ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ Ἀπόκρυψη καὶ παρερμηνεία ἐγγράφων ΚΖ΄

ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ

Ἀπόκρυψη καὶ παρερμηνεία ἐγγράφων

ΚΖ΄

Του π. Θεόδωρου Ζήση

=====

Συμπεράσματα

Ἀπὸ τὴν προηγηθείσα ἀνάπτυξη ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ καταλήξει στὰ ἑξῆς συμπεράσματα:

1. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο κατὰ πανορθόδοξη ἀποδοχὴ ἀσκεῖ ἕνα συντο­νιστικὸ ρόλο στὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Φροντίζει ἰδιαίτερα νὰ λειτουργεῖ συνοδικὰ καὶ νὰ ἐνισχύει τὴν μεταξύ τους ἑνό­τητα. Ἡ ἀντισυνοδικὴ συμπεριφορὰ στὸ Οὐκρανικὸ ζήτημα καὶ ἡ συνεργασία του μὲ σχισματικὲς παρατάξεις καὶ ὄχι μὲ τὴν κανονικὴ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, στὴν ὁποία ὑπάγεται, προσβάλλει τὸν συντονιστικὸ ἑνοποιὸ ρόλο του. Ἤδη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀμφισβητεῖ γιὰ πρώτη φορὰ τὸν συντονιστικό του ρόλο.

2. Οἱ ἑλληνόφωνες Ἐκκλησίες μὲ βάση τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ τὴν κανονικὴ Παράδοση, γιὰ νὰ ἀποφευχθεῖ τὸ ὁριστικὸ σχίσμα, πρέπει νὰ ὑποστηρίξουν τὰ ἱστορικὰ καὶ ἱεροκανονικὰ δίκαια τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ νὰ μὴ στηρίζουν εἴτε ἐμφανῶς εἴτε διὰ τῆς σιωπῆς των τὴν ἀντικανονικὴ εἰσπήδηση τῆς Κωνσταν­τινούπολης σὲ ξένη δικαιοδοσία. Ἂν πράξουν τὸ ἀντίθετο, ὑποστηρίζοντας, λόγῳ φιλογενείας καὶ πατριωτισμοῦ, τὸν Ἕλληνα πατριάρχη, περιπίπτουν στὴν αἵρεση τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, τὸν ὁποῖο κατεδίκασε συνοδικὰ ἡ ἴδια ἡ Κωνσταντινούπολη τὸ 1872.

3. Τὸ Κίεβο εἶναι φυσικὸ καὶ ἀδιαίρετο τμῆμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῶν Ρώσων (988). Ἡ Κωνσταντινούπολη ἐφύλαξε αὐτὴν τὴν ἑνότητα τῶν Ρώσων καὶ τῆς Ἐκκλησίας τους. Μόνον κακόγνωμοι καὶ αἱρετίζοντες πατριάρχες σὲ περιόδους ξενικῆς κατοχῆς διήρεσαν ἐκκλησιαστικὰ τοὺς Ρώσους, χαριζόμενοι σὲ λατινικὲς καὶ οὐνιτικὲς πιέσεις καὶ ἐπιδράσεις. Ἡ τωρινὴ κακογνωμία τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου ἐπαναλαμβάνει τὸ ἴδιο λάθος, ὑποτασσόμενη στὶς γεωπολιτικὲς καὶ πολιτιστικὲς πιέσεις τῆς Δύσεως, ἡ ὁποία σχεδιασμένα καλλιεργεῖ καὶ ὑποθάλπει τὴν ρωσοφοβία, διαιροῦσα καὶ βασιλεύ­ουσα.

4. Ἡ συνοδικὴ ἀπόφαση τοῦ 1686 ἐπανέφερε τὴν ἑνότητα μεταξὺ Κιέβου καὶ Μόσχας, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς σταθερῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς τῆς Κωνσταντινού­πολης νὰ κρατήσει ἑνωμένο τὸ μεγάλο καὶ πολυάνθρωπο ἔθνος τῶν Ρώσων. Τώρα ἐγκαταλείπεται αὐτὴ ἡ ἐκκλησιαστικὴ πολιτικὴ καὶ συμμαχεῖ ἡ Κωνσταντινού­πολη μὲ τοὺς Λατίνους καὶ Φράγκους τῆς Δύσεως, ἐπὶ ζημίᾳ ὄχι μόνον τῆς Ρωσίας, ἀλλὰ ὅλης τῆς Ὀρθοδοξίας.

5. Τὰ δύο ἔγγραφα ποὺ ἐπικαλεῖται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο παρερμη­νεύονται καὶ κακοποιοῦνται. Ἡ ὑπαγωγὴ τοῦ Κιέβου στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας βάσει αὐτῶν εἶναι ὁλοφάνερη. Ἀπὸ πουθενὰ δὲν προκύπτει ὅτι εἶναι προσωρινὴ καὶ ὅτι παραμένει τὸ Κίεβο ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία τῆς Κωνσταντινούπολης· γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τρισήμισυ τώρα αἰῶνες (1686-2018) δὲν διανοήθηκε ἡ Κωνσταντινού­πολη νὰ τὴν διεκδικήσει. Μόνο τώρα μὲ κακοποίηση καὶ παρερμηνεία τῶν ἐγγρά­φων τὸ ἐπιχειρεῖ, χαριζόμενη στοὺς Οὐνίτες, στοὺς σχισματικούς καὶ στοὺς δυτικό­πληκτους τῆς Οὐκρανίας καὶ διαιροῦσα τοὺς Ὀρθοδόξους.