Η κ. ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η κ. ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Πώς δεν είναι θρησκεία ο χριστιανισμός αφού δεχόμαστε την οντολογική απόδειξη της υπάρξεως του Θεού, δηλαδή ό,τι είπε ο Descartes περί του καταγεγραμμένου στην συνείδηση του ανθρώπου; 

Ίσως μπορούμε να πούμε ότι όλες οι θρησκείες είναι η προσπάθεια προσέγγισης του Θεού εκ μέρους του ανθρώπου, ενώ η εν Πνεύματι Αγίω Θεία Αποκάλυψη συντελείται μόνο μέσα στην Εκκλησία. 

Αυτή η παραδοχή δεν δίνει κανένα δικαίωμα στους Οικουμενιστές να αναπτύσσουν τον οικουμενιστικό συγκρητισμό και τον δογματικό μινιμαλισμό. 

Αυτό δείχνει ότι βιωματικά βρίσκονται στο πρωτόγονο επίπεδο της θρησκείας. Φυσικά δεν χρειάζεται να είναι κανείς “θεόπτης” για να παραδέχεται αυτές τις πραγματικότητες, ποιός μπορεί να το ισχυριστεί αυτό;! 

Χρειάζεται, όμως, να έχουμε εμπιστοσύνη στην εμπειρία των αγίων, οι οποίοι βίωσαν την αποκάλυψη του Θεού. 

Οι οικουμενιστές επιδεικνύουν μεγάλο εγωισμό και άμετρη υπερηφάνεια να βάζουν τον εαυτό τους πάνω από την εμπειρία των αγίων και φυσικά μεγάλη ασέβεια και έλλειμα πίστεως. 

Κατεβάζουν την αποκάλυψη του Θεού σε μία νοησιαρχία, γιατί μέχρι εκεί φτάνουν. 

Με βάση την παραδοχή ότι όλες οι θρησκείες είναι προσπάθειες του ανθρώπου προσέγγισης του Θεού, προκύπτει ότι όλες οι θρησκείες έχουν πει και καλά πράγματα, ανάμεσα σε πολλές πλάνες. 

Αυτά όμως τα “καλά πράγματα” δεν έχουν καμμία σχέση με την μοναδική Αλήθεια, που είναι ο Χριστός και η Εκκλησία. 

Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι η θρησκεία δεν ταυτίζεται με την Εκκλησία, όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία.  

Νομίζω ότι δεν ερχόμαστε σε κάποια αντιπαράθεση με τον Ρωμανίδη. 

Ίσως βασικά να εννοούμε τα ίδια πράγματα, απλά ο Ρωμανίδης τα διετύπωσε κάπως υπερβολικά. 

Κάποιοι αμφισβητούν και τον όρο “χριστιανισμός” ως μία ιδεολογία. 

Τελικά δεν μπορούμε να εκφραστούμε! 

Έστω και συμβατικά δεν μπορούμε να μην χρησιμοποιούμε κάποιες λέξεις, όταν δεν απαιτείται η δογματική ακρίβεια, γιατί τότε καταντά το “άκτιστον φώς” να γίνεται απλά μία “μαλλιαρή” γλώσσα! Πόσες φορές δεν ακούμε σε κηρύγματα περί “ακτίστου φωτός” και ως ακροατές λέμε: τρίχες!