Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕ΄ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΑΒ΄ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕ΄ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΑΒ΄ ΣΥΝΟΔΟΥ

Της κυρίας Ελένης Λωρίτου

=====

‘‘Τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντες;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς τον Παναγιώτατον!’’

Kύριε Τελεβάντο, μεγάλη σύγχυση έχει επέλθει με την ερμηνεία του 15ου Κανόνος από τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο ως “δυνητικού”. Τι σημαίνει τα δυνητικό του Κανόνος;! Εχει δεινοπαθήσει αυτός ο Κανόνας εκατέρωθεν και μαζί με αυτόν και ο εκλιπών π. Επιφάνιος. Και οι δύο πλευρές και αυτοί, που τον μετέρχονται εν ακριβεία, στηρίζονται σε αυτόν για να μετέλθουν την αποτείχιση και την διακοπή μνημοσύνου και αυτοί, που δεν τον μετέρχονται, στηρίζονται σε αυτόν για να απαλλαγούν κάθε υποχρεώσεώς των για ομολογία. Ελαφρά τη καρδία ακούς και λένε “κανείς Κανόνας δεν υπάρχει που να με υποχρεώνει” να αποτειχιστώ και ακολουθεί ένα υβρεολόγιο όσων αποτειχίζονται, ότι διενεργούν σχίσμα και απειθούν προς την Εκκλησία και αποκόπτονται αυτής και διαρρηγνύουν την ενότητά Της και αποβαίνουν ολετήρες εν γένει της Εκκλησίας και χαρακτηρίζονται ως υιοί γεέννης. 

Οι μεν πρώτοι υβρίζουν τον π. Επιφάνιο, ότι με την “δυνητική” ερμηνεία ακύρωσε τον 15ο Κανόνα, οι δε δεύτεροι υβρίζουν επίσης τον π. Επιφάνιο ταυτίζοντας το “δυνητικό” του Κανόνος με το απαγορευτικό, δηλαδή ότι ο π. Επιφάνιος κατέστησε τον 15ο Κανόνα έναν ωραίο περίπατο αναψυχής, ένα επιδόρπιο που κάποιος λέει “όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω”, ότι η “δυνητική” ερμηνεία του Κανόνος τους απαλλάσσει από κάθε “υποχρέωση” ομολογίας, τους δίδει το “δικαίωμα” εν μέσω ενός κατακλυσμού της αιρέσεως αυτοί να ησυχάζουν και ας είναι ταγοί της Εκκλησίας, επίσκοποι, ηγούμενοι των μονών του Αγίου Όρους, ακαδημαϊκοί θεολόγοι κ.τ.λ. και όταν η κριτική μας πάει να τους ακουμπήσει, σου πετάνε στην μούρη έναν π. Επιφάνιο. Και οι μεν και οι δε λιθοβολούν τον π. Επιφάνιο, οι μεν πρώτοι στηλιτεύοντάς τον, οι δε δεύτεροι παρερμηνεύοντάς τον χρησιμοποιούν έναν ομολογιακότατο πατέρα της Εκκλησίας, για να εισαγάγουν την αίρεση του εφησυχασμού. 

Δεν μπορούμε παρά να εξεγειρόμεθα σε μία τέτοια μεταχείριση εκατέρωθεν! Δεν ξέρω το κείμενο του Ελευθερουπόλεως που δημοσιεύετε, αν είναι από την απολογία του την οποία ως γνωστόν συνέταξε ο π. Επιφάνιος -και ποιος δεν γνωρίζει την στενή φιλία των δύο εκκλησιαστικων ανδρών και ποιος ήταν πίσω από τις ιστορικές αποτειχίσεις της εποχής- σε κάθε περίπτωση είναι ένα κείμενο απολογητικό του Ελευθερουπόλεως, είτε είναι επίσημο προς την Ιερά Σύνοδο, είτε ένα δημοσίευμα. Και τι μας λέει το κείμενο; Μας λέει ότι δεν απέχει πολύ το “δικαίωμα” από την “υποχρέωση” της ομολογίας ή τουλάχιστον το δικαίωμα δεν αναιρεί την υποχρέωση, ότι κάποιος όταν είναι μάλιστα ταγός συναισθάνεται την υποχρέωση της ομολογίας και ο Κανόνας του δίδει το δικαίωμα να το κάνει και τον προστατεύει από τις αδηφάγες επιβουλές, ότι η αποτείχιση δεν είναι ένας περίπατος αναψυχής, αλλά μία πράξη υψίστης ευθύνης και εκκλησιαστικού καθήκοντος. Απαλλάσσονται της υποχρέωσης της ομολογίας μόνο για εύλογες αιτίες αυτοί που με συντριβή καρδίας δηλώνουν μία αδυναμία να το κάνουν. 

Αυτή, όμως, η αδυναμία δεν μπορεί να γίνει ένας κανόνας που να αντικαταστήσει τον 15ο Κανόνα και αυτοί, που θα έπρεπε να αισθάνονται μία συντριβή για την αδυναμία τους, δεν μπορούν να έχουν την απαίτηση να διαμορφώσουν την κυρίαρχη στάση της Εκκλησίας απέναντι στην επιβολή της αιρέσεως. 

Η εύλογη απορία μας είναι, τι σχέση μπορεί να έχει ο π. Επιφάνιος με όλα αυτά;! Ο π. Επιφάνιος διετύπωσε ή διασαφήνισε την φιλάνθρωπη στάση της Εκκλησίας, ή ακόμα την ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στην παρανόηση “μεμονωμένων” προσώπων, την οποία ο ίδιος ο Κανόνας θέτει με την αναφορά του σε “εγνωσμένη από τους Πατέρες αίρεση.” Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να θεωρεί ότι η αίρεση του Οικουμενισμού δεν είναι “εγνωσμένη” αίρεση, έτσι ώστε να νομιμοποιούνται -ταγοί της Εκκλησίας όντες- να επικαλούνται τον 15ο Κανόνα και την “δυνητική” του ερμηνεία, για να απλώνουν την αρίδα τους φαρδείς πλατείς και να στηλιτεύουν αυτούς που αναλαμβάνουν το κόστος της ομολογίας αντί να συστέλλονται, να ξεσκονίζουν τα παπούτσια του οικουμενικού σκανδαλοποιού, και σε όλες αυτές τις ποταπότητες να επικαλούνται τον π. Επιφάνιο. Σας παρακαλούμε πολύ μιμηθείτε τον π. Επιφάνιο στην ομολογία του, στην εκκλησιαστική του στάση και προσφορά και μην τον κακοποιείτε. Και οι λίθοι κεκράξονται! Κανένας 15ος Κανόνας και κανένας Επιφάνιος δεν σου δίνει το “δικαίωμα” παπά μου, δεσπότη μου, Αρχιεπίσκοπε, ηγούμενε αγιορείτικης ή μη μονής και ό,τι άλλο εκκλησιαστικό και ακαδημαϊκο αξίωμα μετέρχεσαι, να απολαμβάνεις μόνο την ευζωΐα του αξιώματός σου και να παραβλέπεις τις “υποχρεώσεις” που απορρέουν από την ένταξή σου στην πνευματική ελίτ, στην οποία καλά στρογγυλοκάθησες και επαναπαύθηκες ενώ γύρω σου όλα καίγονται και συ ελαφρά τη καρδία λές “κανείς δεν με υποχρεώνει να γίνω πυροσβέστης”!

Συνηθίζουμε να ταυτίζουμε την παραδοσιακότητα με

την συντηρητικότητα αντί με την αντισυμβατικότητα. Ένας τέτοιος “παραδοσιακός” πνευματικός με μεγάλο λαϊκό έρεισμα εδώ στον Βόλο, δεν θα έλεγα ηγούμενος σε μοναστήρι, γιατί η αδελφότητα είναι γυναικεία, αλλά ιδρυτής του περικαλλούς μοναστηριού, πρίν λίγο καιρό κοιμήθηκε στην γη και ξύπνησε στον ουρανό. Ολόκληρο το τεύχος της εφημερίδος της μητροπόλεως είναι αφιερωμένο στην προσωπικότητά του. Ευχόμεθα και μεις να τον αναπαύσει ο Θεός και να τον συγχωρήσει για τις παραλείψεις του. Θέλω να πώ ότι, όλα είναι μάταια, γιατί ως κλέπτης έρχεται ο θάνατος και τα περικαλλή ντουβάρια ίσως τά ετοιμάσαμε για να παραδοθούν στα χέρια και στην υπηρεσία των οικουμενιστών. Ποιο το όφελος; Με αυτό τον τρόπο δεν οικοδομήσαμε την Εκκλησία, τον οίκο των ψυχών, αλλά τον οίκο των Οικουμενιστών. Σε κάθε περίπτωση ευχόμεθα καλή ανάπαυση στο συγκεκριμένο πατέρα, η αναφορά μου δεν είναι για να τον στηλιτεύσω μετά θάνατον, αλλά για να δείξουμε την ματαιότητα των ανθρωπίνων εξισορροπήσεων, αντί της διαρρήξεως κάθε συνεργασίας με τους αιρετικούς επισκόπους. Αυτού του είδους οι προδοτικά εφησυχαστικές τακτικές ουδόλως καλύπτονται από τον 15ο Κανόνα και δη από τον π. Επιφάνιο και την “δυνητική” ερμηνεία του 15ου Κανόνος της Α/Β Συνόδου.