ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ Ἀπόκρυψη καὶ παρερμηνεία ἐγγράφων Κ΄

ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ

Ἀπόκρυψη καὶ παρερμηνεία ἐγγράφων

Κ΄

Του π. Θεόδωρου Ζήση

=====

Ἀσφαλῶς κατὰ τοὺς δύο αἰῶνες ὑποταγῆς τῆς Οὐκρανίας στοὺς Πολωνούς, στὶς λατινικὲς καὶ οὐνιτικὲς ἐπιδράσεις, διαμορφώθηκαν μεταξὺ τῶν Οὐκρανῶν Ὀρθοδόξων ρωσοβικές, φιλοπαπικὲς καὶ φιλοδυτικὲς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες δὲν ἐπιθυμοῦν τὴν ἐξάρτησή τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. 

Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι θὰ ἀλλάξουμε καὶ τὴν ἱστορία, ἀγνοώντας τὶς ἱστορικὲς πηγὲς ἢ παρερμηνεύοντας κάποια ἱστορικὰ κείμενα, ὅπως, δυστυχῶς, πράττει τώρα ἡ Κωνσταντινούπολη, ἀντιφάσκοντας πρὸς τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της. Ἤδη σὲ προηγούμενο σύντομο ἄρθρο μας παρουσιάσαμε ἐνδεικτικὰ γνῶμες ἱστορικῶν περὶ τοῦ ὅτι τὸ 1686 ἡ Οὐκρανία μὲ ἀπόφαση τῆς Κωνσταντινούπολης ἐπανεντάχθηκε στὴν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, καὶ ἐπὶ τριακόσια τώρα χρόνια ὅλες οἱ τοπικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, καὶ τὸ ἴδιο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, θεωροῦν τὴν Οὐκρανία κανονικὸ ἔδαφος τῆς Ἐκ­κλησίας τῆς Ρωσίας. 

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες μάλιστα βγῆκε στὴν δημοσιότητα, προ­φανῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ἐπιστολὴ τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου πρὸς τὸν πατριάρχη Μόσχας κυρὸ Ἀλέξιο, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1992, ἀναφερόμενη στὴν καθαίρεση τοῦ τότε μητροπολίτου Κιέβου Φιλαρέτου ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, στὴν ὁποία ἀναγνωρίζεται στὸ ἀκέραιο ἡ ἁρμοδιότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, καὶ δίδεται μάλιστα ἡ ὑπόσχεση ὅτι δὲν θὰ δημιουρ­γήσει στὸ ἑξῆς ὁποιαδήποτε δυσχέρεια ἡ Κωνσταντινούπολη στὶς σχέσεις μὲ τὴν Μόσχα, ὑπόσχεση ποὺ τὴν ἀνατρέπει τώρα μὲ κανονικὸ πραξικόπημα, διότι, ὄχι μόνο ἀποκαθιστᾶ στὴν ἀρχιερωσύνη τὸν ἐν λόγῳ καθηρημένο σχισματικὸ ἱεράρχη, τὸν ὁποῖο ἐξακολουθεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας νὰ θεωρεῖ σχισματικό, καθηρη­μένο καὶ ἀναθεματισμένο, ἀλλὰ τὸ χειρότερο ἀρνεῖται γενικῶς τὴν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἐπὶ τῆς Οὐκρανίας, τὴν ὁποία ὑποκλέπτει γιὰ τὸν ἑαυτό της. 

Ἔγραφε τὸ 1992 ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος πρὸς τὸν τότε πατριάρχη Μό­σχας Ἀλέξιο:

«Εἰς ἀπάντησιν πρὸς σχετικὰ τηλεγράφημα καὶ γράμμα τῆς Ὑμετέρας λίαν ἡμῖν ἀγαπητῆς καὶ περισπουδάστου Μακαριότητος, ἐπὶ τοῦ ἀνα­κύψαντος προβλήματος ἐν τῇ καθ᾽ Ὑμᾶς ἀδελφῇ Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ρωσσίας, ὅπερ πρόβλημα ὡδήγησε τὴν Ἱερὰν Σύνοδον αὐτῆς ὅπως προβῇ, δι᾽ οὓς οἶδεν αὕτη λόγους, εἰς τὴν καθαίρεσιν τοῦ ἄχρι πρό τινος ἐκ τῶν τὰ πρῶτα φερόντων Συνοδικοῦ μέλους αὐτῆς Μητροπολίτου Κιέβου κ. Φιλαρέτου, ἐπιθυμοῦμεν ἵνα γνωρίσωμεν τῇ Ὑμετέρᾳ Ἀγάπῃ ἀδελφικῶς ὅτι ἡ καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουσα εἰς τὸ ἀκέραιον τὴν ἐπὶ τοῦ θέματος ἀποκλειστικὴν ἁρμοδιότητα τῆς ὑφ᾽ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας ἀποδέχε­ται τὰ Συνοδικῶς ἀποφασισθέντα περὶ τοῦ ἐν λόγῳ, μὴ ἐπιθυμοῦσα τὸ παράπαν ἵνα παρέξῃ οἱανδήτινα δυσχέρειαν εἰς τὴν καθ᾽ Ὑμᾶς ἀδελ­φὴν Ἐκκλησίαν».

Ἐπειδὴ λοιπὸν κατὰ πάγκοινη ἐπιστημονικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἀποδοχὴ ἡ Οὐκρανία, ἑνωμένη ἐπὶ πέντε αἰῶνες, μετὰ τὸν ἐκχριστιανισμὸ τῶν Ρώσων, μὲ τοὺς λοιποὺς Ρώσους, ὑπὸ τὴν ἑνιαία μητρόπολη Κιέβου καὶ πάσης Ρωσίας, διαιρέθηκε καὶ ἀποτέλεσε ξεχωριστὴ μητρόπολη λόγω ξενικῶν κατακτήσεων καὶ λατινικῶν οὐνιτικῶν ἐπιρροῶν στὰ μέσα τοῦ 15ου αἰῶνος, ἐπανενώθηκε ὅμως τὸ 1686 μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ἔρχεται τώρα ἡ Κωνσταντινούπολη ἐνισχύον­τας διαιρετικὲς φιλοδυτικὲς δυνάμεις, ἀντίθετα πρὸς ὅ,τι ἔπραττε στὸ παρελθόν, καὶ ἰχυρίζεται ὅτι δὲν παραχωρήθηκε ποτὲ ἡ δικαιοδοσία τῆς Οὐκρανίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ ὅτι ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντα ἔγγραφα προκύπτει ὅτι ἡ παραχώρηση δὲν ἦταν ὁριστική, ἀλλὰ προσωρινή, καὶ γι᾽ αὐτὸ τὴν ἀναιρεῖ τώρα καὶ ἐπαναφέρει τὴν Οὐκρανία στὴν δική της δικαιοδοσία. 

Ὁ ἰσχυρισμὸς περὶ τοῦ προσωρινοῦ βέβαια καταρρίπτεται αὐτομάτως ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, διότι ἀπὸ τὸ 1686 μέχρι σήμερα πέρασαν 332 χρόνια, τρισήμισυ αἰῶνες, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ὁποίων οὐδέποτε ἔγινε λόγος γιὰ προσωρινὴ δικαιοδοσία, διότι οὔτε μέσα στὰ ἔγγραφα γίνεται τέτοιος λόγος.

(Συνεχίζεται)