ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ κ. ΝΑΤΣΙΟΥ: “ΤΑ ΛΙΓΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΚΟΠΟ, ΤΑ ΠΟΛΛΑ ... ΜΕ ΚΟΛΠΟ”

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ κ. ΝΑΤΣΙΟΥ: “ΤΑ ΛΙΓΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΚΟΠΟ, ΤΑ ΠΟΛΛΑ ... ΜΕ ΚΟΛΠΟ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

========================

Σε ένα πολύ ωραίο και καλογραμμένο - όπως πάντοτε - άρθρο του, που προσφυώς επιγράφει “ΤΑ ΛΙΓΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΚΟΠΟ, ΤΑ ΠΟΛΛΑ ... ΜΕ ΚΟΛΠΟ", ο αξιόλογος αναλυτής κ. Δημήτρης Νατσιός υποβάλλει ένα πολύ ουσιαστικό ερώτημα που χρήζει πολλής προσοχής.

Ρωτά λοιπόν:

“Αν εγώ ο δάσκαλος, αφήνω τους μαθητές μου «να κλέβουν» στα διαγωνίσματα και «να αντιγράφουν», την επόμενη φορά θα έλθουν όλοι αδιάβαστοι. Ποιος είναι θα υπεύθυνος για την καταστροφή της τάξης; Όλοι μαζί;.”

Ολοι μαζί ασφαλώς κ. Νατσιέ. 

Ο λόγος που δεν πρέπει να αντιγράφουμε στο διαγώνισμα ή να κλέβουμε το κράτος με τη φορολογική μας δήλωση δεν είναι επειδή θα μας συλλάβει η αστυνομία ή θα μας τιμωρήσει ο δάσκαλος, αλλά επειδή με την κλεψιά στο διαγώνισμα ή στη φορολογική μας δήλωση ή κάτι παρεμφερές θα προσβάλουμε την αγάπη του Χριστού.

Ο δάσκαλος βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει - κατά την κοσμική θεώρηση των πραγμάτων - μεγαλύτερη ή ίσως και την αποκλειστική ευθύνη, αλλά το Ευαγγέλιο καθιστά σαφές ότι όλοι όσοι απλά επιθυμούν να κλέψουν είναι κλέφτες. 

Οσοι πηγαίνουν για να δουν με αμαρτωλή επιθυμία τη γυναίκα του αδελφού τους είναι μοιχοί.

Ο Μέγας Βασίλειος είναι εξίσου σαφής: “Πολλοί γάρ πτωχοί μέν τῆ περιουσίᾳ, πλεονεκτικώτατοι δέ τῆ προαιρέσει τυγχάνουσιν”.

Ο κόσμος βέβαια έχει άλλα κριτήρια. 

Αλλά ως χριστιανοί είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτόμαστε με τη λογική του Ευαγγελίου και όχι με τη λογική του κόσμου! 

Ως δάσκαλοι, ως γονείς και ως πολίτες αυτή την ηθική του Ευαγγελίου είμαστε υποχρεωμενοι να ζούμε και να διδάσκουμε. 

Αλλιώς μετατρέπουμε την Εκκλησία σε “κόσμο” από τον άμβωνα, από την έδρα μας στο σχολείο, από το ρόλο μας ως γονέων στην οικογένεια και από το καθήκον μας ως πολιτών της πατρίδας μας.

Ως χριστιανοί δεν διαβαθμίζουμε τις αμαρτίες. Τις αποφεύγουμε ολότελα. 

Δεν έχει σημασία αν κάποιος πνιγεί στη μέση του ωκεανού ή στο βάθος της θάλασσας. Πνιγμένος είναι και στις δύο περιπτώσεις. 

Αν είμαι έτοιμος να κλέψω στο διαγώνισμα επειδή ο δάσκαλός μου δεν ξέρει ή δεν ενδιαφέρεται να κάνει τη δουλειά του, σημαίνει ότι αύριο θα κλέψω και το αφεντικό μου επειδή δεν ξέρει να κρατήσει το ταμείο της επιχείρησής του. 

Οταν ο “πάγκαλος” Ιωσήφ προκλήθηκε από τη γυναίκα του Πετεφρή να αμαρτήσει μαζί της, επειδή κανείς δεν θα μάθαινε την αμαρτία, απάντησε ότι το αμάρτημα θα γίνει κατενώπιον του Θεού. (Οχι απλά του Πετεφρή).

Αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο Γένεσις κεφ. 39:

"Η γυναίκα του Πετεφρή έστρεψε με επιμονήν και με πόθον τα βλέμματά της στον Ιωσήφ και του είπε· “κοιμήσου μαζί μου”.

Αυτός όμως δεν ήθελε και ηρνείτο συνεχώς λέγων εις την γυναίκα του Πετεφρή· 

“αφού ο κύριός μου έχει τόσην εμπιστοσύνην εις εμέ, ώστε τίποτε πλέον δεν γνωρίζει και δεν παρακολουθεί από τα εν τω οίκω του, μου έχει δε παραδώσει τα πάντα εις τα χέρια μου και κανείς δεν είναι ανώτερός μου εις αυτήν την οικίαν ούτε έχει εξαιρεθή από την δικαιοδοσίαν μου κανείς, πλην σου η οποία είσαι σύζυγός του, πως εγώ θα πράξω την πονηράν αυτήν πράξιν και θα αμαρτήσω ενώπιον του Θεού;”

Αυτή είναι η βασική φιλοσοφία του χριστιανισμού. Αμαρτάνουμε έναντι του παντεπόπτη Θεού. Οχι έναντι του νόμου ή των σχολικών κανονισμών.

Αντί η Εκκλησία να αναζητά ευθύνη απρόσωπη για το κακό απευθύνεται στον άνθρωπο, στον καθένα άνθρωπο ξεχωριστά, και του ζητά να πραγματοποιήσει το σκοπό για τον οποίο πλάστηκε. Να γίνει Αγιος και τέλειος όπως ο Πατήρ Του ο εν τοις ουρανοίς.

Προσοχή, λοιπόν, από τον πειρασμό να αναζητούμε την ευθύνη από την “άτιμη κοινωνία”, από τις “σκοτεινές δυνάμεις”, από τους πολιτικούς, από τους διεθνείς τοκογλύφους κτλ.. 

ΟΧΙ επειδή δεν υπάρχουν όλοι αυτοί!  Ασφαλώς και υπάρχουν και προξενούν τεράστια ζημία και είναι υπόλογοι γι' αυτό, αλλά επειδή ως χριστιανοί αναζητούμε στον εαυτό μας την προσωπική ευθύνη για το κακό στον κόσμο.

"Απόκτησε την πνευματική ειρήνη και τότε χίλιες ψυχές ολόγυρά σου θα βρουν τη λύτρωση", μας διδάσκει ο μεγάλος Ρώσος Αγιος Σεραφείμ του Σαρώφ.

Εις τούτο συνίσταται η ουσία του Ευαγγελίου.

ΜΟΝΟΝ ασκητικές αναγεννήσεις γνωρίζει η Ορθόδοξος Εκκλησία, μας διδάσκει ο κορυφαίος ορθόδοξος θεολόγος του 20ού αιώνα Οσιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Ο δάσκαλος, λοιπόν, του ερωτήματος του κ. Νατσιού που αφήνει τους μαθητές του να αντιγράψουν, έχει 100% προσωπική ευθύνη επειδή κάνει πλημμελώς το καθήκον του.

Αλλά και οι μαθητές που αντιγράφουν ή που πηγαίνουν αδιάβαστοι έχουν 100% προσωπική ευθύνη, επειδή πράττουν πλημμελώς το δικό τους καθήκον.

Στο άθεο σύνθημα στον τοίχο "Ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές", που προτάσσεται της ανάρτησης, η απάντηση της Εκκλησίας είναι σαφέστατη. 

Οχι μόνον ο κόσμος κερδίζεται με προσευχές, αλλά ΜΟΝΟΝ με τις προσευχές, επειδή ο Χριστός κρατά στα χέρια Tου τα ηνία της Ιστορίας.

Επειδή προσευχή είναι για το χριστιανό δάσκαλο να διδάσκει με ευσυνειδησία τους μαθητές του και προσευχή είναι για τους μαθητές να μελετούν και να λειτουργούν στο σχολείο με έντιμο τρόπο.