ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Χθες Κυριακή εκκλησιάστηκα στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Μανχάταν.

Πάντοτε με εντυπωσιάζει ο ιερέας και το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας με την αρχοντιά και την καλαισθησία που τους διακρίνει.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας κατεβήκαμε στο κοινοτικό κέντρο για ένα πρόγευμα όπου και γνωριστήκαμε με πολλούς ευλαβείς ανθρώπους που εκκλησιάζονται στον Αγιο Γεώργιο.

Ενας από αυτούς -ο κ. Ζήσης Περδίκης- μου είπε τα εξής:

“- Οταν ήμουν νέος πήγαινα μέχρι τα 17 μου χρόνια στον Αγιο Σπυρίδωνα στο Washington Heights. Υστερα σταμάτησα να πηγαίνω και ξανάρχισα να εκκλησιάζομαι πριν δέκα χρόνια.

Το κήρυγμα που άκουα στα νεανικά μου χρόνια ήταν τόσο διαφορετικό από το κήρυγμα που ακούμε σήμερα.”

Ως εικός η δήλωση του κ. Ζήση με προβλημάτισε βαθιά και μου κίνησε το ενδιαφέρον να την διερευνήσω περισσότερο.

Τότε, μου είπε, ιερέας ήταν ο π. Αλκιβιάδης Καλύβας και ήταν πολύ αυστηρός κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Δεν ήθελε να ακούγεται το παραμικρό και το κήρυγμά του μιλούσε μεν για αγιότητα και παράδεισο, αλλά έκανε πάντοτε αναφορά και στην Κόλαση, ενώ τώρα κανείς ποτέ δεν μιλά για την κόλαση.

Αντιλαμβάνεστε πόσο με προβλημάτισε η πληροφορία.

Ο Θεός δεν είναι μόνον Εύσπλαχνος αλλά και Δικαιοκρίτης. Γι’ αυτό διαβάζουμε το Ευαγγέλιο της Κρίσεως που μιλά για παράδεισο και κόλαση την Κυριακή της Τυρινής.

Η Νεορθόδοξη “πολιτική ορθότητα” όμως εξαφάνισε αυθαίρετα την κόλαση από το κήρυγμα των ποιμένων.!!!

Και ένα δεύτερο περιστατικό. Κατά την επιστροφή μου στην Αστόρια στον υπόγειο σιδηρόδρομο μπήκε κάποιος άστεγος κύριος γύρω στα 50 πολύ ατημέλητος και ρακένδυτος και άρχισε να μιλά ακατάσχετα με τους επιβάτες. Ολοι απέφευγαν έστω και να τον κοιτάξουν με τον πιο σκληρό τρόπο. Σε κάποια στιγμή απευθύνθηκε σε μένα και άρχισε να μιλά. Δεν μου έκανε καρδιά να τον περιφρονήσω. Τον κοίταζα στα μάτια με αγάπη και κουνούσα με ένα χαμόγελο ευγενείας καταφατικά το κεφάλι μου σε όσα έλεγε.

Ενθουσιάστηκε κυριολεκτικά από τη στάση μου και έλεγε και ξανάλεγε πόσο ευτυχής και χαρούμενος ήταν επειδή με συνάντησε.

Στη συνέχεια ανέφερε ότι είχε σχέσεις με μια γυναίκα και ότι έκαναν ένα παιδί. Και οι δύο όμως πέθαναν ο ένας μετά τον άλλο. Είναι άγγελοι, μου είπε, με πολύ πόνο. Με τριγυρίζουν άγγελοι και όλη μέρα μιλώ με τον Ουρανό επειδή κανείς στη γη δεν θέλει να μου μιλά ή να με ακούει.

Αντιλαμβάνεστε τον συγκλονισμό μου με αυτά που μου είπε.

Δυο περιστατικά, λοιπόν, σήμερα μετά τη Θεία Λειτουργία που με δίδαξαν τι σημαίνει στην πράξη το Ευαγγέλιο της Κρίσεως για “τω ενί τούτων των ελαχίστων” και πόσο πολύ προδίδουμε το Ευαγγέλιο όχι μόνον με την ασυνέπεια και την σκληροκαρδία μας, αλλά και με τον στραβό τρόπο που το κηρύττουμε.