ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ
_______
Επισκόπου Ιερεμίου Φούντα, Μητροπολίτου Ι.Μ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, Η Θεία Λειτουργία (Σύντομα κηρύγματα), Δημητσάνα-Μεγαλόπολις 2013,σσ. 238.
Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού
====
Με το γνωστό τοις πάσι, αλλά πάντοτε ανεξάντλητο θέμα της Θείας Λειτουργίας, καταπιάνεται στο παρόν πόνημά του ο Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ιερεμίας. Ο λόγος της ενασχολήσεώς του με το παρόν θέμα είναι, όπως σημειώνει ενδεικτικά «η δογματική και λειτουργική και εκκλησιολογική κατήχηση» του ποιμνίου του.
Όταν ρώτησαν τον μακαριστό πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο Β΄ με ποιο τρόπο αντιστέκεται η Εκκλησία στη μακροχρόνια και παντοειδή καταπίεση και στις διώξεις του καθεστώτος των μπολσεβίκων, απάντησε: Λειτουργούμε, λειτουργούμε, λειτουργούμε.
Ένας Ινδονήσιος ιεραπόστολος όταν ζήτησε τη συμβουλή του Αγίου Παϊσίου, πριν φύγει για την πατρίδα του, για το πώς πρέπει να πολιτευθεί, έλαβε την πιο κάτω απάντηση: να προσεύχεσαι, να λειτουργιέσαι, να γίνεις παράδειγμα.
Ο Σεβασμιώτατος δεν αγνοεί την ανυπέρβλητη συμβολή της Λειτουργίας στη ζωή όλων των χριστιανών, κληρικών και λαϊκών κι επιμένει να κατηχεί λειτουργικά το λαό του Θεού. Τα κηρύγματά του είναι απλά, όχι απλοϊκά, και έχει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρόπο να εισάγει τον καθένα στο μυστικό κόσμο της Θείας Λειτουργίας. Τον διακρίνει το χάρισμα, που δεν είναι καθόλου αυτονόητο, να μην κουράζει τον αναγνώστη του αλλά να καταβαίνει, παρά τη λιπαρή ακαδημαϊκή του μόρφωση, στο επίπεδο του μέσου ανθρώπου.
Δεν παραλείπει, εφόσον θεωρεί απαραίτητη τη δογματική κατήχηση του λαού του Θεού, να τονίζει, ευκαίρως-ακαίρως, το δογματικό χαρακτήρα της θείας λατρείας. Στα σχόλια του για το Σύμβολο της Πίστεως σημειώνει: «Το αθάνατο μνημείο, που λεγεται «Πιστεύω» η Εκκλησία μας το διεφύλαξε αναλλοίωτο. Ούτε πρόσθεσε, ούτε αφαίρεσε τίποτα απ’ αυτό. Γιατί, αν γινόταν κατι τέτοιο, θα ήταν προσβολή στους αγίους Πατέρες της Α΄και της Β΄Οικουμενικής Συνόδου, ότι τάχα αυτοί οι Πατέρες δεν τα σκέφτηκαν καλά και ερχόμαστε εμείς και τα διορθώνουμε. Έτσι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με αγώνες πολλούς και με αίματα, διεφύλαξε το «Πιστεύω» ανόθευτο για μέσου των αιώνων. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τους Φραγκολατίνους, τους «Ρωμαιοκαθολικούς» που λέμε, οι οποίοι τόλμησαν να βάλουν βέβηλο χέρι στο «Πιστεύω» και το νόθευσαν με τη λέξη «Φιλιόκβε», που πρόσθεσαν». Έτσι μιλάνε οι πνευματικοί πατέρες.
Δεν παραλείπει, εφόσον θεωρεί απαραίτητη τη δογματική κατήχηση του λαού του Θεού, να τονίζει, ευκαίρως-ακαίρως, το δογματικό χαρακτήρα της θείας λατρείας. Στα σχόλια του για το Σύμβολο της Πίστεως σημειώνει: «Το αθάνατο μνημείο, που λεγεται «Πιστεύω» η Εκκλησία μας το διεφύλαξε αναλλοίωτο. Ούτε πρόσθεσε, ούτε αφαίρεσε τίποτα απ’ αυτό. Γιατί, αν γινόταν κατι τέτοιο, θα ήταν προσβολή στους αγίους Πατέρες της Α΄και της Β΄Οικουμενικής Συνόδου, ότι τάχα αυτοί οι Πατέρες δεν τα σκέφτηκαν καλά και ερχόμαστε εμείς και τα διορθώνουμε. Έτσι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με αγώνες πολλούς και με αίματα, διεφύλαξε το «Πιστεύω» ανόθευτο για μέσου των αιώνων. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τους Φραγκολατίνους, τους «Ρωμαιοκαθολικούς» που λέμε, οι οποίοι τόλμησαν να βάλουν βέβηλο χέρι στο «Πιστεύω» και το νόθευσαν με τη λέξη «Φιλιόκβε», που πρόσθεσαν». Έτσι μιλάνε οι πνευματικοί πατέρες.
Έτσι συμπεριφέρονται όταν είναι «Θεός το κινδυνευόμενον». Δεν κρύβουν τις αιρέσεις κάτω από το χαλί για να εμφανίζεται ο Παπισμός σαν «η αδελφή Εκκλησία της πρεσβυτέρας Ρώμης». Δεν χρειάζεται να με ρωτήσετε αν συνιστώ το βιβλίο αυτό. Την απάντηση την έχω ήδη δώσει.
No comments:
Post a Comment