Η ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΑΣ

Η ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΑΣ

Της Χριστούφαντου

=====

Ἡ μεγάλη Τεσσαρακοστή χαρακτηρίζεται ὡς ὁ κατ᾽ ἐξοχήν καιρός τῆς μετάνοιας. Στήν ἱερή της ἀτμόσφαιρα, ἡ ψυχή κατανύσσεται ἀπό τά παραδείγματα τῆς μετάνοιας πού προβάλλονται. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα πού τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή εὑρίσκεται ἐνώπιόν μας, εἶναι ὁ Προφήτης Δαυΐδ. Τό παράδειγμά του ὅμως θά πρέπει νά εὑρίσκεται ἐνώπιόν μας ὄχι μόνο τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀλλά διά βίου, διότι ὁ κατ᾽ ἐξοχήν σκοπός τῆς μετάνοιας εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔργο, τό ὁποῖο δέν ἔχει τελειωμό. 

Ὁ Δαυΐδ, αἰσθάνθηκε ὅτι οἱ ἁμαρτίες του τόν ἀπομάκρυναν ἀπό τόν Θεό καί γεμᾶτος συντριβή ἀναφώνησε τό ''ἡμάρτηκα τῷ Κυρίῳ.'' 

Ὁ πεντηκοστός Ψαλμός: "Ἐλεησόν με ὁ Θεός..." περιγράφει ἀνάγλυφα τό βίωμα καί τά χαρακτηριστικά τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας, πού πρέπει νά διέπει τόν καθένα μας σέ ὅλη μας τήν ζωή. Καθημερινά ἡ ἁμαρτία, ''λόγῳ, ἔργῳ καί διανοίᾳ'' καιροφυλακτεῖ νά προσβάλλει μέ διάφορες μορφές τόν κάθε πιστό καί πολλές φορές τό κατορθώνει καί τό ἀκόμη χειρότερο ἐνίοτε δέν γίνεται κἄν ἀντιληππή. Τά ἀποτελέσματα εἶναι καταστροφικά γιά τήν πνευματική μας ὑγεία καί προκοπή. Τό κακό ὅμως εἶναι ὅτι αὐτό δέν τό αἰσθανόμαστε, ἤ μᾶλλον δέν θέλουμε νά τό αἰσθανθοῦμε, διότι μᾶς παγιδεύει ἡ σατανική ἡδονή-ὀδύνη τῆς ἁμαρτίας. Ἔτσι, ἀπεμπολοῦμε τήν Χάρη πού μᾶς καλεῖ στήν σώζουσα μετάνοια. 

Ἄνευ μετάνοιας δέν ἐπέρχεται συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ Χάρη τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ μένει ἀνενεργός, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἀμετανόητος ἄνθρωπος νά ἀποθνήσκει στίς ἁμαρτίες του. 

''Ἡμάρτηκα τῷ Κυρίῳ'', ἐξομολογήθηκε με συντριβή ὁ Προφήτης Δαυΐδ καί μόνο τότε ἄκουσε ἀπό τόν Προφήτη Νάθαν τό ''καί Κύριος παρεβίβασε τό ἁμάρτημά σου'' (Β´ Βασ. ιβ´, 13). Ὁ Θεός τόν συγχώρησε, διότι ὁ ἴδιος ὁ Δαυΐδ καταδίκασε τόν ἑαυτό του.

«Ἔσβησε τήν ἁμαρτία του, διότι τήν ὁμολόγησε μέ γενναιοφροσύνη. Ἡ ὁμολογία τῆς ἐνοχῆς εἶναι ὁ πρῶτος δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν μετάνοια», μᾶς λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. 

Μόνο ἡ μετάνοια μᾶς ἀνοίγει τόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἄς κλείσουμε μέ τόν λόγο ἐκείνου πού εἶπε: «Ὁ Δαυΐδ γιά τήν ἁμαρτία του συνεχῶς ἔκλαιγε καί μετανοοῦσε. Ἐμεῖς, καθημερινῶς ἁμαρτάνουμε καί δυστυχῶς, οὔτε μία φορά εἰλικρινῶς μετανοοῦμε». 

Εἴθε ἡ μετάνοιά μας νά εἶναι εἰλικρινής, ἔμπρακτη καί διά βίου.