ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ Ἀπόκρυψη καὶ παρερμηνεία ἐγγράφων ΙΗ΄

ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ

Ἀπόκρυψη καὶ παρερμηνεία ἐγγράφων

ΙΗ΄

Του π. Θεόδωρου Ζήση

=====

Ἡ ἐκλογὴ καὶ ἡ χειροτονία τοῦ Ἰωνᾶ, ἀπὸ Ρώσους ἐπισκόπους τὸ 1448, χωρὶς τὴν ὁποιαδήποτε συμμετοχὴ τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐσήμανε τὴν ἀπεξάρτηση καὶ ἀνεξαρτησία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία ὡς κανονικὴ θεολογικὴ δικαιολογία εἶχε τὸ ὅτι πλέον ἡ Κωνσαντινούπολη δὲν εἶχε ὀρθόδοξο πατριάρχη, ἀλλὰ ἦταν οὐνιτική. Δὲν ἀποφεύχθηκε ὅμως ἡ διαίρεση τῆς ἑνιαίας μητροπόλεως, μολονότι τὸ 1459 σύνοδος τῶν Ρώσων ἐπισκόπων στὴν Μόσχα ἐτάχθη ἐναντίον τῆς διαιρέσεως. 

Ἕνα χρόνο ἐνωρίτερα, τὸ 1458, ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπό­λεως Γρηγόριος Μάμας, περιβόητος γιὰ τὰ οὐνιτικά του φρονήματα καὶ ὑπέρμαχος τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, ἐχειροτόνησε μητροπολίτη Κιέβου τὸν μαθητὴ τοῦ Ἰσιδώρου Γρηγόριο βουλγαρικῆς καταγωγῆς. Ἡ κακογνωμία πάλι ἑνὸς λατινό­φρονος οὐνίτη πατριάρχη, ὅπως ἐκείνη τοῦ Ἰωάννη Καλέκα, θὰ ἔχει χειρότερες συνέπειες. Καὶ μολονότι ἡ Ὀρθοδοξία ἀποκαταστάθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ τὴν ἄνοδο στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς μεγαλειώδους μορφῆς τοῦ Γενναδίου Σχολαρίου, ἀμέσως μετὰ τὴν ἅλωση, ἐν τούτοις ἡ διαίρεση τώρα τῆς ἑνιαίας Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας σὲ δύο μητροπόλεις, τὴν μητρόπολη Μόσχας καὶ τὴν Μητρόπολη Κιέβου, ἐκράτησε ἐπὶ δύο καὶ πλέον αἰῶνες (1458-1686).

Ἡ μητρόπολη Κιέβου ἔχουσα ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία της περιοχὲς ὑπὸ πολωνικὴ κατοχὴ καὶ ἐπίδραση ὑπέστη πολλὲς πιέσεις καὶ ἐπιδράσεις, γιὰ νὰ ἀποκοπεῖ τελείως ἀπὸ τὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία. Τὸ Κίεβο ἔγινε τὸ κέντρο τῆς δράσεως τῶν Ἰησουϊτῶν καὶ τῶν Οὐνιτῶν, ὅπου παράλληλα μὲ τὸν ἐκλατινισμὸ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀπεξάρτησή τους ἀπὸ τὴν Ρωσία ἐπιχειρήθηκε συστημα­τικὰ καὶ ἡ ἐθνική τους ἀπεξάρτηση μὲ τὴν καλλιέργεια οὐκρανικῆς συνειδήσεως, τοῦ Οὐκρανισμοῦ, καὶ τὴν συστηματικὴ ἀνάπτυξη τῆς ρωσοφοβίας. Πουθενὰ στὶς ἑλληνικὲς ἱστορικὲς πηγὲς δὲν συναντᾶται ἡ λέξη Οὐκρανία, ἀλλὰ τὸ ρωσσικὸ ἔθνος παρουσιάζεται ἑνιαῖο μὲ γεωγραφικοὺς πληθυσμιακοὺς χαρακτηρισμούς, ὅπως Μεγάλη Ρωσία, Μικρὰ Ρωσία, Λευκορωσία. 

Ὁ σημερινὸς Οὐκρανὸς εἶναι ὁ Μικρορῶσος, ὁ Μοσχοβίτης εἶναι ὁ Μεγαλορῶσος καὶ ὁ τῆς Λευκορωσίας εἶναι ὁ Λευκορῶσος. Ὅσα συμβαίνουν σήμερα στὴν Οὐκρανία μὲ τὴν καλλιεργούμενη ρωσοφοβία καὶ τὴν προσπάθεια ἐκδυτικισμοῦ ἔχουν τὶς ρίζες τους πίσω στὴν ἱστορία, στὶς προσπάθειες ἐκπολωνισμοῦ καὶ ἐκλατινισμοῦ τῶν κατοίκων. Ὑπάρχουν μαῦρες σελίδες αὐτῶν τῶν πιέσεων καὶ τῶν διωγμῶν, ἰδιαίτερα μετὰ τὴν διαίρεση τῆς ἑνιαίας Ρωσικῆς Ἐκκλησίας σὲ δύο μητροπόλεις, τὴν Μητρόπολη Μόσχας καὶ τὴν Μητρόπολη Κιέβου τὸ 1458[21].

(Συνεχίζεται)