ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ

ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ

Της Χριστούφαντου

=====

Ψυχή πού δέν ἀγανακτεῖ, πού δέν κοχλάζει ἀπό τήν αἵρεση, τίς κακοδοξίες, τίς πλᾶνες κλπ. ψυχή πού δέν μισεῖ, τά ἔργα τοῦ Διαβόλου, ἀπ᾽ ὅπου κι ἄν αὐτά ὡς μανιτάρια ξεφυτρώνουν, σημαίνει ὅτι ἔχει μολυνθεῖ ἴσως καί ἀνεπανόρθωτα. Ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Θεό, ὄχι μόνο παραμένει ἀσυμβίβαστη καί ἀδιάφθορη ἀπό τήν «ἐκκλησίαν τῶν πονηρευομένων», ἀλλά ταυτοχρόνως ἀντιδρᾶ μέ ἱερό παλμό καί μέ ἅγιο μῖσος ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ «Συνασπισμοῦ» τῶν ἀνόμων καί ἀναξίων καί οὐδεμία κοινωνία μαζί τους ἐπισυνάπτει.

Ἡ ἀγάπη τοῦ καλοῦ, ὁ ζῆλος τῆς ἀρετῆς καί ἡ ἕλξις τῆς ἁγιότητος γίνονται συνάμα μῖσος ἄσπονδο ἀπέναντι τοῦ αἰσχροῦ, τοῦ φαύλου, τῆς διαστροφῆς, τῆς πλάνης, τῆς αἱρέσης, τοὐτέστιν τοῦ πνευματικοῦ θανάτου.

Εἰς ἕνα ψαλμό ὅπου ὁ Προφήτης Δαυΐδ ἀντιπαραθέτει τήν δική του ἀθωότητα πρός τήν κακία τῶν ἀσεβῶν γιά νά ζητήσει ἀπό τόν Θεό νά τόν ὁδηγήσει «ἐν ὁδῷ αἰωνίᾳ», ἀναφέρει ὑπό τύπον ἐρωτήσεως: «Δέν ἐμίσησα Κύριε αὐτούς οἱ ὁποῖοι σέ μισοῦν καί ἐκ τοῦ ζήλου μου δέν ἔλειωσα ὅπως τό κερί λόγῳ τῆς ἀποστροφῆς μου πρός τούς ἐχθρούς σου;" (ΡΛΗ´, 21).

Δέν κηρύσσουμε μῖσος πρός τά πρόσωπα, ἀλλά μισοῦμε τήν Πλάνη καί τήν Αἵρεση.