ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΑΤΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΑΤΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

«Θα ριχτώ στον αγώνα. Θα πολεμήσω τίμια και παλληκαρίσια. Θ’ αγωνιστώ για τον λαό. Τον βλέπω αμόρφωτο και θέλω να τον μορφώσω, τον βλέπω αδικημένο και θέλω να τον δικαιώσω», έγραφε ο ήρωας της ΕΟΚΑ Κυριάκος Μάτσης το έτος 1944, όταν ακόμα ήταν μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου. Όταν αργότερα ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου, τον άκουσε να μιλά σε φοιτητική συγκέντρωση τον αποκάλεσε ‘’το αηδόνι της Κύπρου’’. Κάτι τέτοια ‘’αηδόνια’’, δεν αφήνουν ακόμα τους απλούς και αγνούς εκείνους Έλληνες της Κύπρου, να ‘’κοιμηθούν’’ από τον πόθο της λευτεριάς.

«Αν ο καλός Θεός», έγραφε στους γονείς του ο Κυριάκος Μάτσης, ένα χρόνο περίπου πριν τον θάνατό του, «μας επιφυλάσση την λαμπράν τύχη να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη». Κι όταν μετά τα απερίγραπτα βασανιστήρια, ο Στρατάρχης Χάρτνγκ προσπάθησε να δελεάσει τον Κυριάκο Μάτση με το ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών, ο ήρωας απάντησε κτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι με  το ‘’ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής». Παρόλα τούτα ως αληθινός Χριστιανός Ορθόδοξος στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, δίδασκε τους συγκρατούμενούς του, να μην τρέφουν μίσος στους Άγγλους στρατιώτες που τους φρουρούσαν στα κρατητήρια.

Τον Κυριάκο Μάτση τον σκότωσαν οι Άγγλοι ανατινάζοντας το κρησφύγετό του, αφού προηγουμένως διέταξε τους δύο συντρόφους του να βγούν έξω. Τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου επίσης τον έκαψαν ζωντανό στο κρησφύγετό του, αφού προηγουμένως διέταξε τους τρεις  συντρόφους του να βγούν έξω. 

Αυτών των δύο μεγάλων ηρώων της Κύπρου που θυσιάστηκαν για τη λευτεριά της Κύπρου και την ένωσή της με τη μητέρα Ελλάδα, επιμένουν στην ιστοσελίδα της Μητρόπολης Μόρφου, να προβάλλουν και τους Τουρκοκύπριους δασκάλους ως ήρωες και διάδοχούς τους. «Αυτοί είναι  ήρωες και διάδοχοι του Μάτση και του Αυξεντίου»;

Στη συνέντευξη του Μητροπολίτη Μόρφου που τιτλοφορείται ‘’Πλησιάζει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος’’ στην ιστοσελίδα της Μητρόπολης Μόρφου, αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής: «Ξέρετε ποιοι είναι οι πιο μεγάλοι αντιστασιακοί από όλους μας σήμερα στην Κύπρο; Οι Τουρκοκύπριοι δάσκαλοι. Οι πιο μεγάλοι ήρωες αυτή τη στιγμή στην Κύπρο είναι οι Τουρκοκύπριοι δάσκαλοι και ο παπά - Ζαχαρίας του Αποστόλου Αντρέα. Αυτοί είναι οι ήρωες, οι διάδοχοι του Μάτση και του Αυξεντίου». Δεν είναι σωστό να καλούνται οι Τουρκοκύπριοι δάσκαλοι, ήρωες και διάδοχοι του Μάτση και του Αυξεντίου, των ηρώων που έδωσαν τη ζωή τους για την λευτεριά και ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Γιατί λησμονούμε τους ήρωες Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού; Τα ηρωικά αυτά παιδιά, ο Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού, είναι για μας ήρωες και  διάδοχοι του Μάτση και του Αυξεντίου και όχι οι Τουρκοκύπριοι δάσκαλοι. Αυτά τα ηρωικά παιδιά, μας έδωσαν και το μεγάλο κουράγιο, να πούμε το μεγάλο όχι στο σχέδιο Ανάν. 

Αναπαύονται με τέτοια αναφορά οι συγγενείς του Μάτση και του Αυξεντίου; Αναπαύονται με τέτοια αναφορά οι συναγωνιστές των ηρώων αυτών που αψήφησαν αγχόνες, όχι μόνο για τη λευτεριά της Κύπρου, αλλά και για την ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα; Αναπαύονται με τέτοια αναφορά οι Έλληνες δάσκαλοι της Κύπρου; Δεν αναλογίζονται πόσο λυπεί τους Έλληνες δασκάλους της Κύπρου, αυτή η αναφορά; 

Σκέφτηκα αρκετές φορές, πόσο θα λυπόταν ο πατέρας μου, ένας δάσκαλος της Μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου, αν μάθαινε κάτι τέτοιο. Έναν από τους δύο συντρόφους του Κυριάκου Μάτση, που διέταξε να βγούν έξω από το κρησφύγετό του λίγο πριν το ανατινάξουν, τον μ. Ανδρέα Σοφιόπουλο, τον είχα δάσκαλο στο Δημοτικό και κατόπιν φίλο. Πόσο θα λυπόταν ο γενναίος αυτός δάσκαλος, αν άκουε να καλούνται οι Τουρκοκύπριοι δάσκαλοι ήρωες και διάδοχοι του Μάτση και του Αυξεντίου και μάλιστα από Εκκλησιαστική ιστοσελίδα. «Αυτοί είναι ήρωες, διάδοχοι του Μάτση και του Αυξεντίου»; Οι τόσοι αγωνιστές που αντιστάθηκαν στα κάθε λογής μειοδοτικά και απαράδεκτα σχέδια τι είναι; Θερμά λοιπόν παρακαλούμε να αποσυρθεί το σημείο αυτό της συνέντευξης με την τόσο λυπηρή ‘’διαπίστωση’’.