τοῖς ἑκατὸ τῶν περιπτώσεων συνδρόμου Down» στὴν Εὐρώπη ἔχουν διαγνωσθεῖ μὲ προγεννητικὸ ἔλεγχο.

Μόλις αὐτὰ τὰ παιδιὰ γεννηθοῦν, δὲν ὑπάρχει «καμία ἐπιλογὴ γιὰ τοὺς γονεῖς, παρὰ μόνο νὰ κρατήσουν τὸ παιδί», ἔγραψαν. «Νὰ κρατήσουν τὰ παιδιὰ αὐτὰ μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνα ἀβάσταχτο βάρος γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν κοινωνία στὸ σύνολό της, ὅταν τὸ κράτος δαπανᾶ γιὰ τὴ φροντίδα τους».

ΠΗΓΗ:

christian-vivliografia,

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (The Telegraph)