ΓΙΑΤΙ ΑΓΝΟΗΘΗΚΕ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ Μ. ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ;

ΓΙΑΤΙ ΑΓΝΟΗΘΗΚΕ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ Μ. ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===========

Αναφέρθηκα πρόσφατα στην παντελή αδυναμία των ηγετών του αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού να σταθμίσουν τα δεδομένα και να προβλέψουν τις επόμενες κινήσεις στη σκακιέρα των εξελίξεων.

Σήμερα είμαι υποχρεωμένος να επανέλθω και να επαναλάβω την ίδια διαπίστωση.

Ο Μέγας Αρχιδιάκονος Μάξιμος τα τελευταία χρόνια ομιλεί την Κυριακή της προ Χριστού Γεννήσεως (αλλά και της Σταυροπροσκυνήσεως).

Αυτά που λέγει φυσικά τυγχάνουν της απόλυτης έγκρισης του Παναγιότατου και εκφράζουν τη γραμμή του Οικουμενικού Θρόνου για τους διαλόγους και άλλες σημαντικές πτυχές της Εκκλησιαστικής ζωής.

Οι ομιλίες του Πανοσιολογιότατου - όπως προσφωνείται εν τω Πατριαρχείω - Αρχιδιάκονου προκάλεσαν - ως εικός - πολλή αντίδραση - οπωσδήποτε και του γράφοντος - στο παρελθόν, επειδή επιτέθηκε χωρίς προσχήματα σκληρά εναντίον των παραδοσιακών πιστών οι οποίοι πολεμούν τον Οικουμενισμό.

Φέτος (το 2012) διατύπωσε εξίσου αξιοπρόσεκτα απαράδεκτες θέσεις που αφορούν την πορεία των διαλόγων, έκανε έμμεση αναφορά στη μέλλουσα να συνέλθει Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας καθώς επίσης και αναφορά στην αντίληψη του Φαναρίου για το “πρωτείο” στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Παρόλα αυτά δεν έγινε ουδεμία απολύτως αναφορά στο διάστημα των είκοσι περίπου αυτών ημερών από οιονδήποτε από τους αρχηγούς του αντιοικουμενιστικού αγώνα. 

Ούτε καν από τα παραδοσιακά ιστολόγια που πολεμούν συστηματικά και με συνέπεια τον Οικουμενισμό.

Και όμως! Στο κήρυγμά του ο Πανοσιολογιότατος Αρχιδιάκονος ήταν εξόχως αποκαλυπτικός.

Συνοπτικά ο Μ. Αρχιδιάκονος στο κήρυγμά του εμμένει - και ορθώς πράττει - στην ερμηνευτική του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη (Ζηζιούλα) για την σχέση Εκκλησίας - Θείας Ευχαριστίας και επισκόπου, που εκφράζει τη θεολογία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά δεν παραλείπει να διακηρύξει ότι η καθιέρωση “πρωτείου διακονίας” - όπως το ονομάζει - στην Ορθοδοξία είναι επιβεβλημένη.

Αναφέρει μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

“Καί ναί μέν δέν ὑπάρχει μία αὐστηρῶς ἀπό συστηματικῆς ἀπόψεως θεολογική θεώρησις τοῦ Πρωτείου εἰς τήν πατερικήν παράδοσιν. Πέραν ὅμως τούτου τοῦ ἱστορικοῦ ἐρωτήματος, τίθεται τό ἑξῆς σημαντικόν, καί κατά τήν ταπεινήν ἄποψιν τοῦ ἱεροῦ ἄμβωνος, θεολογικῆς φύσεως ἐρώτημα: ἐάν ἡ Συνοδικότης ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπάρχει θείῳ δικαίῳ, δηλαδή εἶναι θείας φύσεως καί προελεύσεως, ὡς ἄλλωστε διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία, διατί τό πρωτεῖον, τό ὁποῖον εἶναι ἀναπόσπαστον μέρος τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, δέν δικαιοῦται θεολογικήν θεμελίωσιν; Οἱ κανόνες ἐπιβάλλουν τήν ὕπαρξιν τοῦ πρώτου ἐν τῷ θείῳ θεσμῷ τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ κανονική παράδοσις ἐμμένει πεισματικῶς εἰς τήν ἀναγκαιότητα τοῦ θεσμοῦ καί τοῦτο δύναται νά ἐξηγηθῇ μόνον θεολογικῶς. Ἄλλωστε, ἐάν τό πρωτεῖον ἦτο διοικητικῆς καί ἐκκλησιαστικο-πολιτικῆς φύσεως θά ἠδύνατο ἀνέτως νά καταργηθῇ. Εἶναι ἄλλωστε καί κοινή λογική διαπίστωσις.

Τό ὡς ἄνω ἐκτεθέν ἐπιχείρημα ὁδηγεῖ ἡμᾶς εἰς τήν ἀναζήτησιν θεολογικῆς βάσεως τοῦ Πρωτείου. 

Ἡ θεολογική βάσις τοῦ Πρωτείου δύναται νά ἐξηγηθῇ ἀπό Τριαδολογικῆς σκοπιᾶς. Τό ἀρχέτυπόν του εἶναι ἡ ἱεραρχική σειρά καί τάξις τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπου ὁ Πατήρ ὡς πρῶτος ἐκφράζει τήν ἑνότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί συνυπάρχει ἀχωρίστως καί αἰωνίως μέ τόν Υἱόν καί τό Πνεῦμα. Οὕτω, λοιπόν, ὁ Πρῶτος δέν νοεῖται ἄνευ τῆς Συνόδου, ἀλλά οὔτε ἡ Σύνοδος ἄνευ τοῦ Πρώτου. 

Ἡ Ὀρθόδοξος θεολογία, ὀφείλει, ἐπιτέλους, ἐν πνεύματι νηφαλιότητος, νά ἀξιολογήσῃ θεολογικῶς τό πρωτεῖον καί νά ἀπαγκιστρωθῇ ἐκ τῶν πολεμικῶν σχημάτων τοῦ παρελθόντος, τά ὁποῖα συνετέλεσαν εἰς μίαν μονομερῆ ἀνθρωπίνῳ δικαίῳ θεμελίωσιν τοῦ πρωτείου ἐπί καθαρῶς ἐκκλησιαστικῶν καί πολιτικῶν λόγων, καθώς καί ἐκ τῶν σχολαστικῶν ἀναζητήσεων εἰς πατερικάς μαρτυρίας. Καί μέ τήν αὐτήν θεολογικήν λογικήν καί ἐπιχειρηματολογίαν ὀφείλομεν νά ἐξετάσωμεν τό διαθρυλούμενον καί πολλάκις παρεξηγημένον παγκόσμιον πρωτεῖον ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ.”

Δεν θα έπρεπε να υπάρξει απάντηση τουλάχιστον σ’ αυτό το απόσπασμα του κηρύγματος του Πανοσιολογιότατου από τους ηγέτες του αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού, αφού είναι βέβαιο ότι ο Μ. Αρχιδιάκονος εκφράζει τις θέσεις του Πατριαρχείου και όχι προσωπικές του απόψεις;

Ο Πανοσιολογιότατος αναγνωρίζει ότι ουδένα Πατερικό ένδυμα έχει για να καλύψει τη θεολογική γύμνια του και προσπαθεί να θεολογήσει για το “πρωτείο” με στοχαστική προσέγγιση του μυστηρίου της Αγίας Τριάδας.

Ποιος Πατήρ της Εκκλησίας θεολόγησε ποτέ στοχαστικά για τα μυστήρια του Θεού; Πολλώ μάλλον για το μυστήριο της Αγίας Τριάδας! 

Η ερώτηση δεν είναι ποιος Ρώσος θεολόγος του 20ού αιώνα της Διασποράς προσέγγισε στοχαστικά το Θεό, αλλά ποιος Αγιος Πατήρ της Εκκλησίας διέπραξε ποτέ τέτοιο ατόπημα που προσβάλλει ευθέως την πίστη της Εκκλησίας ότι ο Θεός είναι απερινόητος, ανέκφραστος και ακατάληπτος.

Είναι φανερόν ότι το κακόδοξο κείμενο της μικτής επιτροπής Ορθοδόξων και Παπικών στη Ραβέννα εξακολουθεί να είναι η πυξίδα της πορείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο διάλογο με τους Παπικούς και ότι αυτού του είδους την ερμηνευτική του "πρωτείου" θέλει να προωθήσει και στη μέλλουσα να συνέλθει Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Και όμως! Ούτε αυτή του η προσέγγιση έτυχε της δέουσας προσοχής!

Γιατί;