ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ, ΑΝΤΩΝΗ ΠΙΛΛΑ, ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ, ΣΕΙΡΑ ΤΡΙΤΗ

  

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

_________

Αντώνη Πιλλά, Θραύσματα, Σειρά τρίτη, Λευκωσία 2019, σσ. 50.

Του κ. Ανδρέα Κυριακού

===== 

Από το 1973 γράφει ποίηση ο σεμνός υπηρέτης του γραπτού λόγου κ. Αντώνης Πιλλάς. Έχουν δει το φως της δημοσιότητος, άχρι του νυν, 23 βιβλία του με ποίηση. Το παρόν τιτλοφορείται «Θραύσματα» κι είναι το τρίτο στη σειρά. Το πρώτο κυκλοφόρησε το 2001 κι ακολούθησε το δεύτερο το 2016. 

Ο λόγος  του ντόμπρος, συντόμος, τηλεγραφικός θα έλεγα, λιτός στο έπακρον, αλλά εν ταυτώ αντιστρόφως ανάλογα περιεκτικός. Ένα σχόλιο στο πρώτο μέρος του βιβλίου, που επιγράφεται "Προς Κύριον". Ασυναισθήτως ο τίτλος μας μεταφέρει στο γνώριμο στους φιλακόλουθους 18^ο Κάθισμα του Ψαλτηρίου, που αναγινώσκεται σε κάθε Προηγιασμένη κατά τη Σαρακοστή. 

Ο κ. Πιλλάς είναι ορκισμένος εχθρός της φλυαρίας κι έχει πάρει εκ των απαρχής διαζύγιο από την αδολεσχία και την αμετροέπεια. Έτσι λέγει με λιγοστές κουβέντες όσα πρέπει. Ουκ ολίγες φορές φέρνει στο νου, όσον αφορά τη λακωνικότητα του υφους, τη λιτή κομψότητα ενός χάικου(είδος ιαπωνικού ποιητικού στίχου με 17 συλλαβές), όπως όταν σημειώνει: «Λιώνοντας το κορμάκι του, για δες, το κερί φωτίζει». 

Αναλογίζεται του κόσμου την απάτη και το αιφνίδιον του θανάτου, όταν χαράσσει, στο κεφάλαιο που επιγράφεται “Νύξεις”, τις κάτωθι γραμμές: «Όλοι στου δρόμου τα μισά κι άκομα σε πιο λίγο θα αναχωρήσουμε». 

Το παρακάτω θυμίζει έντονα τη μνήμη θανάτου, που τονίζει εμφαντικά στα συγγράμματά του ο Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, σημειώνει: ("Αγαθόν υπέρτερον παντός αγαθού φόβος Θεού και μνήμη θανάτου"): «Ο χρόνος τρέχει, τρέξε και εσύ με του θανάτου σου τη μνήμη με το γοργό του το φτερό βρεγμένο δάκρυ». Φαίνεται καθαρά η επίδραση του στίχου του Ρήγα Φεραίου στο ακόλουθο ποιήμα του: «Βόλια τα δάκρυα έγιναν για την καρδιά του τυράννου». 

Δεν είπε ο Ρήγας όταν τον αγγάρευσαν οι Τούρκοι για να μεταφέρει ένα φορτίο: «Όσοι οι κόκκοι του φορτίου τόσους όφεις θα σκορπίσω μές τα σπλάχνα του θηρίου»; 

Πόσο του αρέσει να παίζει μες τις λέξεις! Γράφει: «Φθόνος, του θήτα ως συνήθως φθειρομένου γίνεται φόνος». Δεν μιλάμε για παιχνιδίσματα, μα για βαθύτατα ψυχολογημένη παρατήρηση. Πόσοι φόνοι δεν έιχαν αφετηρία το πάθος του φθόνου! Μικρό το σύγγραμμα, λίγες οι σελίδες του, αλλά έχουν πολύ στάρι. «Τι το άχυρον προς τον σίτον»; κατά τον θρηνητικό προφήτη. Στο ποιητή ευχόμαστε: και σ’ άλλα με υγεία.