ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ “Ο ΣΩΤΗΡ” ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ “Ο ΣΩΤΗΡ” ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Η παρέμβαση του περιοδικού “Ο Σωτήρ” για το Ουκρανικό, που δημοσιεύσαμε στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, είναι πολύ σπουδαία για τους ακόλουθους λόγους:

1.) Είναι ένα περιεκτικό και πολύ θαρραλέο κείμενο. Λέγει πράγματα που θα προκαλέσουν την μήνιν όσων συντάσσονται με την Εκκλησία της Ρωσσίας για το Ουκρανικό.

Αν συνυπολογιστεί, μάλιστα, το κλίμα που έχει δημιουργηθεί, μετά το συνεχιζόμενο άγριο λυντσάρισμα της προσωπικότητας και του κύρους του Σεβ. Ναυπάκτου από τα διασταυρούμενα πυρά τους περί τον σεβαστό π. Βασίλειο Βολουδάκη και τους περί τον π. Θεόδωρο Ζήση, χρειαζόταν πολύ θάρρος, εκ μέρους της αδελφότητας “Ο Σωτήρ”, να μιλήσει τόσο ξεκάθαρα υπέρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το Ουκρανικό.

2.) Το σχόλιο είναι γραμμένο με νηφαλιότητα και σύνεση, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις. Γι’ αυτό και υποχρεώνει τον αναγνώστη να το διαβάσει με την δέουσα προσοχή ακόμη και αν τυχόν δεν μπορεί να συμφωνήσει με όλες τις θέσεις που διατυπώνει.

3.) Το σχόλιο θεωρεί ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας έπρεπε να λάβει Αυτοκεφαλία από τριακονταετίας όταν η Ουκρανία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος, επειδή “είωθε τα εκκλησιαστικά τοις πολιτικοίς συμμεταβάλλεσθαι”.

4.) Η ευθύνη για την μη εκχώρηση Αυτοκεφαλίας βαρύνει την Εκκλησία της Ρωσσίας, αναφέρει το σχόλιο του περιοδικού, επειδή απέρριψε το ομόφωνο αίτημα για Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας, εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου των επισκόπων της Ουκρανίας το 1991. 

Σημειωτέον ότι το αίτημα χορήγησης Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία υπέγραψε και ο σημερινός Προκαθήμενος της Αυτόνομης -υπό το Πατριαρχείο Μόσχας- Εκκλησίας της Ουκρανίας, Μητροπολίτης Ονούφριος.

5.) Ως εκ τούτου, λέγει το σχόλιο του περιοδικού "Ο Σωτήρ", προεκλήθη Σχίσμα εξαιτίας της άρνησης του Πατριαρχείου Ρωσσίας να αποδεχτεί το ομόφωνο αίτημα των Ουκρανών επισκόπων το 1991. 

6.) Αυτό σημαίνει ότι το περιοδικό απορρίπτει τον ισχυρισμό ότι δήθεν τώρα δημιουργήθηκε Σχίσμα στην Ουκρανία με την εκχώρηση Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

7.) Εξυπακούεται ότι πολλώ μάλλον το περιοδικό απορρίπτει τον απολύτως αστείο ισχυρισμό ότι δήθεν, αν η Εκκλησία της Ελλάδος αποδεχτεί το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο, θα κάνει την αρχή της δημιουργίας Σχίσματος.!!! Λες και τώρα δεν υπάρχει Σχίσμα μεταξύ των Πατριαρχείων Μόσχας και Κωνσταντινουπόλεως και θα κάνει την αρχή η Εκκλησία της Ελλάδος.!!!

8.) Το σχόλιο θεωρεί ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης έπρεπε από τριακονταετίας να είχε εκχωρήσει Αυτοκεφαλία στην Ουκρανία και ότι είναι λάθος που περίμενε μέχρι τώρα.

9.) Η άποψη αυτή σημαίνει ότι το περιοδικό αναγνωρίζει ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει το δικαίωμα να χορηγεί Αυτοκεφαλίες, όπως επίσης ότι έχει το δικαίωμα να δέχεται το έκκλητο επισκόπων υπερορίως.

10.) Σημαίνει, επίσης, ότι θεωρεί κανονική την αποκατάσταση των πρώην Σχισματικών της Ουκρανίας.

Ως εικός, οι θέσεις του περιοδικού “Ο Σωτήρ” θα προκαλέσουν την οργή όσων αποδύθηκαν στην Αργοναυτική εκστρατεία υποστήριξης των θέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας. 

Ορισμένοι, όπως τον σεβαστό π. Βασίλειο Βολουδάκη, επειδή υποσκάπτουν διαχρονικά και απροκάλυπτα τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 

Κάποιοι άλλοι επειδή με το Ουκρανικό βρήκαν την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο επειδή είναι στυλοβάτης του Οικουμενισμού (ενώ το Πατριαρχείο της Ρωσσίας δεν είναι;) και της Συνόδου της Κρήτης (λές και το Πατριαρχείο Ρωσσίας απέσχε από το Κολυμπάρι για λόγους πίστεως και όχι για λόγους φιλοπρωτείας, ηγεμονισμού και εθνοφυλετισμού).

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

=====

Ἐδῶ καὶ τρεῖς σχεδὸν δεκαετίες ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας σπαράσσεται ἀπὸ ἕνα σχίσμα. Ἐνῶ ἔπρεπε, ἀμέσως μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς σοβιετικῆς αὐτοκρατορίας καὶ τὴν ἀνεξαρτησία τοῦ οὐκρανικοῦ κράτους, νὰ ἀποκτήσει καὶ ἐλευθερία διοικήσεως, αὐτὸ μὲ εὐθύνη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔγινε. Τὸ ἀποτέλεσμα: ἡ τραγωδία τοῦ σχίσματος.

Ἔστω ἀργὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐπιχείρησε θεραπεία τοῦ προβλήματος χορηγώντας αὐτοκεφαλία στὴ μέχρι τότε σχισματικὴ Ἐκκλησία τῆς μεγάλης αὐ­τῆς χώρας. Ὅμως ἡ ἐνέργειά του συνάν­τησε τὴν ἔντονη ἀντίσταση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διευρύνεται τὸ χάσμα καὶ νὰ ἐπηρεάζει ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ταυτόχρονα ἔχει ἀρχίσει σειρὰ ἀντιπαραθέσεων, συχνὰ μὲ χαρακτήρα πολεμικό, κάτι ποὺ ἐπιδεινώνει ἀντὶ νὰ ἐπιλύει τὴν κρίση.

Εἶναι εὐθύνη ὅλων μας αὐτὴ τὴν ὥρα νὰ βοηθήσουμε νὰ πέσουν οἱ τόνοι καὶ νὰ ἀναζητηθεῖ ταπεινὰ λύση τοῦ προβλήματος.

ΠΗΓΗ:

Χριστιανική Βιβλιογραφία

ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ! ΕΣΑΣ;

ΟΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

ΟΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

“Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται”, λέγει η γνωστή παροιμία. 

Αυτό ακριβώς κάνουν οι Οικουμενιστές και οι νεωτεριστές στην απέλπιδά τους προσπάθεια να στηρίξουν τις κακοδοξίες τους στην διδασκαλία κάποιου σύγχρονου Αγίου για να προσδώσουν κύρος στις ετεροδιδασκαλίες τους.

Τι λέγουν συγκεκριμένα; Ότι ο Όσιος Παίσιος δεν είχε αγάπη, ούτε θεολογική συγκρότηση, γι' αυτό και έρρεπε προς τον Οικουμενισμό, σε αντίθεση με τον Όσιο Πορφύριο που είχε αγάπη και γι' αυτό ήταν Οικουμενιστής.

Πρόκειται για καθαρή συκοφαντία σε βάρος των σύγχρονων αυτών Αγίων της Εκκλησίας μας.

Βεβαίως ο Όσιος Πορφύριος είχε την δική του ιδιοσυγκρασία που διέφερε από την αντίστοιχη του Οσίου Παισίου. Είναι, όμως, σκέτη συκοφαντία ότι δήθεν ο Όσιος Πορφύριος ερωτοτροπούσε με τον συγκρητισμό και τους νεωτερισμούς -και δη με τον Νεονικολαιτισμό- όπως διατείνονται ορισμένοι Νεορθόδοξοι, μεταπατερικοί, Νεονικολαίτες και Οικουμενιστές θεολόγοι.

Το ακριβώς αντίθετο είναι η αλήθεια. Ο Όσιος Πορφύριος ήταν δεινός πολέμιος του Οικουμενισμού και καταδίκαζε απερίφραστα τον Νεονικολαιτισμό. 

Δεν έχει καμία απολύτως σχέση η ορθοδοξώτατη διδασκαλία του Οσίου Πορφυρίου με τις ετεροδιδασκαλίες των Οικουμενιστών, των Νεονικολαιτών και των νεωτεριστών.

Ας επιτραπεί στον υπογράφοντα το παρόν άρθρο η υποχρέωση να καταθέσει την μαρτυρία του για την ορθοδοξία της διδασκαλίας του Οσίου Πορφυρίου, επειδή μου δόθηκε η ευλογία να συναντήσω τον Άγιο και να συζητήσω μαζί του τα θέματα που σχετίζονται με το θέμα που συζητούμε.

Όσο για τον Άγιο Παίσιο, οι Οικουμενιστές, οι μεταπατερικοί, οι Νεονικολαίτες και ο υπόλοιπος εσμός των αιρετικών κάνουν καλά να πλένουν το στόμα τους με αγιασμό πριν πιάσουν στο στόμα τους το όνομα του μεγάλου αυτού σύγχρονου Αγίου που χάρισε ο Χριστός στην Εκκλησία Του.

"Δεν είχε αγάπη", λένε ο Όσιος Παίσιος! 

Άκου συκοφαντία!!! Ξεχνούν, φαίνεται, ότι τον Όσιο Παίσιο γνώρισαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, που βρίσκονται εν ζωή, γι' αυτό γνωρίζουν, από προσωπική εμπειρία, πόσο μεγάλη αγάπη είχε ο Όσιος Παίσιος.

Αλλά είπαμε! “Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται”. 

Αφού είδαν και αποείδαν οι μεταπατερικοί, οι Οικουμενιστές, οι Νεορθόδοξοι, οι Νεονικολαίτες και οι νεωτεριστές ότι οι ετεροδιδασκαλίες τους έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την διδασκαλία όλων των σύγχρονων Αγίων της Εκκλησίας, αποδύθηκαν στην άχαρι προσπάθεια να μας πείσουν ότι δήθεν οι ετεροδιδασκαλίες τους έχουν έρεισμα στην θεολογία του Οσίου Πορφυρίου για να έχουν την ευχέρεια παράλληλα να συκοφαντήσουν τον Άγιο Παίσιο.

Ωραίο εργόχειρο βρήκαν!!! 

Ας σκεφτούν μόνον ότι θα χρειαστούν εν Ημέρα Κρίσεως τις πρεσβείες του Οσίου Παισίου και του Οσίου Πορφυρίου. Γι' αυτό ας μη βαραίνουν περισσότερο την ψυχή τους.

AΙΣΧΟΣ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, 

θανάτῳ θάνατον πατήσας 

καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι 

ζωὴν χαρισάμενος.

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Εκτενή σχολιασμό της επιστολής για το Ουκρανικό, που μας έστειλε ο π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, την οποία αναρτήσαμε πρόσφατα, θα επιχειρήσουμε -συν Θεώ- σύντομα.

Μια ερώτηση μόνον -για την ώρα- στον π. Αναστάσιο και σε όλους τους κληρικούς που στηρίζουν, με τόσο πάθος, τις θέσεις της Εκκλησίας της Ρωσσίας για το Ουκρανικό:

Όλα δείχνουν, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος θα αναγνωρίσει την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας. 

Τι θα κάνουν τότε οι κληρικοί αυτοί; Θα αποτειχιστούν ή θα εξακολουθήσουν να μνημονεύουν τους οικείους τους ιεράρχες παρόλον ότι αποδέχτηκαν την αποκατάσταση των -κατά την διατύπωση του π. Αναστάσιου- "αυτό-, αχειροτόνητων τσαρλατάνων της Ουκρανίας";

Πώς να το κάνουμε;

Υπάρχουν ορισμένες συνέπειες όταν θεωρείς κάποιο τσαρλατάνο, θεομπαίκτη, αχειροτόνητο αυτοχειροτόνητο, που αποκαταστάθηκε παράνομα και αντικανονικά από αναρμόδιο σώμα, ήτοι την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ο οποίος, ως εκ τούτου δεν έχει καν υποστατή ιερωσύνη.!!!

Το ακόμη πιο προβληματικό! 

Σύμφωνα με τον π. Αναστάσιο το Ουκρανικό στην ουσία του δεν είναι απλά διοικητικό θέμα, παράβαση Κανόνων και διαμάχη δύο Εκκλησιών για την πρωτοκαθεδρία της Ορθοδοξίας, αλλά αλλοίωση της ορθόδοξης εκκλησιολογίας, εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Τι θα κάνουν, λοιπόν, όσοι πιστεύουν ότι είναι θέμα δόγματος η εκχώρηση Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, αν οι οικείοι τους επίσκοποι αποδεχτούν συνοδικά την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου;

Θα αποτειχιστούν ή θα κάνουν γαργάρα όσα πρεσβεύουν τώρα;

Πόσο φρόνιμο είναι να υποστηρίζουμε θέσεις οι οποίες -μετ’ ου πολύ- λειτουργούν μπούμερανγκ σε βάρος μας;

Αυτά για την ώρα.

«Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε»!..

Ἀνάστα, ὁ Θεός, 
κρῖνον τὴν γῆν, 
ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις 
ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.

Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ...

Η ζωή εν τάφω

κατετέθης, Χριστέ,

και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,

συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

Άξιον εστί

μεγαλύνειν σε των πάντων κτίστην·

τοις σοις γαρ παθήμασιν έχομεν

την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.

Αι γένεαι πάσαι

ύμνον τη ταφή σου

προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Ω γλυκύ μου έαρ,

γλυκύτατον μου τέκνον,

που έδυ σου το κάλλος;

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1947, ΤΟ ΔΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΚΡΕΚΑ

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1947, ΤΟ ΔΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΚΡΕΚΑ

Του Πρωτ. Ιωάννου Φωτοπούλου

=====

Ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος ἔχουμε μιά μεγάλη στρατιά μαρτύρων πού δίνουν τήν ὁμολογία τῆς πίστεως καί ὑπομένουν μαρτύρια καί θάνατο στά ἀθεϊστικά καθεστῶτα. Στήν πατρίδα μας κατά τή διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου ἔχουμε ἄνω τῶν 250 κληρικούς πού μαρτύρησαν γιά τό Χριστό, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων μέ φρικτά βασανιστήρια.        

Ἐφέτος στίς 13 Ἀπριλίου 2017 συμπληρώνονται 70 χρόνια ἀπό τό μαρτύριο ὄχι ἑνός ἐσταυρωμένου μοναχοῦ, ἀλλά ἑνός ἐσταυρωμένου ἱερέως, τοῦ ἱερομάρτυρος Γεωργίου Σκρέκα στό Νεραϊδοχώρι Τρικάλων. 

Ὁ θαυμαστός αὐτός μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ γεννήθηκε στή Μεγάρχη Τρικάλων τό 1910. Τέλειωσε τό Δημοτικό σχολεῖο καί τό ἑλληνικό σχολεῖο. Εννιά χρόνια ἦσαν τότε οἱ ἐγκύκλιες σπουδές. Πηγαίνει στό στρατό καί στή συνέχεια ἐπιστρέφοντας στό χωριό του ἐπιδίδεται σέ ἀγροτικές ἐργασίες. Ὅμως μέσα του τόν κατατρώγει ἡ ἐπιθυμία νά προσφέρει τόν ἑαυτό του στήν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ, νά γίνει ἱερεύς. Σέ ἡλικία 23 ἐτῶν νυμφεύεται ἕνα καλό καί ἁγνό κορίτσι ἀπό τό χωριό του τήν Ευθυμία Ντούμα μέ τήν ὁποία ἔκανε 6 παιδιά (ζοῦν σήμερα τά 5). Τὀ 1938 σέ ἠλικία 28 ἐτῶν ἔχοντας ἤδη φοιτήσει σέ κάποιο σύντομο  ἱερατικό σεμινάριο, ὅπου μέ ζῆλο καταρτίσθηκε γιά τό μεγάλο ἔργο τῆς ἱερατικῆς διακονίας, χειροτονεῖται διάκονος στήν ἱερά Μονή ἁγίου Στεφάνου Μετεώρων καί δύο μέρες ἀργότερα πρεσβύτερος. Τοποθετεῖται γιά λίγο ὡς ἐφημέριος στά χωριά Νικλίτσι καί Κρανιά Καλαμπάκας καί τό 1941 ὅταν δημιουργήθηκε κενό στή Μεγάρχη, τό χωριό του, τοποθετεῖται ἐκεῖ ὡς μονιμος ἐφημέριος στόν παλαιό ναό Ἀναλήψεως, ὅπου παραμένει μέχρι τό μαρτύριό του.

Σεμνός καί πιστός στό ἱερατικό του καθῆκον ὁ π. Γεώργιος ὑπηρέτησε τόν Θεό καί τούς ἀδελφούς του συγχωριανούς μέ συνέπεια κατά τή γερμανική κατοχή καί στή συνέχεια κατά τή διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου. Πάθη καί μίση φοβερά ἐγκλήματα ἦταν τά χαρακτηριστικά τῆς περιόδου αὐτῆς. Ἀδέλφια καί γονεῖς φονεύονταν μεταξύ τους. Δυό φορές οἱ ἀριστεροί ἀντάρτες συνέλαβαν τόν παπα-Γιώργη, ἀλλά καί τίς δυό φορές γλύτωσε. Πρέπει ἐδῶ νά ποῦμε ὅτι ὁ συνεφημέριος του εἶχε συνταχθεῖ μέ τους ἀθέους. Ὁ π. Γεώργιος ἔμεινε μακριά ἀπό τά κομματικά μίση, παράδειγμα καλοσύνης, ἀγάπης, ἀλλά καί πιστότητος στό καθῆκον του. Εἶχε γράψει σέ κάποιον θεῖο του: «Ἡ κατάσταση ἐδῶ στό χωριό, θεῖε μου, εἶναι πολύ δύσκολη. Ἐγώ ὅμως εἶμαι ἀποφασισμένος νά μείνω ἐδῶ μέχρι τέλους καί νά ἐκπληρώσω τό ἔργο πού μοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος, ὁσονδήποτε ἐπικίνδυνο καί ἄν εἶναι». Μέσα σ’ αὐτό τό πλαίσιο τῆς διακονίας του, χωρίς νά λογαριάζει τήν ἀσφάλεια τή δική του καί τῆς οἰκογενείας του, φιλοξενοῦσε στό σπίτι του τούς πάντες. Ὅπως ἔλεγε ἡ πρεσβυτέρα του «στό σπίτι μας ὅλοι χωροῦσαν. Καλοί, κακοί, φίλοι, έχθροί...Οἱ φιλοξενούμενοι γιά μᾶς ἦταν ἱερά πρόσωπα». Συνέβη κάποτε νά φιλοξενοῦν ἀξιωματικούς τοῦ ἐθνικοῦ στρατοῦ στό πάνω πάτωμα καί κάτω ἀντάρτες. Ὁ π. Γεώργιος ὅλους τούς εὐεργετοῦσε ἀκόμη καί τόν ἀποστάτη συνεφημέριο του, πού τοῦ ἔστελνε τό μισθό του στό βουνό ὅπου κρυβόταν. Ἀλλά ὅπως συνέβη καί μέ τόν Κύριό μας συνεργείᾳ τοῦ Σατανᾶ, οἱ ἄθεοι φθόνησαν καί μίσησαν τόν ἀγαθό ἱερέα τοῦ Ὑψίστου.          

Ξαφνικά κάποιο θεϊκό σημάδι τάραξε τό χωριό τῆς Μεγάρχης. Τήν παραμονή τοῦ Ευαγγελισμου 1947 οἱ καμπάνες καλοῦσαν τό λαό τοῦ Θεοῦ στήν Ἐκκλησία τῆς ἀναλήψεως νά δοῦν ἕνα θαῦμα. Οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας δάκρυζαν. Ἕνας εὐλαβής χριστιανός ὀνόματι Ξυδᾶς γύριζε στό χωριό καί ἔδειχνε τό μουσκεμένο μαντήλι μέ τό ὁποῖο σκούπιζε τίς δακρυσμένες εἰκόνες. Σημεῖο φοβερό πού προμήνυε τά πάθη καί τά μαρτύρια τοῦ ἱερέως πού θά ἀκολουθοῦσαν. Ὁ ἱερεύς Γεώργιος ἔνιωθε τή δοκιμασία νά πλησιάζει. Στίς 27 Μαρτίου ἦταν ἡ τελευταία φορά πού συνέφαγε μέ τήν οἰκογένειά του, ἀλλά καί ἄλλους στενούς συγγενεῖς του δίνοντάς τους τίς τελευταῖες συμβουλές καί νουθεσίες, προπάντων γιά τήν ἀγάπη πού ἔπρεπε νά ἔχουν μεταξύ τους. Τό βράδυ 27 πρός 28 Μαρτίου οἱ ἀντάρτες σάν ἄγρια θηρία ὅρμησαν νά συλλάβουν τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Τούς ὑποδέχτηκε μέ καλοσύνη: «Ὁρίστε, ἐλᾶτε  παιδιά κοπιάστε, περάστε μέσα». Πρός στιγμή τά χάνουν, ἀλλά στή συνέχεια τόν συλλαμβάνουν μέ βρισιές καί βλαστήμιες. Τόν χώνουν στό σταῦλο καί ἀρχίζουν νά τόν δέρνουν και νά τόν βασανίζουν μέσα στό σκοτάδι. Μάταια προσπαθοῦσε ἡ πρεσβυτέρα του νά τόν βοηθήσει.  Οἱ ἄθεοι ἅρπαξαν ὅλα τά ζῶα τῆς οἰκογένειας, ὅλα τά τροφιμα καί ὅ,τι ἄλλο εἶχε κάποια ἀξία. Κάποιος ἀντάρτης ἔδεσε τόν ἱερέα πίσω ἀπό τό ἄλογό του καί τόν ἔσερνε ματωμένο καί ντυμένο μόνο μέ τή φανέλα καί τό σχισμένο παντελόνι του στούς τραχεῖς δρόμους τοῦ χωριοῦ.

Στή συνέχεια τόν πέρασαν ἀπό τά χωριά, Γοργογύριο, Τύρνα Ξυλοπάρικο. Ἀπό τόν παπᾶ τοῦ Γοργογυρίου ἔχουμε τά τελευταῖα λόγια τοῦ ἱερομάρτυρος. Εἶπε στόν ἱερέα: «Ὅ,τι μοῦ ζητησαν τούς τό ἔδωσα...Τώρα ἀφοῦ πῆραν καί ὅ,τι ἄλλο εἶχε ἀπομείνει, πῆραν καί μένα. Τό μόνο κακό πού τούς ἔκανα ἦταν ὅτι δέν πήγαινα μαζί τους… Προσευχήσου καί σύ μαζί μου... νά εἶναι τό τέλος μου σύντομο, μέ μιά σφαῖρα στό κεφάλι ὄχι μέ βασανιστήρια». Συμφωνα μέ ἄλλη μαρτυρία[1] πρόσθεσε: «Ὁ Θεός γνωρίζει τί θά ἀπογίνω. Ἐάν διά τοῦ μαρτυρίου μέ καλεῖ πλησίον Του, ἄς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομά Του, τό θέλημά Του ἄς γίνει». Βλέποντας δέ τήν πρεσβυτέρα του ἀπό μακριά τῆς εἶπε: «Ἐδὼ εἶσαι καί σύ παπαδιά; Ἔλπιζε εἰς τόν Θεόν. Ἐκεῖνος διευθύνει, ὑπομονή».

Τέλος ἔφθασαν στό κρησφύγετό τους, στό Νεραϊδοχώρι τῆς Πίνδου. Ἐκεῖ ἀπό τίς 29 Μαρτίου μέχρι τή Μεγάλη Παρασκευή 11 Ἀπριλίου 1947, δεκατρεῖς μέρες τόν βασάνιζαν. Κάποιες ἀντάρισσες τοῦ ἔλεγαν: «Γιατί δέν προσεύχεσαι στόν Χριστό νά ἔλθει νά σέ σώσει;» Τέλος τοῦ εἶπαν: «Ἐσένα πού πιστεύεις στόν Χριστό θά σέ σταυρώσουμε σάν Ἐκεῖνον τήν ἴδια ἡμέρα». Πρίν τόν σταυρώσουν, προσπάθησαν νά τοῦ δώσουν γάλα, ἀλλά ἐκεῖνος τέτοια μέρα τό ἀρνήθηκε. Ἔτσι τή Μ. Παρασκευή 11 Ἀπριλίου τόν σταύρωσαν σέ ἕνα ἔλατο πού εἶχε σχῆμα σταυροῦ. Τοῦ τρύπησαν μέ λόγχη τή δεξιά του πλευρά, ἄνοιξαν πληγές στό μέτωπο καί στό κεφάλι του μέ περόνια ἤ σφαῖρες, τοῦ ἔβγαλαν μάτια. Ἐτσι παρέδωσε ὁ παπα-Γιώργης τήν ἁγία του ψυχή στό Θεό. Τό Πάσχα ὁ παπα-Γιώργης πανηγύριζε στόν οὐρανό. 

Τό σῶμα του τό πέταξαν ἄταφο σέ μιά ρεματιά ὅπου ἔτρεχε ἕνα ρυάκι. Ἕνας ἀξιωματικός τοῦ στρατοῦ βρῆκε τό σῶμα τοῦ μάρτυρος, τό τύλιξε σέ μιά κουβέρτα καθαρή καί τό μετέφεραν στό κοιμητήριο τοῦ Νεραϊδοχωρίου. Τό κατέβασαν στό τάφο μέ ἕνα πρόχειρο φέρετρο, ἀλλά πρίν τό σκεπάσουν μέ χῶμα κατέφθασαν συγγενεῖς του. Μέ δάκρυα τό παρέλαβαν καί τό μετέφεραν στά Τρίκαλα. Ἐκεῖ ἔντυσαν μέ ροῦχα καί ράσα τό γυμνό μαρτυρικό του σῶμα. Ἀκολούθησε πόνος, θρῆνος. Ἡ πρεσβυτέρα ἀντίκρυσε μέ πόνο τόν παπᾶ της χωρίς μάτια μέ τρυπημένα χέρια καί πόδια γδαρμένα μέ κονσέρβες καί μέ τρύπες στό κεφάλι ἀπό τίς σφαῖρες. 

Στήν Επίσκεψη Τρικάλων ἀποτέθηκε τό Ἅγιο λείψανο. Γιά δυό μέρες χιλιάδες λαός πέρασε νά τό προσκυνήσει. Ἀμέτρητος ὁ κόσμος στήν κηδεία. Οἱ παπάδες σήκωσαν θριαμβευτικά, μέ ἐνθουσιασμό τό φέρετρο καθώς μετέφεραν τόν νικητή τῆς ἀθεΐας, τῶν δαιμόνων καί τοῦ θανάτου. Ἐναλλάξ τόν μετέφεραν μέχρι τό πρῶτο νεκροταφεῖο Τρικάλων. Ὁ μητροπολίτης Τρίκκης Χερουβείμ ξεκίνησε τόν ἐπικήδειο μέ τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου «ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω». Ἀργότερα στήν ἀναφορά του πρός τήν Ἱ. Σύνοδο ἔγραψε: «Δέν παραλείπομεν δέ νά γνωρίσωμεν τῇ Ἱ. Συνόδῳ ὅτι πρόκειται περί Ἱερέως ὅστις ἀπετέλει τό σέμνωμα τῆς ἱερωσύνης ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ ἡμῶν, διότι οὐδεμιᾶς ἀρετῆς ἐστερεῖτο». Ὅταν σήκωσαν τό φέρετρο μέ τό ἱερό λείψανο μιά ἄρρητη εὐωδία πλημμύρισε τόσο ὅσους ἦσαν κοντά, ἀλλά καί ὅσους ἀκολουθοῦσαν από μακριά. Ἡ ἴδια εὐωδία ἁπλώθηκε καί κατά τήν ἐκταφή τοῦ μαρτυρικοῦ λειψάνου. Τότε οἱ παριστάμενοι ὅρμησαν νά πάρουν ὁτιδήποτε, σάν εὐλογία. Ἔστω ἕνα κομματάκι ἀπό τά ἄμφια τοῦ ἁγίου. 

Λυπούμεθα ἤ χαιρόμεθα ἀκούοντας τά μαρτύρια τοῦ ἁγ. Γεωργίου; Λυπούμεθα κατά τό ἀνθρώπινο γιά ὅσα ἔπαθε, ἀλλά ποιᾶς τιμῆς ἀξιώθηκε ἀλήθεια νά μιμηθεῖ τόν Χριστό μας, νά ὑπομείνει ὡς Ἐκεῖνος σταυρικό θάνατο, νά λογχευθεῖ στήν πλευρά του καί μάλιστα τήν ἴδια ἡμέρα τή Μ. Παρασκευή! Τώρα συγχορεύει μέ τούς Ἀγγέλους καί τούς ἁγίους στεφανωμένος μέ ἄκτιστη δόξα κι ἐμεῖς τόν ἔχουμε μεσίτη στόν Χριστό μας.

Ἐδῶ χρειάζεται μιά σημαντική παρατήρηση. Δυστυχῶς ἔχει ἀργήσει ἡ ἁγιοκατάταξη τῶν νεομαρτύρων πού χάριν τῆς πίστεώς τους στόν Χριστό ἐμαρτύρησαν ἀπό τούς ἀθέους στήν πατρίδα μας. Στή Ρωσία τό 2000 ἔγινε ἁγιοκατάταξη μυριάδων παρομοίων νεομαρτύρων. Πρέπει ἀπό τό φόβο ἀνακινήσεως παλαιῶν πολιτικῶν παθῶν νά ἀδρανήσουμε; Ἀλλά ἕως πότε θά παρατείνεται αὐτή ἡ ἐκκρεμότητα καί ἕως πότε θά στερούμεθα τό ζωντανό παράδειγμα, τήν ὁμολογία τους τή διήγηση τῶν μαρτυρίων τους καί τήν καταφυγή μας στίς πρεσβεῖες τους;[2]

Σήμερα ἡ τιμή τῶν νεομαρτύρων τῆς περιόδου τοῦ ἀδελφοκτόνου ἐμφυλίου εἶναι ἀπαραίτητη γιά νά τονώσει τό εξασθενημένο ἀπό τόν ἀντίχριστο πόλεμο φρόνημά μας. Μᾶς ἀνοίγει πνευματικούς ὁρίζοντες γιά νά τρέξουμε κι ἐμεῖς ἐγκολπούμενοι τόν Τίμιο Σταυρό, νά ἀγωνισθοῦμε τόν καλόν ἀγῶνα. Μᾶς θυμίζει ὅτι πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά ὅλα. Νά δίνουμε μέ θάρρος τήν ὁμολογία μας στά ἀθεϊστικά περιβάλλοντά μας, νά προστατεύουμε μέ κάθε κίνδυνο τά παιδιά μας ἀπό τίς ἀθεϊστικές διδασκαλίες πού πλημμυρίζουν τό χῶρο τῆς παιδείας, ὅπως π.χ. εἶναι ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως, ἡ ἀλλοίωση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἡ προώθηση τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγωγήσεως καί τῆς ὁμοφυλοφιλίας κλπ.

Γενναιότητα ἀπαιτεῖται, ὄχι ἐφησυχασμός. Ὅπως ἐνίσχυσε τόν ἅγιο ἱερομάρτυρα ὁ Χριστός στό μαρτύριό του ἔτσι και ἐμᾶς θά μᾶς ἐνισχύει ἄν Τόν πιστεύουμε, ἄν θεωροῦμε ὡς ἀνώτερο ὅλων τήν ἀγάπη πρός τόν Κύριο μας, τόν Παράδεισο, τήν αἰώνια ζωή, ἄν θέλουμε νά ἀκούσουμε τή γλυκειά φωνή τοῦ Χριστοῦ «εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».

Ο ΕΥΣΧΗΜΩΝ ΙΩΣΗΦ ΑΠΟ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΚΑΘΕΛΩΝ

Ο ευσχήμων Ιωσήφ

από του ξύλου καθελών

το άχραντόν σου σώμα,

σινδόνι καθαρά

ειλήσας και αρώμασιν,

εν μνήματι καινώ

κηδεύσας απέθετο.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΟΥ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΟΥ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε στην “Ρομφαία”:

“Mε ανακοίνωσή του το Διαθρησκειακό Συμβούλιο Αλβανίας εκφράζει ομόφωνα την καταδίκη του για τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Σρι Λάνκα, σε τρεις εκκλησίες (δύο καθολικές και μια ευαγγελική), την Κυριακή του Πάσχα των Καθολικών, καθώς και σε τουριστικά ξενοδοχεία, όπου έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες άτομα και τραυματίστηκαν πολλά άλλα.

Παράλληλα διατυπώνει τα συλληπητήριά του προς τις οικογένειες των θυμάτων και παρακαλεί το Θεό για τη θεραπεία των τραυματιών.

Όπως επισημαίνεται "για άλλη μια φορά καταδικάζουμε σθεναρά κάθε μορφή τρομοκρατίας, βίας και εξτρεμισμού. Ενώνουμε τις προσευχές μας με ολόκληρο τον κόσμο, και με τους πιστούς κάθε θρησκείας, ζητώντας ειρήνη και συνύπαρξη ανεξάρτητα από τη θρησκεία, το χρώμα και τη φυλή”.

Τρία σημεία σχολιασμού:

1.) Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί, Ορθόδοξοι και αιρετικοί, προσεύχονται στον Θεό για τα θύματα της φονικής επίθεσης.

Αλήθεια! Ποιό Θεό;

Οι χριστιανοί προσεύχονται στον Τριαδικό Θεό. Οι Μουσουλμάνοι στον Αλλάχ, ενώ την πίστη στον Χριστό ως Θεό οι Μουσουλμάνοι την θεωρούν βλασφημία κατά του Θεού.!!!

2.) Δεύτερο οικουμενιστικό στοιχείο του Ανακοινωθέντος. 

Ενώ σαφώς διευκρινίζει ότι στόχος των τρομοκρατών ήταν χριστιανικοί ευκτήριοι οίκοι, αποφεύγει επιμελώς να καταδικάσει τους Ισλαμιστές που διέπραξαν την τρομοκρατική επίθεση και μιλά γενικά και αόριστα για επιθετικό φονταμενταλισμό οποθενδήποτε και αν προέρχεται.

Σε απλά Ελληνικά αποενοχοποιεί το Ισλάμ για τα ατέλειωτα εγκλήματα που διαπράττει σε βάρος των χριστιανών σε όλο τον κόσμο.

Η Μπόκο Χάραμ, επί παραδείγματι, κατέστρεψε 900 χριστιανικούς ευκτήριους οίκους στην Νιγηρία. Πόσο περισσότερους κατέστρεψε η Αλ Καίντα, ο ISIS και οι υπόλοιπες Ισλαμιστικές οργανώσεις;

3.) Το Ανακοινωθέν του Διαθρησκειακού Συμβουλίου της Αλβανίας μιλά με την γλώσσα του Σόρος. Όχι με γλώσσα που δίνει το δικαίωμα σε ένα Ορθόδοξο Ιεράρχη να το υπογράψει.

Την ευθύνη γι’ αυτό φέρει ο Μακαριώτατος Αλβανίας που προεδρεύει του Διαθρησκειακού Συμβουλίου, ο οποίος -ως Ορθόδοξος Ιεράρχης- είχε υποχρέωση να καταγγείλει την επιθετικότητα του Ισλάμ, αντί να συνυπογράφει ένα Ανακοινωθέν που το αποενοχοποιεί.

Ουδόλως φυσικά εκπλησσόμαστε για τις οικουμενιστικές ασχημίες του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας. Ο Μακαριώτατος είναι 90 χρόνων και έχει δώσει πολλά δείγματα οικουμενιστικής -και δη διαθρησκειακής- οικουμενιστικής γραφής.