Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ

Του π. Φώτιου Βεζύνια

=====  

Ο άνθρωπος ο μετά την παρακοήν, ο εκτός του Παραδείσου, δεν μπορούσε να υποφέρει την έλλειψη του πραγματικού Θεού. Δεν μπορούσε να υπομένει την κατάσταση της ακοινωνησίας με την Θεία Χάρη στην οποία περιέπεσε. Έτσι έφθασε να λατρεύει όχι τον Αληθινό έναν Θεό, αλλά όσα είδωλα του Θεού δημιουργούσε ο ίδιος ή δημιουργούνταν γύρω του.

Με τον τρόπο αυτό η ειδωλολατρία έγινε θρησκεία. 

Το μεγαλύτερο ψέμα που λένε οι άνθρωποι είναι το «ότι είναι άθεοι». Δεν υπάρχει άθεος άνθρωπος. Υπάρχει όμως ο ειδωλολάτρης. Δηλαδή ο άνθρωπος που «Δεν θέλει» να λατρεύει τον Αληθινό Θεό… αλλά τα «φανταστικά» ή «πραγματικά» υποκατάστατα, «είδωλα», του Αληθινού Θεού.

Να πούμε εξαρχής ότι ουδεμία «Χριστιανική παραφυάδα» λατρεύει τον Έναν Αληθινό Τριαδικό Θεό. Ούτε οι παπικοί, ούτε οι προτεστάντες, ούτε οι μονοφυσίτες, ούτε κάποιο άλλο υπότμημα  του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, αναφέρεται στον Ένα Τριαδικό Θεό, αφού παραχαράσσουν είτε αυτά καθαυτά τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, είτε διαστρέφουν τα περί των ενεργειών των προσώπων και των υποστάσεών Τους. 

Τι λοιπόν λατρεύουν όλες αυτές οι «Χριστιανικές παραφυάδες»; Βέβαια λατρεύουν «πνευματικά είδωλα» του Αληθινού Θεού. Πως λοιπόν πρέπει να χαρακτηρίζονται; Βέβαια ειδωλολάτρες. Μα η «Χριστιανική Ευρώπη» ειδωλολατρική; Ναι… η «Χριστιανική Ευρώπη» είναι ειδωλολατρική. Και όλοι οι άλλοι επίσης, αιρετικοί και ετερόδοξοι, που καμώνονται περί της «Χριστιανικής» υποστάσεώς τους είναι κατ’ ουσίαν ειδωλολάτρες.

Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με τις περιβόητες μονοθεϊστικές θρησκείες, (που μας λένε κάποιοι ότι είναι και οδοί σωτηρίας)…  Σ’ αυτές έχουμε περισσότερο καθαρή την εικόνα της ειδωλολατρίας.

Η αίρεση του οικουμενισμού, είτε πρόκειται για τον διαχριστιανικό οικουμενισμό, είτε για τον διαθρησκειακό οικουμενισμό, σαν θέση και στάση μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχει απλώσει στέρεα τις ρίζες της. Η σύνοδος δε της Κρήτης, την εγκατέστησε νομίμως και κανονικώς.

Η παναίρεση του οικουμενισμού, έρχεται με τις θέσεις των οικουμενιστών θεολόγων, των οικουμενιστών Επισκόπων, Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών, να υπηρετήσει, ως δούλος τον Δεσπότη. Και ο Δεσπότης στην προκειμένη περίπτωση έχει δυστυχώς το όνομα «ειδωλολατρία». Γιατί; Διότι ο οικουμενισμός δέχεται όλες τις «ειδωλικές» καταστάσεις που εφηύραν  και λατρεύουν, όλες οι «Χριστιανικές παραφυάδες». Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα της Κρήτης αναβάθμισε τις αιρετικές παραφυάδες Δύσης και Ανατολής και τις ανέδειξε σε Εκκλησίες.

Ας δούμε τι γράφει ο π. Σεραφείμ Ζήσης στο κείμενό του με τίτλο «Γιατί είναι αιρετική η Σύνοδος του Κολυμπαρίου.» «Λέγεται στό κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου (παρ. §19) ὅτι: «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες-μέλη […] ἔχουν βαθειά τήν πεποίθηση ὅτι οἱ ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις τῆς Δηλώσεως τοῦ Toronto […] εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας γιά τήν Ὀρθόδοξη συμμετοχή στό Συμβούλιο», δηλ. στό ΠΣΕ. Στή «Δήλωση τοῦ Τορόντο», μολονότι γίνονται καί κάποιες ὀρθές ἐκκλησιολογικές διευκρινίσεις, ὡστόσο λέγεται μεταξύ ἄλλων πλανῶν, ὅτι: «Οἱ Ἐκκλησίες-μέλη ἀναγνωρίζουν ὅτι τό νά ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό περιεκτικό ἀπό τό νά ἀποτελεῖ μέλος τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας» (κεφ. 4, §3). 

Συνεπῶς, ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» δῆθεν δέν περιορίζεται ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ὑπάρχει Ἐκκλησία (δηλ. σωτηρία) καί ἐκτός Ὀρθοδοξίας, στόν χῶρο τῆς αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τή «Δήλωση τοῦ Τορόντο». Άρα και σύμφωνα με την συμφωνούσα σύνοδο του Κολυμπαρίου.

Πηγή Σάλπισμα Ζωής