ΤΟ ΧΩΡΙΟ

ΤΟ ΧΩΡΙΟ

Της Χριστούφαντου

=====

Εὐλογημένο μου χωριό, πρασινοστολισμένο, 

πάντα θά σ᾽ ἔχω στήν καρδιά, πολυαγαπημένο.

Στόν τόπο σου τόν ἱερό, τούς ἐκλεκτούς γονεῖς μας,

ὁ Ὕψιστος εὐλόγησε ν᾽ ἀρχίσῃ ἡ ζωή μας.

Στό κέντρο σου ἡ ἐκκλησιά, βυζαντινός ρυθμός της,

μικρούς, μεγάλους σύναζε, ἔλαμπε ὁ ναός της.

Οἱ πρόγονοι τήν ἔκτισαν, οἱ ἴδιοι μέ τά χέρια,

ψάλλοντας κάθε Κυριακή, κρατοῦσαν ἁγιοκέρια.

Σ᾽ αὐτήν λάβαμε Βάπτισμα, σ᾽ αὐτήν καί τ᾽ ἅγιο Χρῖσμα,

ἐκεῖ Θεία Μεταλαβιά, στό ἱερό τό κτίσμα.

Ἐκεῖ χαρές καί θλίψεις μας, καί ὅλη ἡ ζωή μας,

στήν ἐκκλησούλα τοῦ χωριοῦ, ὅλ᾽ ἡ ἀπαντοχή μας.

Ἐκεῖ, στήν ἄκρη τοῦ χωριοῦ, ἀμέτρητοι δικοί μας,

σέ κοιμητῆρι ταπεινό, κοιμοῦνται συγγενεῖς μας.

Τό γιόμα ἐπηγαίναμε ν᾽ ἀνάψουμε κεράκι,

θυμίαμα νά βάλουμε καί στ᾽ ἄνθη τό νεράκι.

Σάν ἔφθανε φθινόπωρο, ἄνοιγε τό σχολειό μας

Θεέ μου, τί ξεχείλισμα χαρᾶς στό πρόσωπό μας!

Κι ἐρχόταν κρύο τό βαρύ, χιόνια εἰς τά ρουμάνια,

λευκή νυφούλα τό χωριό, δόξα εἰς τά οὐράνια!

Τήν Ἄνοιξι δέν στέκαμε, τρέχαμε σάν ζαρκάδια,

τό θέρος ἐρευνούσαμε βουνά καί τά λαγκάδια.

Μά οἱ γονεῖς σάν ἤθελαν χέρια στή δούλεψή τους,

πρόθυμα πάντα τρέχαμε, τί ὄμορφα μαζί τους!

Τώρα, ἀλλάξαν οἱ καιροί, στή μοναξιά μας ζοῦμε,

κι ὁ λογισμός ἀναπολεῖ χωριό πού ἀγαποῦμε.

Ὅλα πιά ἐρημώσανε, σάν φύγαμε στήν πόλι,

μείνανε σπίτια σφαλιστά κι ἀδειάσανε οἱ δρόμοι. 

Ν᾽ ἀνθοῦσαν πάλι τά χωριά, καμπᾶνες νά χτυποῦσαν,

γέλια παιδιῶν ν᾽ ἀκούγονταν, χαρά πού θά σκορποῦσαν!

 Ν᾽ ἀρχίσουν οἱ ἀμυγδαλιές, ξανά  ν᾽ ἀνθοβολοῦνε, 

φωλιές μήν μείνουν ὀρφανές, πουλιά νά κελαϊδοῦνε!

Ἡ ''καλημέρα'' ν᾽ ἀκουσθῇ, πού εἶναι ξεχασμένη,

ἄλλο μήν εἶν οἱ ἄνθρωποι ἀπρόσωποι καί ξένοι.

Οἱ κοινωνίες νά ντυθοῦν ταπείνωσι ἁγία, 

φόβο Θεοῦ νά ἔχουνε, οὐράνια εὐλογία.

Χωριό μου σ᾽ ἐγκατέλειψα, μά σ᾽ ἔχω στήν καρδιά μου,

πόθο μου ἔχω στά στερνά, νά ᾽ρθῶ στά γονικά μου.

Ἄνοιξης ροδοπέταλα, στόν κῆπο νά μυρίσω,

τήν τελευταία μου πνοή, στό σπίτι μου ν᾽ ἀφήσω.

Χριστέ μου, Σύ πού κυβερνᾷς τόπο πού κατοικοῦμε,

πόλεις, χωριά εὐλόγησε γιά νά εὐημεροῦνε.

Σύ Φώτισέ μας ὅλους μας μέ σύνεσι νά ζοῦμε,

μετάνοια νά ἔχουμε, Ἐσένα ν᾽ ἀγαποῦμε!