ΚΥΠΡΟΣ

ΚΥΠΡΟΣ

Της Χριστούφαντου

=====

Βίρα τίς ἄγκυρες εὐθύς κι ἁπλώσατε ἱστία,  

λάβε τήν λύρα Ὅμηρε, τήν βίβλο Ἱστορία.

Ταξεῖδι στήν ἀέρινον, εἰς ἄρουραν ἐλαίας,

πού στέφανος λεμονανθοῦ μυρώνει τούς ἀγέρας.

Σιρόκος χαμογέλασε, τριήρης παίρνει ρότα

γιά Κύπρον Χριστοκέντητον, διαμάντι στόν αἰῶνα.

 Κινύρας ἄναξ σεβαστός, γενάρχης τῶν Παφίων,

καί Τεῦκρος Σαλαμῖνος γῆς, πόλεως τῶν Κυπρίων.

Τί πλοῦτος θησαυρίζεται εἰς σπλάχνα Ἀλασίας,

μετάλλευμα χαλκοῦ πολλοῦ, τέχνες χειροτεχνίας!

Διά τά ''χανάπια'' τί νά πῇς, τά σκαλιστά δοχεῖα,

φυλάσσουν νέκταρ μέ ἀνθούς καί δάκρυα θυσίας!

Πόση δέν τή ζηλέψανε κτίσι τους νά τήν κάμουν,

θεές στήν «πέτρα τοῦ Ρωμηοῦ», δῆθεν νά τήν συνδράμουν.

Αἰγύπτιοι καί Φοίνικες, Πέρσες καί Ἀσσυρίοι,

μά πάντα πνεῦμα λευτεριᾶς ἔπνεαν οἱ Κυπρίοι.

Ποιός εἶν᾽ ὁ μεγαλόπρεπος, περήφανος στό ἄτι,

εἰς ὁμοθρήσκους κι ἀδελφούς, ἀνοίγει τό παλάτι;

Εὐημερία καί τιμή, Κύπρος ὅλη ἡ χώρα,

τό ὄνομά του ξακουστόν, τόν λέγουν Εὐαγόρα.

Καί ἐπερνοῦσαν οἱ καιροί μέ δόξαν καί ἀγῶνες

κι ὅμως στό βάθος καρτεροῦν, γνωρίζουν οἱ αἰῶνες.

Μιά δίψα ἀκατάσβεστος ἐφλόγιζε τά στήθια,

διψοῦσαν τήν μοναδική, ἀπόλυτον Ἀλήθεια. 

Ἀλήθεια, ὄχι ἐκ τῆς γῆς, οὔτ᾽ ἀναδυομένη,

ὄχι τῆς πλάνης "φωτισμοί", μέ ψεῦδος πεπλεγμένοι.

Ἀλήθειαν οὐρανόσταλτον, Ἀλήθειαν σαρκωμένην,

πού ἐφερ᾽ ὁ Χριστός στήν γῆ, σ᾽ ὅλην τήν Οἰκουμένην.

Κατέφθασεν ὁ κήρυκας πάσης τῆς Ἐκκλησίας 

πού ἔλαβε πρός Δαμασκόν τό φῶς τῆς Ἀληθείας.

Παῦλος ὁ Χριστοκήρυκας, καταβαλών τήν πλάνην, 

ἔχων Βαρνάβαν σύντροφον, μαζί καί Ἰωάννην.

Σέργιος Παῦλος τούς καλεῖ, ποθῶν τῆς ἀληθείας, 

Ἐλύμας δέ ἀνθίστατο, ἕνεκεν τῆς μαγείας.

"Υἱέ διαβόλου καί ἐχθρέ πάσης δικαιοσύνης",

λάβε τό ἐπιτίμιον, τυφλός νά διαμείνῃς.

Ρωμαῖος ὁ Ἀνθύπατος ἐδέχθη κι ἐβαπτίσθη,

ἡ Κύπρος πρώτη ἔλαβε ἡγέτη ἐν τῇ πίστει.

Καί ἡ Ἀλήθεια ἔφθασε ἀπ᾽ ἄκρου εἰς τό ἄκρον,

Λαζάρου θησαυρίζουσα τόν ἱερόν του τάφον.

Πλημμύρισεν ἡ νῆσος μας μέ μύρον τῶν μαρτύρων,

ὅσιοι τήν ἐπότισαν μέ σταλαγμούς δακρύων.

Τάφοι ἁγίων, φύλακες εἰς κάθε σταυροδρόμι,

μηνύματα ἀπ᾽ τούς σταυρούς, δεῦτε οὐρανοδρόμοι.

Στρατιά ἁγίων ἱερά, πόσων τιμοῦν τήν κάρα,

Σπυρίδων, Ἐπιφάνιος, Νεόφυτος, Καντάρα.

Εἰκόνες Θεομήτορος, σεβάσματα Κυρίου

καί στήν κορφή τῆς νήσου μας Μονή Σταυροβουνίου.

Βυζάντιο, δόξα, τιμή, Ρωμηῶν ἡ ὑποθήκη

κι ἀκολουθεῖ πικρή Φραγκιά στή ζοφερά τή φρίκη.

Οἱ Ἐνετοί καί ἡ Τουρκιά, βάσανα τοῦ αἰῶνος,

μά πιότερο τυράννησαν τά τέκνα Ἀλβιῶνος.

Καί νῦν Κυπριωτόπουλα ἀπέδειξαν καί πάλι

πώς ὁ Ρωμηός δέν λησμονεῖ Ἀκρίτα παλληκάρι.

Ἔθραυσαν δόντια λέοντος, ταπείνωσαν δυνάστην,

φυλακισμένα μνήματα, συγκλόνισαν τήν πλάσι.

Χορός μαρτύρων ἱερός, ἄλκιμοι νεανίες,

ἔδειξαν πώς ὁ Ἕλληνας στέργει πρός τίς θυσίες.

Οἱ Λένας καί Καραολῆς, Πατάτσος, Δημητρίου,

μά στέφανος τοῦ ἔπους μας Γρηγόρης Αὐξεντίου.

Ἐπῆραν τόν ἀνήφορον καί τήν μεγάλην στράτα  

κι ἀντάμωσαν τήν λευτεριά στῆς δόξης τά παλάτια.

Ἐδέησαν στήν Παναγιά νά παύσῃ ἡ ἀγχόνη,

ἡ Κύπρος στήν Ἑλλάδα μας, ἄλλο μή μείνῃ μόνη.

Ὦ χώρα παντευλόγητε, πού σέρνεις τόν σταυρόν σου,
πῶς στέκεις ὁλομόναχη μέσα στόν διχασμόν σου;
Ποῦ τέκνα ἀγνοούμενα θρηνοῦνε καί στενάζουν,
πόσα θά ἀνακάμψουνε καί τώρα ποῦ λιμνάζουν;

Ὅσα κι ἄν ὑπομένουμε, ὅσο κι ἄν μᾶς φθονοῦνε,

λόγια τοῦ Ἐθνομάρτυρος στά ὦτα ἀντηχοῦνε:

«Ἡ Ρωμιοσύνη ἐν φυλῇ συνότζιερη τοῦ κόσμου...

γιατί σσιέπει τήν πού τάψη ὁ Θεός μου».

Τρανοί κι ἀφέντες, Κύπρο μας, ἀκόμη σέ μισοῦνε,

σχέδια ἐξυφαίνουνε καί σέ σφυροκοποῦνε.

Ἀρνοῦνται τίς θυσίες σου, τήν προσφορά στό πνεῦμα,

γλῶσσα, λατρεία, λευτεριά, τά τίμησες μέ αἷμα.

Δέν ἠμποροῦνε νά γροικοῦν εἰς γῆν τήν ἐναλίαν

πώς ζοῦν Ρωμηοί αὐθεντικοί, μαρτύρων Ἐκκλησία.

Φθονοῦν τ᾽ ἀγέρι λευτεριᾶς πού σοὔδωκε ὁ Πλάστης,

κουράγιο πικρομάνα μας, ἔλπιζε, θ᾽ ἀναπλάσῃς. 

Ψάλλουν Κυπριωτόπουλα ὕμνον ἐλευθερίας

καί τήν Κερύνειαν νοσταλγοῦν, τήν πόλιν τῆς θυσίας.

Τραγούδι πλέκουν λεβεντιᾶς κι ἡ φύσι ἀναρριγᾶται.

Ἡ Λευτεριά δωρίζεται; Ὄχι, μόν᾽ κατακτᾶται!

Τόν λόγο δέν τόν ἔχουνε ἀνθρώπων κατακτήσεις,

τόν ἔχει ὁ Ἀναστάς Χριστός, ὁ Θεῖος Κυβερνήτης.

Στήν Κύπρον μας ἀνθεῖ δενδρί πού φέρει ἐλευθερίαν,

ριζώνει στόν Ἑλληνισμόν καί στήν Ὀρθοδοξίαν!