Η ΚΥΡΙΑ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΥΝΑΞΗ ΤΟΥ π. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ π. ΣΑΡΑΝΤΗ =====

Η ΚΥΡΙΑ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΥΝΑΞΗ ΤΟΥ π. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ π. ΣΑΡΑΝΤΗ

=====

Και εμείς, επίσης, κ. Τελεβάντο, έχουμε διαπιστώσει ότι οι καρδιές των Οικουμενιστών πόρρω απέχουν από τις υποκριτικές αγαπολογίες τις οποίες διακηρύσσουν. Καμμία αγάπη δεν έχουν, παρά μόνο διψυχία, διγλωσσία, δόλο και υποκρισία. 

Συμφωνούμε επίσης με την θέση σας, που με τόση ευθυκρισία εκφράσατε σχετικά με την δημιουργία αντισύναξης. Η σκέψη σας είναι πάντα δομικώς στηριγμένη πάνω στα γερά και αδιάσειστα θεμέλια των Ιερών Κανόνων και της ορθοδόξου εκκλησιολογίας. Διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν πολύ λεπτές αποχρώσεις, ισορροπίες που μόνο με την ταπείνωση και ευθύτητα καρδίας ενώπιον του καρδιογνώστου Θεού μπορούμε βιωματικά να επεξεργαστούμε. Η πνευματική ζωή είτε προσωπική είτε ενταγμένη εκκλησιολογικά μέσα στην κοινότητα ενέχει κινδύνους, αγωνίες, συνειδησιακό μαρτύριο, σχοινοβασία, τρόμο και αμφιβολία μέχρι να διαπιστώσουμε ότι μέσα στην φουρτούνα το φάντασμα που νομίζουμε ότι βλέπουμε και μας εμποιεί φόβο είναι ο Χριστός και να ειρηνεύσουμε. Δεν πρέπει όλα αυτά να μας παραξενεύουν είτε συμβαίνουν στην προσωπική μας πνευματική ζωή, είτε εν προκειμένω στην εκκλησιαστική. 

Εκφράσαμε ήδη την θέση μας ότι οι αγαπητοί και σεβαστοί πατέρες έκαναν λάθος με την δημιουργία αντισύναξης. Δεν είχαν κανένα εκκλησιολογικό και ΙεροΚανονικό λόγο να αποστασιοποιηθούν από τον π. Θεόδωρο Ζήση και τους συν αυτώ πατέρες. Συμφωνούμε όλοι ότι ο 15ος Κανόνας είναι δυνητικός και όχι υποχρεωτικός. Ας μην παραβλέπουμε, όμως, ότι κάθε πράγμα μέσα στην Εκκλησία που επαινείται δημιουργεί μία δυναμική, ότι δεν είναι ηθικώς αδιάφορο. Τώρα να φθάνουμε στο σημείο να ανατρέπουμε και αυτήν ακόμα την δυναμική, δηλαδή να λέμε ότι όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά και βλάπτει η δυναμική των πραγμάτων, όπως τα θέτει η Εκκλησία δια των Ιερών της Κανόνων, αυτό δεν μπορεί να έχει κανένα έρεισμα και καμμία δικαιολογία. Διότι αν συκοφαντήσουμε το δυναμικό σχήμα του προτύπου και προσπαθήσουμε ηθικά να το αποχρωματίσουμε και να το ανατρέψουμε, τότε όλη η ομολογία υποχωρεί και κατεδαφίζεται. 

Βλέπουμε μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα όλο το χρωματικό φάσμα. Από την τελεία αναισθησία και δουλοπρεπή, προσωπολατρική, συναισθηματική, ίσως και ιδιοτελή υποταγή στους οικουμενιστάς επισκόπους, από τον εκούσιο και προσχηματικό στρουθοκαμηλισμό μέχρι και την αδιάκριτη υποχρεωτική αποτείχιση. Όλα αυτά μπορούν να έχουν ένα μέτρο σύγκρισης και έναν πόλο ενότητος μόνο με την διδασκαλία της Εκκλησίας. Σε κανέναν δεν μπορούμε νά επιτρέψουμε μεροληπτικώς, όσον αγαπητοί καί σεβαστοί πατέρες και αν τυγχάνουν, να καταστρέφουν τα δυναμικά πρότυπα μόνο και μόνο επειδή δεν τυχαίνει να τα εκπροσωπούν οι ίδιοι. Μπορούν, όμως, κάλλιστα να τα υποστηρίζουν και να μην τα υπονομεύουν.