ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΚΑΛΥΒΙΤΗ

ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΚΑΛΥΒΙΤΗ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

Θυμάμαι ακόμα τη γιαγιά Ελένη, την αδελφή του παππού μου, στο σκλαβωμένο από τους αλλόθρησκους εισβολείς χωριό μου της περιοχής Μόρφου, ξαπλωμένη στο κρεββάτι της υπομονής σ’ ένα δωματιάκι και να μας διηγείται μονάχα βίους Αγίων. Τίποτε άλλο δεν τη θυμάμαι να μας διηγείται. Εμείς τότε μικρά παιδιά γύρω από το κρεββατάκι της, ακούγαμε τις διηγήσεις της.

Απ’ όλες αυτές τις διηγήσεις της γιαγιάς, ιδιαίτερα θυμάμαι τη διήγηση του Βίου το Αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη. Δεν ξέρω γιατί, η γιαγιά Ελένη τον καλούσε Χρυσοκαλυβίτη. Πιθανώς να τον καλούσε έτσι, γιατί στο φτωχό καλυβάκι που έφτιαξε στην αυλή του αρχοντικού των γονιών του, από την άσκηση, την αρετή και την όντως μαρτυρική καρτερία να μη φανερωθεί στους γονείς του, έγινε  παραδείσιο καλυβάκι. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αυτό που εις ήχον δεύτερον ψάλλομε στο δοξαστικό της εορτής του Αγίου, ‘’τη καλύβη διαιτώμενος ως εν Παραδείσω μυστικώς’’.

Κάπως έτσι μας διηγήθηκε η γιαγιά Ελένη, το βίο του Αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη: «Στα μέρη της Κωνσταντινούπολης, ήταν ένας άρχοντας που είχε ένα γιό που τον έλεγαν Ιωάννη. Οι γονείς του (Ευτρόπιος και Θεοδώρα), ήταν ευσεβείς άνθρωποι και έτσι του χάρισαν ένα Ευαγγέλιο. Εκείνο τον καιρό, τα Ευαγγέλια ήταν χειρόγραφα και έπρεπε να ήσουν πλούσιος να τα αγοράσεις. Τα εξώφυλλά τους τα στόλιζαν μάλιστα με πολύτιμα πετράδια. Για να διαβάσουν Ευαγγέλιο κάποιοι Χριστιανοί εκείνο τον καιρό, κρατούσαν σειρά στα Μοναστήρια που πήγαιναν. Για να διαβάσουν δηλαδή από μια σελίδα ο καθένας. Πέρασε λοιπόν από τα μέρη που ζούσε ο  Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης ένας μοναχός (από τη Μονή των Ακοιμήτων) πηγαίνοντας για τους Αγίους Τόπους. Ο  Άγιος Ιωάννης του ζήτησε να τον πάρει κρυφά από τους γονείς του μαζί του. Όταν επέστρεψε ο μοναχός από τους Αγίους Τόπους, τον πήρε μαζί του στο Μοναστήρι. Το μόνο που πήρε μαζί του ήταν εκείνο το Ευαγγέλιο που του χάρισαν οι γονείς του. Οι γονείς του τον έψαξαν παντού αλλά δεν τον βρήκαν. Ο Άγιος στο μοναστήρι ζούσε με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Ο πόλεμος όμως της αγάπης προς τους γονείς, τον οδηγεί να ζητήσει την ευλογία του Ηγουμένου και των αδελφών της Μονής να πάει να ακητεύσει στο πατρικό του σπίτι. Πήγε λοιπόν στο αρχονικό του πατέρα του. Όταν άνοιξε η πόρτα κανείς δεν τον κατάλαβε γιατί από τη άσκηση έγινε αγνώριστος στην όψη. Ζήτησε λοιπόν  την άδεια, αυτός που φαινόταν στην όψη περαστικός ζητιάνος, να φτιάξει ένα καλυβάκι στην αυλή. Για φαγητό ζήτησε κανένα ξεροκόμματο ψωμί. Όταν πέρασαν τα χρόνια και ο Άγιος πληροφορήθηκε από τον Κύριο ότι σε τρεις μέρες θα τον πάρει κοντά του, κάλεσε τους γονείς του να τους μιλήσει. Ανήξεροι οι γονείς τι ήθελε να τους πει ο ζητιάνος αυτός, πήγαν στο καλυβάκι του. Ο Άγιος τους ευχαρίστησε για τη φιλοξενία και τους είπε ότι θέλει να τους χαρίσει κάτι. Και τότε ο Άγιος τους έδωσε το Ευαγγέλιο που του χάρισαν όταν ήταν μικρός. Οι γονείς του ταραγμένοι τον ρώτησαν που βρήκε το Ευαγγέλιο αυτό, γιατί ήταν εκείνο που χάρισαν στον γιό τους όταν ήταν μικρός. Ο Άγιος τότε τους είπε ότι ‘’εγώ είμαι ο γιός σας ο Ιωάννης’’ και ότι ο Κύριος θα τον πάρει κοντά του σε τρεις μέρες. Οι γονείς τους δεν ήξεραν τι να κάνουν, να χαρούν που βρήκαν το γιο τους ή να λυπηθούν που θα πέθαινε». Κάπως έτσι ήταν η διήγηση της γιαγιάς Ελένης που βρήκε μαρτυρικό τέλος στη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής.

Χρυσοκαλυβίτη γιατί να τον ειπεί

_____________

Με προσοχή φυλάγεται περίσσια

στη Μονή του Παντοκράτορα

τ’ Άη Γιάννη του Καλυβίτη το Ευαγγέλιο

σε παμπάλαιη

μικρογράμματη γραφή.

Θυμάμαι  ακόμα

τη γιαγιά εκείνη

στο σκλαβωμένο σήμερα χωριό μου

από του πόνου το κρεββάτι

ετούτη την βιοτή  να ιστορεί.

Κείνο που διαπορώ ακόμα

Χρυσοκαλυβίτη γιατί να τον ειπεί.

Ίσως και τούτο νάναι

αιτία κι αφορμή

που εις ήχον δεύτερον υμνούμεν

που “τη καλύβη” ετούτη “διαιτώμενος”

“ως εν Παραδείσω μυστικώς”.

*  “καὶ τῇ καλύβῃ διαιτώμενος, ὡς ἐν Παραδείσῳ μυστικῶς” Από το δοξαστικό του β΄ ήχου του Εσπερινού της εορτής του Αγίου.