Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

=====

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἄρχεται. 

«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται· οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε».

Ὅπως λέγει ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος στήν προσευχή πού διαβάζουμε τήν περίοδο αὐτή τό «πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας» εἶναι οἱ «καθημερινές ἀσθένειες» τοῦ ἀνθρώπου οἱ ὁποῖες ἄν δέν προληφθοῦν  φθείρουν συνεχῶς τήν ψυχή του. 

Διότι ἡ ἀργία, δηλαδή ἡ ραθυμία καί ἀκηδία, δημιουργεῖ βραδύτητα καί ἀκινησία στόν ἄνθρωπο. Μέ τή ραθυμία ὁ ἄνθρωπος δέν ξεκουράζεται ἀλλά βαραίνει. Παύει νά κινεῖται, παύει νά θέλει νά πάει στή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση μέ τόν Χριστό. 

Ἡ περιέργεια φανερώνει ἕνα αἴσθημα ἀνεπάρκειας, μία ἔλλειψη, ἕνα ψυχικό κενό, τό ὁποῖο μέ τή σειρά τοῦ παρακινεῖ τόν ἄνθρωπο νά τό γεμίσει μέ πληροφορίες πού τόν κάνουν ἀκόμη περισσότερο περίεργο καί βεβαίως λιγότερο σοφό καί σώφρονα. Γεμίζει τό κενό μέ κενό καί ὄχι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Διότι ἄν γεμίζει μέ τήν παρουσία Τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος προετοιμάζεται γιά τή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση μέ τόν Χριστό. 

Ἡ φιλαρχία πάλι, εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς ταυτότητος τοῦ ἀνθρώπου, ἕνας ἀποπροσανατολισμός ἀπό τό «ποιός» εἶναι ὁ Θεός καί «ποιός» ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι ὁ μεγάλος πειρασμός τῆς ἐξουσίας ἐπί ἀνθρώπου καί κόσμου. Βλέπει ἀφ’ ὑψηλοῦ, ὡς θεός, τόν πλησίον, αἰσθάνεται πάντοτε ὅτι διαθέτει κάτι καλύτερο ἀπό τόν ἄλλο καί ὑπό αὐτή τήν αὐταπάτη δέν ἔχει κανέναν λόγο νά συναντήσει τόν Θεό ἀρνούμενος τή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση. 

Τέλος, ἡ ἀργολογία εἶναι αὐτή πού συμπαρασύρει καί ἀποδιοργανώνει πλήρως τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν αὐτός μέ ἀδιακρισία καί ἀμετροέπεια ἐκφέρει πολυλογία φλύαρη καί περιττή, ἀντί νά συγκρατεῖ καί νά συγκροτεῖ μυστικά καί μέ πνευματική ἡσυχία τόν λόγο του καί τόν ἑαυτό τοῦ προετοιμαζόμενος γιά τήν Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση.    

Ἡ ἀργία, ἡ περιέργεια, ἡ φιλαρχία καί ἡ ἀργολογία, λοιπόν, εἶναι οἱ ὄροι πού ψυχραίνουν τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί ἀντιθέτως θερμαίνουν τή συνειδητή ἀδιαφορία, τήν ἀπαξίωση, καί τό ἀνικανοποίητό του ἀνθρώπου. Εἶναι οἱ ὄροι τῆς ἄρνησης τῆς Θείας Χάριτος. Εἶναι οἱ ὄροι τῆς τραγωδίας τοῦ ἀπαγιασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος μέσα σέ αὐτήν τήν ἀγωνιστική περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀγαπητοί μου, ἔχει νά ἐπιτελέσει ἕνα δύσκολο ἔργο τό ὁποῖο θέλει θάρρος καί αὐτοέλεγχο: νά ἀντιστρέψει τούς ὅρους καί νά κυβερνήσει τόν ἑαυτό του. Κι αὐτό θέλει σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, ὑπομονή καί ἀγάπη. Θέλει μετάνοια καί φιλακολουθία. Θέλει ἄσκηση καί νηστεία.