ΑΝ ΜΙΛΟΥΣΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΤΣΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟΣ...

ΑΝ ΜΙΛΟΥΣΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΤΣΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟΣ...

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

================

Πόσο ευτυχείς θα είμαστε αν ο Παναγιότατος μας συγκλόνιζε πάντοτε με λόγια όπως αυτά που είπε κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Πατριαρχείο Ρουμανίας!

Πόσο θα μας εμψύχωνε και θα μας άναβε πόθο για την πνευματική ζωή!

Πόσο κατανυγόμαστε όταν από τα Πατριαρχικά χείλη ακούμε αυτού του είδους τις παραινέσεις!

Δάκρυα αυλάκωσαν το πρόσωπό μας όταν είδαμε τον Πατριάρχη του Γένους μας να δακρύζει κατά την ιστορική λειτουργία στην Ιερά Μονή της Παναγίας του Σουμελά!

Συγκλονιστήκαμε όταν είδαμε τον Παναγιότατο να σκύβει ταπεινά και ευλαβικά για να ανάψει κεράκι στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου που είναι κλειστή από τη μέρα που οι Αγαρηνοί απαγχόνισαν τον Αγιο Γρηγόριο Ε΄!

Τι κρίμα που οι υπέροχες αυτές σκηνές και τα κατανυκτικά αυτά ωραία λόγια διακόπτονται τόσο συχνά με λόγους και ενέργειες που πληγώνουν την ορθόδοξη συνείδηση!

Τι να πρωτοαναφέρουμε; Τη “Βαπτισματική θεολογία”; Τη θεολογία των “αδελφών Εκκλησιών”; Την κακοδοξία των “δύο πνευμόνων”; Τη συμφωνία του Μπαλαμάντ και του Σαμπεζύ; Τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους; Τα “Ιερά Κοράνια” που δίνει ως δώρα; Την προώθηση ακατάλληλων εκπροσώπων στους διαλόγους με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους;

Αν γνώριζε ο Παναγιότατος πόσο πολύ πονάμε για όσα άτοπα κάνει και λέγει! Αν συνειδητοποιούσε πόσο τον αγαπάμε ως πνευματικό μας πατέρα! Αν ήξερε πόσο γνοιαζόμαστε για τους “ελεύθερους πολιορκημένους” της Βασιλεύουσας! Αν κατανούσε πόσο σεβόμαστε και καυχόμαστε για τον Οικουμενικό Θρόνο τον αρχαιότερο και ενδοξότερο θεσμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του ευλογημένου μας Γένους! Αν τα ήξερε όλα αυτά ίσως να μην έκανε και να μην έλεγε όσα κάνει και όσα λέγει που είναι αντίθετα με την πίστη των πατέρων μας!

Παρατίθεται στη συνέχεια απόσπασμα από την προσφώνηση του Παναγιότατου κατά την επίσκεψή του στο Πατριαρχείο Ρουμανίας που μας έδωσε αφορμή για τις πιο πάνω σκέψεις.

*****

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟΙ ΛΟΓΟΙ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

================

Η περίεργος οικονομική κρίσις, η οποία σοβεί εις τας ημέρας μας ανά τον κόσμον, είναι, όπως σοφώτατα σας έχει προ πολλού επισημάνει ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ρουμανίας και λίαν ημίν αγαπητός Αδελφός και Συλλειτουργός κ. Δανιήλ, απότοκον της πνευματικής και ηθικής κρίσεως, η οποία προ πολλού μαστίζει την ανθρωπότητα.

Ελησμόνησαν οι άνθρωποι τον Θεόν, αγνοούν το θέλημά Του, περιφρονούν τα δικαιώματά Του. Έτσι ελησμόνησαν και τον άνθρωπον, δηλ. τον συνάνθρωπον, την εικόνα του Θεού. Ελησμόνησαν και την Δημιουργίαν όλην, το καλόν έργον του Θεού. Εκλείσθησαν εις την «αίθουσαν των κατόπτρων» του εγωϊσμού των, βλέπουν μόνον τον εαυτόν των με τας απαιτήσεις της πεπτωκυΐας φύσεως, έγιναν άπληστοι, αυτάρκεις εν τη μωρά σοφία του κόσμου τούτου, εκρέμασαν όλας τας ελπίδας των εις την οικονομίαν, την επιστήμην και την τεχνολογίαν, ανεζήτησαν εν τω σκότει του νοός των φως εις την φιλοσοφίαν και τας ιδεολογίας και προσπαθούν να παρηγορηθούν με την τέχνην, τον αθλητισμόν, τας περιηγήσεις κ.ο.κ.

Αλλ’ όλα αυτά, όταν δεν είναι είδωλα και εκμαγεία του πατρός του ψεύδους, είναι πολύ ολίγα και πολύ μικρά δια να πληρώσουν το κενόν της ψυχής, να νοηματοδοτήσουν τον βίον, να χαρίσουν φως και ζωήν, να εξορκίσουν τον θάνατον. Αντιθέτως λειαίνουν περισσότερον την οδόν της απωλείας και κατατρώγουν την ψυχήν του ανθρώπου, ο οποίος αποκλίνει του προορισμού του και αστοχεί όλον και περισσότερον, έως ότου εις το τέλος κυριολεκτικώς δαιμονοποιείται. Η κρίσις, λοιπόν, των ημερών μας είναι μία δαιμονική κατάστασις, από την οποίαν δεν ημπορεί να μας εξαγάγη μία οικονομική εξισορρόπησις.

Χρειάζεται πνευματική αποκατάστασις! Χρειάζεται υπομονή! Χρειάζεται ασκητική εγκράτεια! Χρειάζεται πνεύμα θυσίας! Χρειάζεται σταυρικόν φρόνημα! Χρειάζεται αγάπη! Δηλαδή, χρειάζεται Χριστός! Ο Σαρκωθείς, και Παθών, και Σταυρωθείς, και Αναστάς, και εις αιώνας Ζων Ιησούς Χριστός! Αυτός, ο προαιώνιος Λόγος του Πατρός, λογοποιεί και νοηματοδοτεί τον βίον, καταργεί τας αποστάσεις της αμαρτίας, ενώνει τα διεστώτα, χαρίζεται δικαιοσύνην, διαλύει τον θάνατον, κάνει πραγματικότητα την κατά τα άλλα «ουτοπίαν» της αγάπης! Αυτόν τον Χριστόν, την ενυπόστατον Αγάπην, μας φανερώνει ο εορτάζων Όσιος Δημήτριος. Αυτόν μας καλεί να ακολουθήσωμεν δια να εξέλθωμεν από τα αδιέξοδα των ποικίλων κρίσεων. Αυτόν προβάλλει ως την μοναδικήν «Οδόν», και «Αλήθειαν», και «Ζωήν». Ο αγιασμός του διασαλπίζει ότι έχει δίκαιον! Οι πατέρες μας, οι οποίοι εν ταπεινώσει εβίωσαν τον Χριστόν, ήκουσαν την σιωπηρώς κραυγαλέαν φωνήν του Αγίου και εβάστασαν αγογγύστως τον σταυρόν των, ηκολούθησαν τον Κύριον, και Αυτός δεν επρόδωσε την ελπίδα των.

Το ευσεβές Γένος των Ορθοδόξων απεδέχθη εν πίστει τον Γολγοθά και δια τούτο έγινε και γίνεται καθ’ ημέραν κοινωνόν του φωτός και της χαράς της Αναστάσεως! Με σταυροαναστάσιμον, λοιπόν, βίωμα και ιστορίαν, καλούμεθα να προχωρήσωμεν και σήμερον, «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθέμενοι».

ΠΗΓΗ:

Πυλώνας εκκλησιαστικών ειδήσεων ΑΜΗΝ