ΜΙΑ ΝΕΑ ΦΕΡΡΑΡΑ-ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ

ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΠΡΟΣΤΡΕΧΟΥΝ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ (1439), ΩΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΦΟΡΜΟΥΛΑΣ ‘’ΕΝΩΣΗΣ’’

(Μια νέα Φερράρα-Φλωρεντία επιζητούν οι Παπικοί)

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

=====

Ιδού τι λένε οι Παπικοί. Ιδού το απότοκο των οικουμενιστικών ατοπημάτων στο Φανάρι. Με θρασύτητα προτείνεται από Παπικούς, το πρότυπο της Συνόδου της Φλωρεντίας του έτους 1439.

Στο τελευταίο τεύχος του Ιησουίτικου Περιοδικού «La Cività Cattolica» με θρασύτητα αναφέρεται ότι «ο Πάπας Φραγκίσκος έχει λάβει μια αρχαία φόρμουλα της Ένωσης, η οποία είχε υποστεί ‘’κυρώσεις’’ το έτος 1439, το Συμβούλιο (Σύνοδος) της Φλωρεντίας».

Σε κείμενο του Andrea Tornielli στη Vatican insider, ημερομηνίας 5 Φεβρουαρίου 2015 που τιτλοφορείται «Το συμβούλιο (Σύνοδος)της Φλωρεντίας, το μοντέλο για ενότητα μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων» (Il concilio di Firenze, modello per l’ unità tra cattolici e ortodossi), σχολιάζεται ευμενώς η ‘’ανακάλυψη’’ της φόρμουλας για ‘’ένωση’’, από το Ιησουίτικο Περιοδικό «La Cività Cattolica».

Χρησιμοποιήθηκε ο όρος Συμβούλιο (Concilio), αντί του όρου Σύνοδος (Sinodo) γιατί πραγματικά έτσι ήταν. Δεν μπορεί να θεωρηθεί η ούτω καλούμενη Σύνοδος Φερράρας–Φλωρεντίας, ως κανονική Σύνοδος, αλλά απλά συνάντηση Ορθοδόξων με τους αποκοπέντες από τη Μία, Αγία, Εκκλησία, αιρετικούς Παπικούς.

«Τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου τον περασμένο Νοέμβριο στην Κωνσταντινούπολη, στην παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, αναβίωσαν την προσέγγιση που έγινε στο Συμβούλιο της Φλωρεντίας, ‘’ένα νέο και πρωτότυπο τρόπο για να επιτύχουμε την πλήρη ενότητα μεταξύ των Εκκλησιών’’». Αυτό αναφέρεται μεταξύ άλλων στο τελευταίο τεύχος «La Cività Cattolica», περιοδικό της ‘’επιρροής’’ των Ιησουιτών. Σε άρθρο του ο Ιησουίτης ‘’πατέρας’’ Giancarlo Pani,  που τιτλοφορείται «Για να επιτύχουμε την πλήρη ενότητα» υποδεικνύει με θράσος, την αρχαία όπως την κάλεσε φόρμουλα της Φλωρεντίας για ένωση.

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Andrea Tornielli στη Vatican insider, ότι «το Περιοδικό «La Cività Cattolica», είναι της ‘’επιρροής’’ των Ιησουιτών, των οποίων οι σχεδιασμοί εξετάζονται από τη Γραμματεία του Βατικανού», με ότι αυτό συνεπάγεται.

Προχωρούν μάλιστα και στο ‘’μεγάλο αντάλλαγμα’’ της Παπικής ‘’μεγαλοψυχίας’’, ότι θα δικαιούται η Ορθόδοξη Εκκλησία να έχει το Σύμβολο της Πίστεως, χωρίς την προσθήκη του Filioque. Όμως πρέπει η Ορθόδοξη Εκκλησία, τονίζουν με θράσος οι Παπικοί, να αποδεχθεί τη ‘’Λατινική ορθοδοξία’’, όπως έχει καλέσει την αιρετική προσθήκη του Filioque. Αναφέρεται επίσης ότι «Η διαμάχη στη Φλωρεντία, ήταν αρκετά έντονη και είχε τελειώσει με μια συμβιβαστική λύση, ότι πρέπει να γίνει σεβαστή η ελευθερία των Ελλήνων, οι οποίοι δεν είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν το Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουν τη ‘’Λατινική ορθοδοξία’’ της προσθήκης» το Περιοδικό «La Cività Cattolica».

Και το ατόπημα των Παπικών μακραίνει προτείνοντας αιρετίζοντας τρόπους αποδοχής του Filioque. «Στη Φλωρεντία την αντιπαράθεση για το Filioque είχαν  καλύψει οι δύο τύποι: ‘’εκ του Πατρός δι’ Υιού ή εκ του Πατρός και του Υιού’’» αναφέρει το Ιησουίτικο Περιοδικό «La Cività Cattolica». Προς τούτο επισημαίνει ο Ιησουίτης ‘’πατέρας’’ Giancarlo Pani, ότι στη Φλωρεντία το έτος 1439, έχει ‘’καλυφθεί’’ το ζήτημα της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και του Υιού. Οι δύο αυτοί τύποι  γράφει το «La Cività Cattolica» αναφέρονται τόσο στους Ανατολικούς όσο και στους Δυτικούς Πατέρες. Υπενθυμίζουμε στους Παπικούς, ότι δεν υπάρχει συμμετοχή του Υιού στην εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος. Ο αδιάψευστος λόγος του Χριστού ξεκάθαρα το αναφέρει «Το Πνεύμα το Άγιον ο παρά του Πατρός εκπορεύεται».

Να υπενθυμίσομε στους αιρετικούς Παπικούς, ότι η Μία Αγία Εκκλησία απαραχάρακτα ομολογεί το Σύμβολο της Πίστεως, χωρίς καμιά αιρετική προσθήκη. Και κάτι πολύ σημαντικό ακόμα: Η Μία Αγία Εκκλησία, την Ορθόδοξη ομολογία του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού  ακολούθησε και όχι των Ορθοδόξων Ιεραρχών που εξέπεσαν της αληθείας στη σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Συνεπώς ούτε η αίρεση του Filique «εκ του Πατρός και του Υιού», είναι αποδεκτή, ούτε το συνεπακόλουθο αιρετίζον παιχνίδισμα «εκ του Πατρός δι’ Υιού».

Γίνεται αναφορά στη Παπική ‘’μεγαλοκαρδία’’, ότι «Η Καθολική Εκκλησία ‘’δεν προτίθεται να επιβάλει καμιά υποχρέωση’’ για την πλήρη κοινωνία με τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, εκτός από εκείνη της κοινής Πίστεως». Ποιά κοινή Πίστις, αφού οι Παπικοί επιμένουν στην αίρεση του Filioque και στις άλλες κακοδοξίες τους;

Επισημαίνεται και πάλι από τους Παπικούς η ‘’εμπειρία’’ της πρώτης χιλιετίας. Η αναφορά στην πρώτη χιλιετία παραπέμπει στα περί διηρημένης Εκκλησίας. Ομιλούν οι Παπικοί για «πρώτη χιλιετία», αλλά αγνοούν ότι το Σύμβολο της Πίστεως κατ’ αυτή τη χρονική περίοδο, το οποίο η Μία Αγία Καθολική Εκκλησία, η Ορθόδοξη δηλαδή Εκκλησία απαραχάρακτα το ομολογεί. 

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αναφέρει σχετικά, «η Εκκλησία ούσα καθολικώς εις και μοναδικός θεανθρώπινος οργανισμός εις όλους τους κόσμους, δεν είναι δυνατόν να διαιρεθή. Κάθε διαίρεσις θα σήμαινε και τον θάνατον της».

Επισημαίνεται επίσης και πάλι από τους Παπικούς, η ωραιοποίηση του παπικού εξουσιαστικού πρωτείου, ως ‘’πρωτείου στην αγάπη’’. Στο άρθρο τούτο έχει κληθεί και πρωτείο ‘’φιλανθρωπίας’’. Ο ποικιλότροπος παπικός δόλος και τι δεν έχει εφεύρει. Υποβαθμίζεται λεκτικά το εξουσιαστικό πρωτείο για να γίνει αποδεκτό.  

Σημειώνεται επίσης στο Περιοδικό «La Cività Cattolica», «η προσπάθεια του Επισκόπου Ρώμης για κοινωνία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες». Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όταν οι Παπικοί κάνουν λόγο για Ορθόδοξες Εκκλησίες, δεν κάνουν χρήση πληθυντικού για να υποδηλώσουν τις Τοπικές Εκκλησίας, που ανήκουν στην Μία Αγία Εκκλησία, αλλά κατά απαράδεκτο τρόπο συμπεριλαμβάνουν και τις λεγόμενες ‘’Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες’’ δηλαδή τους αιρετικούς Μονοφυσίτες, Κόπτες, Νεστοριανούς κλπ. Πεισματικά επίσης η Ορθόδοξη Εκκλησία καλείται στο Περιοδικό «La Cività Cattolica», απλά «οι Έλληνες», με ότι αυτό συνεπάγεται.

Όσο αφορά το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο, αναφέρει το Περιοδικό «La Cività Cattolica»: «Το πιο αμφιλεγόμενο σημείο παρέμεινε η διδασκαλία σχετικά με το πρωτείο του Πάπα. Οι Έλληνες είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν τη Ρωμαϊκή ‘’εκκλησία’’ ως την πρώτη της πενταρχίας, δηλαδή των πέντε αρχαίων (πρεσβυγενών) Πατριαρχείων, αλλά ζήτησαν ‘’περιορισμό’’ των εξουσιών του Παπισμού μέσω της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των άλλων Πατριαρχών: ‘’Ορίζουμε ότι η Αγία Αποστολική Έδρα και ο Ρωμαίος Ποντίφικας έχει υπεροχή σε όλο το σύμπαν, ότι ο ίδιος ο Ρωμαίος Ποντίφικας είναι ο διάδοχος του Αγίου Πέτρου». Επισημαίνει ακόμα το Ιησουίτικο Περιοδικό «La Cività Cattolica», ότι ο εκάστοτε Πάπας είναι «ο πατέρας και διδάσκαλος όλων των Χριστιανών» καθώς και άλλες παρόμοιες εξουσιαστικές υπερβολές.

Αποστολική Διαδοχή  εκτός της Μίας  Εκκλησίας, της Ορθοδόξου δηλαδή Εκκλησίας, δεν υπάρχει. Συνεπώς η ενότητα δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά από την επιστροφή των Παπικών στην Μία Αγία Εκκλησία. Οι Παπικοί επιζητούν με την εμμονή στη Σύνοδο της Φλωρεντίας, η Ιστορία να επαναληφθεί. 

Θα υπενθυμίσομε ότι αρχικά έγινε παρόμοια προσπάθεια στη Σύνοδο της Λυών το έτος 1274,  αλλ’ όμως ο Όσιος Νείλος Καβάσιλας ανέτρεψε τα σχέδιά των. Ακολούθησε το ολίσθημα της Συνόδου Φερράρας–Φλωρεντίας (1438-1439), αλλ’ όμως ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός  ανέτρεψε τα σχέδιά των. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός με τη φράση του «αιρετικοί εισίν άρα, και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν», καταγράφει επακριβώς το ιστορικό τούτο γεγονός. Τελικά ο παρήγορος λόγος του Ομολογητού Γέροντος της Παναγούδας Οσίου Παισίου προς τον Αρχιμανδρίτην Χαράλαμπο Βασιλόπουλο θα σημαδεύει την πορεία της Εκκλησίας εν αληθεία: «Ο Κύριος όταν θα πρέπη, θα παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας».